Mostly Autumn

15 mei 2015, P60, Amstelveen

Locatie
P60, Amstelveen
Alex Cromerty: drums
Anne-Marie Helder: toetsen, zang, blokfluit, dwarsfluit
Iain Jennings: toetsen
Chris Johnson: gitaar, zang
Bryan Josh: gitaar, zang
Andy Smith: basgitaar
Olivia Sparnenn: zang, percussie, blokfluit
Saturday Night
Not Yours To Take
Running
See You
Home
First Day At School
Candle To The Sky
?
Pass The Clock
Silhouettes Of Stolen Ghosts
Silver Glass
The House On The Hill
The Last Day
Dressed In Voices
The Library
Footsteps
Box Of Tears

Toegiften:
Evergreen
Questioning Eyes
Heroes Never Die
Nowhere To Hide (Close My Eyes)
Deep In Borrowdale
Tonight

Chris Johnson & Anne-Marie Helder:
The Raggle Taggle Gypsy
The Irish Rover

Iain Jennings:
?

“Dressed In Voices”, het elfde album van Mostly Autumn, is inmiddels al bijna een jaar uit. Toch stond het album vrijdag 15 mei in Amstelveen centraal tijdens het eerste optreden van een korte tour door Nederland. Bij het spelen van een conceptalbum schijnt het impliciete voorschrift te bestaan dat een band geen contact met het publiek zoekt en de nummers zonder pauzes achter elkaar speelt en zo geschiedde het dan ook. Van de wat blijmoedige opener Saturday Night tot het melancholische First Day At School bleef contact uit.

Maar toen. Dat stukje dwarsfluit komt toch helemaal niet van “Dressed In Voices”? En hee, dat is Candle To The Sky van “Storms Over Still Water”. Het concept is kennelijk verlaten, maar toch maken de normaliter vrij spraakzame Bryan Josh en Olivia Sparnenn geen contact. Pas na ruim drie kwartier werden we bedankt voor onze aanwezigheid, alvorens de set werd voortgezet met nog meer weinig gespeelde nummers: Pass The Clock, het van de gelimiteerde oplage van “Dressed In Voices” afkomstige Silhouettes Of Stolen Ghosts en Silver Glass, waarop de sinds vorig jaar weer bij de band aanwezige Chris Johnson zich voor het eerst mocht laten horen als zanger.

“Dressed In Voices” werd vervolgd met The House On The Hill, waarmee uiteindelijk alleen de middelste twee nummers van het album niet gespeeld werden. Via het titelnummer, voor mij de beste vocale prestatie van Sparnenn tot nog toe, naar de afsluiter, het eveneens zeer fraaie Box Of Tears, alles wederom zonder interactie met het publiek. “Dressed In Voices” is een geheel en de keuze om twee blokken van zes aaneengesloten nummers te spelen pakte erg goed uit.

Na anderhalf uur verliet de band het podium, een muzikaal erg fraaie anderhalf uur maar zonder echte klassiekers. Twee toegiften werden ons vervolgens beloofd. Twee? Goed, de eerste klassieker Evergreen duurde een minuut of tien en het Breathing Spacenummer Questioning Eyes zelfs nog iets langer, maar toch. Twee?

Bryan Josh vond ik tot dan toe voor zijn doen nogal teruggetrokken, maar tijdens de toegiften ontpopte hij zich tot de innemende bandleider die we zo goed kennen. Dat Heroes Never Die niet zou ontbreken in de setlist viel te verwachten, maar hierna leek Josh vooral bezig zijn bandgenoten te verrassen. Hoeveel van de volgende drie toegiften daadwerkelijk ingepland stonden, is me onbekend, maar ze werden zonder morren gespeeld.

Na een uur aan toegiften had Bryan Josh zowaar nog een verrassing voor ons in petto. En wellicht niet alleen voor ons, want of Chris Johnson en Anne-Marie Helder van te voren waren ingelicht dat ze nog even door moesten spelen, zullen we wel nooit te weten komen.

Mostly Autumn is ooit begonnen als een progband met flinke folkinvloeden, maar in de loop der jaren is de folk uit de muziek verdwenen. Johnson en Helder brachten in P60 middels een tweetal Keltische nummers, The Raggle Taggle Gypsy en The Irish Rover, de folk weer even terug. Johnson bewees eerder op de avond al een prima zangstem te hebben en het was opnieuw een genot om hem aan het werk te horen. Bij welke gelegenheden Johnson en Helder deze nummers normaliter ten gehore brengen weet ik verder niet, maar dat het tweetal goed op elkaar is ingespeeld was duidelijk. Van mij zou dit een vast element in de optredens mogen worden.

Na een kort uitgeleide op piano door Iain Jennings, verliet de band uiteindelijk na een kleine drie uur pas het podium. Bryan Josh heeft bij herhaling aangegeven Nederland als een tweede thuisland te zien en ook in Amstelveen was het weerzien tussen band en publiek weer allerhartelijkst. Voor vrienden doe je soms wat extra’s en vrijdag was het zo’n avond. Het was voor mij een van de betere optredens van een band die me live toch al nooit teleurgesteld heeft, een optreden dat ik graag in herinnering blijf houden. Hopelijk resulteren de opnames die gemaakt zijn in (weer) een dvd, dan kunnen alle muziekliefhebbers die in P60 ontbraken (en dat waren er met een opkomst van ruim honderd man nogal wat) in de herkansing alsnog meekrijgen hoe bijzonder het optreden was. Olivia Sparnenn die tussen het publiek uit haar dak gaat bij de folknummers zullen ze dan echter niet zien, dat blijft voorbehouden aan de geluksvogels die er in Amstelveen bij waren.

Wouter Brunner

Send this to a friend