Morte MacabreAlbum

In de zomer van 1997 komt het Italiaanse label Black Widow met het lumineuze idee om een muzikaal eerbetoon te maken aan enkele legendarische horrorfilms. Voor dit buitengewone project, dat uiteindelijk de titel “E Tu Vivrai Nel Terrore” meekrijgt, nodigt het label maar liefst 29 bands of artiesten uit, waaronder Stefan Dimle, bassist van het dan net ter ziele gegane Landberk. Samen met zijn voormalige collega, gitarist Reine Fiske, roept hij vervolgens de hulp in van Nicklas Berg en Peter Nordins, respectievelijk gitarist / toetsenist en drummer van Anekdoten.

Geheel in overeenstemming met het experiment, wordt deze samenwerking tussen de vier Zweden Morte Macabre gedoopt. Oorspronkelijk is het de bedoeling slechts één nummer, Irrealta Di Suoni, op te nemen, maar de vier raken echter zo in de ban van deze klassieke horrorsoundtracks, dat ze een volwaardig album met deze duistere muziek uit vervlogen tijden opnemen. De opnamen vinden plaats in januari en september 1998 onder leiding van Roger Skogh in Studio Largen.

“Symphonic Holocaust” bevat vijf door Stefan Dimle geselecteerde muzikale eerbetonen aan de componisten van de soundtracks van vermaarde, voornamelijk Italiaanse, horrors als “Paura Nella Città Dei Morti Viventi” (“City Of The Living Dead”, 1980) van Lucio Fulci, “E Tu Vivrai Nel Terrore – L’Aldilà” (“The Beyond”, 1981) eveneens van Lucio Fulci, “Rosemary’s Baby” (1968) van Roman Polanski, “Buio Omega” (“Beyond The Darkness”, 1979) van Joe D’Amato en “Cannibal Holocaust” (1980) van Ruggero Deodato. Samen met een nummer uit de, mij uiteraard onbekende, pornofilm “Golden Girls” (1984) van Alan Vydra en twee eigen composities komt het totaal hiermee, geheel volgens de elementaire rekenkunde, op acht.

De zes hommages zijn achtereenvolgens Apoteosi Del Mistero (Fabio Frizzi) uit de film “City Of The Living Dead”, Sequenza Ritmica E Tema (Fabio Frizzi) uit “The Beyond”, Lullaby (Christopher Komeda) uit “Rosemary’s Baby”, Quiet Drops (Goblin) uit “Beyond The Darkness”, Opening Theme (Riz Ortolani) uit “Cannibal Holocaust” (1980) en The Photosession (E. Glascow) uit de film “Golden Girls. De twee eigen nummers zijn Threats Of Stark Reality, een korte ouverture voor Sequenza Ritmica E Tema, en het zo goed als achttien minuten klokkende titelnummer.

Zoals uit de albumtitel valt te herleiden, is de muziek op “Symphonic Holocaust” een mengeling van progressieve rock met horrorthema’s. Deze is overigens niet volslagen uniek, want volgens de tekst in het boekje kent het mengen van horror, seks en progrock zijn oorsprong in de jaren zeventig. Met bands als Museo Rosenbach, Celeste en, met name, Goblin (Dario Argento’s hofleverancier) is deze beweging voornamelijk in Italië zeer populair. Wat evenwel wel erg knap is, is dat Morte Macabre de herinterpretaties van deze muziek een hedendaags gezicht weet te geven.

Een wezenlijk onderdeel hierbij is het excessief gebruik van de onvolprezen Mellotron. De band telt maar liefst vier bespelers van dit antiek instrument! Het zacht golvende geluid maakt het een ideaal instrument op de achtergrond, waarbij het een zekere dreiging ten toon kan spreiden. De hevige,

vaak hoge vioolachtige klanken zijn op hun beurt dan weer een zeer geschikte ondersteuning tijdens de wat meer agressieve stukken.

Het mag het geen verrassing zijn dat de vier bandleden rijkelijk citeren uit hun afzonderlijke bands, waarbij vooral het karakteristieke gitaarspel van Reine Fiske sterk aan Landberk doet denken. De donkere kant van Anekdoten openbaart zich voornamelijk door de frequente exploitatie van de reeds genoemde witte kast. Naast de bijna gebruikelijke referentie aan King Crimson, ontdek ik ook enige invloeden van Pink Floyd, zoals die band tegen het einde van de jaren zestig klonk.

De vaak depressieve, instrumentale muziek lijkt tamelijk eenvoudig van opzet, maar daarom zeker niet minder fraai. De arrangementen blijken echter na grondige bestudering zeer goed uitgedacht en verzorgd. Daarbij maakt het viertal gebruik van een niet alledaags instrumentarium, waaronder naast de reeds bewierookte Mellotron, een Fender Rhodes elektrische piano, een Moog-synthesizer, een Theremin en een viool.

Terwijl het meerendeel van de nummers een duidelijke uitgedachte structuur kennen, vertoont het titelnummer veel (alle?) kenmerken van een improvisatie. Een nogal simpel thema wordt alsmaar herhaald, waardoor een haast hypnotisch effect verkregen wordt. Dit thema wordt vervolgens nader uitgewerkt, waarna de band overstapt naar een ander. Nadat ook deze verder is uitgewerkt, neemt de intensiteit langzaam toe, waarna het nummer in één moorddadige (!) climax eindigt. Een gepast, doch ietwat te langgerekt einde van een bijzondere plaat.

“Symphonic Holocaust” is geenzins een overdonderend album te noemen. Daarvoor hebben de vaak subtiele en wel degelijk sinistere melodieën te veel tijd nodig om aan de oppervlakte te komen. De sombere en depressieve plaat is daarmee duidelijk veel geschikter als soundtrack bij een fijnzinnige horrorfilm in plaats van de gekende bloedspillende slashers.

De vaak perfecte mix van progrock en horror van Morte Macabre is een unieke ervaring, waarbij de liefhebbers van mistroostige muziek met veel Mellotron vollop aan hun trekken komen. Dit is een regelrechte aanrader voor fans van alle reeds genoemde bands. De plaatversie kent overigens één bonustrack, Irrealta Di Suoni, dat ook op de hommage staat van het label Black Widow waar het allemaal mee begonnen is…

Frans Schmidt