Morse Portnoy GeorgeAlbum

Ik woon in het mooie Twente. Deze recensie schrijf ik op een zwoele zomeravond. Als er geen corona was geweest, zou er in elk dorp rondom mijn woonplaats een tentfeest plaats hebben gevonden. Niet dat je mij daar snel zou zijn tegengekomen, maar ik weet wel dat zo ongeveer elk tentfeest wordt opgefleurd met een coverband. Waarom dit intro? Wel nu, de onderhavige cd die ik bespreek is de derde coverplaat van een hele luxe coverband. Te weten de heren Neal Morse, Mike Portnoy en Randy George. Mannen die met elkaar samenspelen in de Neal Morse Band, en ruim hun sporen hebben verdiend in de progwereld.

Covers en prog past dat eigenlijk wel bij elkaar? Als ik even in mijn cd-kast speur kom ik een coverplaat tegen van Fish. Onze Schotse vriend zat destijds (“Songs from the mirror”, 1992) nu niet echt in zijn meest creatieve periode. Ik herinner me een gave versie van Deep Purple’s Child in Time van de Poolse band Quidam. En dan kom ik al snel bij de “American Recordings” van Johnny Cash. Deze platen stonden vol met covers, en het bijzondere is dat Cash nummers van anderen tot grote hoogten wist te zingen en een andere (bij tijd en wijle hogere) dimensie aan deze songs aan te brengen.

Kijk, eerlijk gezegd ben ik niet zo van de coverplaten. Ik zie het als een vorm van bloedarmoede of een tussendoortje voor nieuw materiaal. Doe je het dan toch, doe het dan goed. En bied een interpretatie die echt een meerwaarde is. De heren Morse, Portnoy en George hebben nu hun derde cover-cd uitgebracht. Bij deze cd zit ook een versie met de geremasterde eerste twee cd’s. Ik houd me voornamelijk bij het bespreken van “Cov3r to Cov3r”.

De cd begint met in mijn ogen het beste nummer No Opportunity Necessary, No Experience Needed van Yes. Het nummer klinkt modern en direct. Als we kijken naar het gebodene zijn voor ons symfo-liefhebbers Hymn 43 van Jethro Tull en One More Red Nightmare van King Crimson interessant. De versie van Hymn 43 is een stuk steviger dan het origineel. Daarmee verdwijnt in mijn ogen een stuk gevoeligheid en eigenzinnigheid. Om King Crimson te coveren, dat is nogal ambitieus. Morse/Portnoy/George deden dat ook op hun tweede cover-cd met Starless. Ook nu mis ik de eigenzinnigheid en het gevoel, en zie ik eerlijk gezegd niet zo goed wat de meerwaarde is van hun versie.

Ik wil nog twee nummers benoemen. Dat is ten eerste Runnin’ Down on a Dream van Tom Petty. En dan komt duidelijk naar voren wat ik bedoel met Johnny Cash, die meerdere nummers van Petty heeft gecoverd. Ik heb zeker sympathie voor Petty en vind dat hij sterke nummers heeft geschreven. Cash heeft zijn nummers I won’t back down en vooral Southern Accents tot nog een hoger en dieper niveau weten te tillen. Het gevoel wordt versterkt, in plaats van afgevlakt wat Morse Portnoy George doet. Let wel, muzikaal technisch is wat de heren doen zoals altijd prima. Maar de gevoelige snaar raken, zoals Tom Petty juist wel doet, dat gebeurt niet.

Bij Let Love Rule van Lenny Kravitz gaan de heren in mijn ogen echt de mist in. Ik ben geen Kravitz fan, maar kan zijn authentieke sound waarderen. In deze versie is Let Love Rule ontdaan van dat alles. Kijk, op de eerste cd staat Where the Streets have no Name van U2. Ik vind dat juist door de atmosfeer en intensiteit een indrukwekkend nummer. Maar in de versie van Morse Portnoy George valt dat juist weg.

Ik kan er echt niks anders van maken dan dat de symfo-nummers speltechnisch dik in orde zijn, maar dat ik liever het origineel hoor. Bij de popnummers mis ik nog sterker de emotie. Ik zie dat in een breder verband. Ik was positief over het derde album van Flying Colors waar Morse en Portnoy ook in spelen. Vooral door de frisheid ook. Deze frisheid mis ik op dit album. Zoals ik dat ook mis op de laatste platen van de Neil Morse Band. En denk niet dat het aan de religieus teksten ligt, want ik ben zelf christen. Maar het raakt me niet. Ondanks dat het uitstekend gespeeld is. Ik probeer het, en probeer het, maar het lukt niet. Als de laatste platen van de Neil Morse Band je juist wel raken, kan ik me goed voorstellen dat deze cover-cd je veel plezierige luisterminuten geeft.