Mostly AutumnConcert

Terwijl het publiek nog toestroomt betreedt Mostly Autumn om klokke half negen het podium en neemt het concert van deze Britse band een aanvang. We ervaren een instrumentaal begin met Distant Train van “Passengers”, mooi met fluitspel van Anne-Marie Helder en het eerste snijdende gitaarwerk van bandleider Bryan Josh. Onder groot gejuich van het publiek maakt blikvanger Olivia Sparnenn haar opwachting om met haar prachtige, loepzuivere stem het eerste nummer van de nieuwe cd “The Ghost Moon Orchestra” (Unquiet Eyes) in te kleuren.

De zaal van De Boerderij in Zoetermeer is behoorlijk goed gevuld, wat een meevaller is voor de band, want vanavond worden dvd-opnamen gemaakt. De hele zaal, ook het balkon, is vergeven van de opnameapparatuur. Een groot contrast met de zoetgevooisde Sparnenn is het soms ruige stemgeluid van Josh, dat hij meermalen etaleert, te beginnen in het nieuwe up-tempo nummer King Of The Valley.

Wat begint op te vallen is dat het geluid weer eens niet perfect staat afgesteld. De drums komen (te) luid en duidelijk door en Josh heeft er wel voor gezorgd dat zijn gitaar ook tot in de verste hoek goed te horen is. Met name Iain Jennings en Anne-Marie Helder moeten het bezuren. Hun toetsenspel komt in de vollere passages volstrekt niet door. Het levert een surrealistische beeld op als je twee muzikanten in volle overgave hun klavieren ziet beroeren en je hoort er niets van terug. Ook de fluit van Helder moet het soms in de bombastische passages ontgelden.
In de gelukkig veelvuldig voorkomende ingetogen passages, met soms aardige duetjes met Sparnenn, kan Jennings wel enigszins op de voorgrond treden.

De band speelt de nieuwe cd niet integraal. Dwars door de setlist heen spelen ze hiervan zes nummers. Verder wordt vooral werk van “Passengers”, “The Last Bright Light”, “For All We Shared” en “Spirit Of Autumn Past” van stal gehaald, waarmee de band dus ook nadrukkelijk teruggrijpt naar de beginperiode. De show bevat een mix van rustig ingezette nummers, die altijd een steviger vervolg krijgen en zwaardere nummers, waarbij het soms recht toe recht aan gaat. En altijd staan de gitaar van Josh en de zang van Sparnenn centraal. Eigenlijk ervaren we een staalkaart van het werk van Mostly Autumn.

Aardig om te vermelden is het nieuwe nummer Tennisyn Mansion waarop Josh een Shadows gitaartje ten toon spreidt. Heel mooi is The Last Time, met fluit en zweefgitaar, waar dan weer het zware, bombastische The Devil In The Orchestra tegenover staat.

In de ruim tweeëneenhalf uur durende show komen ruim twintig nummers voorbij. Mostly Autumn staat niet bekend om zijn epics. Wel om zijn klassiekers. Aan het eind van de tweede set kan het publiek naar hartelust Heroes Never Die meebrullen. Josh, die waarschijnlijk meedoet met de wedstrijd ‘wie heeft het meeste gezichtshaar’, verruilt zowaar de hoek waar hij de hele avond lijkt te zijn vastgelijmd voor een plek midden op het podium, voor zijn alles vernietigende eindsolo.

Voor de show en de bijzondere lichteffecten hoef je niet bij Mostly Autumn te zijn. Sparnenn maakt af en toe wat danspasjes en gooit haar lange blonde lokken soms alle kanten op, maar dan hebben we het ook wel gehad. De anderen doen geconcentreerd en gedreven hun werk. Beter zo, vind ik, dan dat geforceerd wordt geprobeerd er een showtje van te maken.

In de toegift mag tweede gitarist Liam Davison even een solo weggeven. Wat kan die man ook spelen, zeg! En wat zonde eigenlijk dat hij het hele concert, ook nauwelijks hoorbaar, in dienst van de band en in de schaduw van Josh moet acteren.

Ik kijk terug op een heerlijk concert, met het zo herkenbare geluid van deze solide progband. Sparnenn bleef op alle fronten, ook in de hogere regionen, met haar zang moeiteloos overeind. Josh vulde het podium met zijn alom aanwezige gitaarspel, niet direct virtuoos, maar wel meeslepend.
Mooie subtiele momenten wisselen stevig rockwerk en bombastische klankpartijen af.
Jammer van het geluid, waardoor het subtiele toetsenwerk niet goed doorkomt en er soms een brei van geluid ontstaat, dat dan weer wel. Ik schat in dat op de dvd alles harmonieus in evenwicht klinkt.

Verslag: Fred Nieuwesteeg
Foto’s: Ard van den Heuvel