Mostly AutumnConcert

Het was gewoon ouwe jongens krentenbrood: Dick van der Heijde op een concert. Vroeger reisde ik stad en land af om maar niks te hoeven missen, maar tegenwoordig is het een hele toer voor mij om als rolstoeler naar een optreden te gaan. Ik ga dan ook nog zelden. Na het zien van Mostly Autumn’s nieuwste dvd “Live At The Boerderij” wist ik zeker dat ik binnen niet al te lange tijd een taxi zou regelen om mij naar Zoetermeer te brengen. Toen progwereld-collega Ard mij meldde dat er daar wel vaker rolstoelen in de front row staan, was ik niet meer te stuiten. Opeens viel het kwartje en ik dacht: “waarom zou ik eigenlijk niet naar de dvd-presentatie op 29 juni gaan?” Een dag later kwam Progwereld met het voorstel om mij dan ook maar gelijk het concertverslag te laten schrijven. Poeh dacht ik, daar heb ik helemaal geen ervaring in. Ik kan geen enkele aantekening maken en er gaat giga veel langs me heen. Eigenlijk had ik er toch wel heel veel zin in en zo stond ik daar met m’n voorwielen pal tegen het podium samen met m’n begeleidster. We hadden minstens één ding gemeen: we waren er van overtuigd dat het goed zou worden die avond.

Mostly Autumm is een graag geziene gast in de Boerderij en andersom. De zevenkoppige band uit York speelt graag in Zoetermeer en de ontspannen sfeer op het podium zoals, die op de dvd te zien is, leek me een kleine zekerheid voor wat komen ging. Het feit dat ik vlak voordat de taxi me kwam halen las dat Anne-Marie Helder en Gavin Griffiths niet van de partij zouden zijn omdat ze op dat moment met Panic Room tijdens de tour van Steve Hackett in het voorprogramma zouden staan, kon daar niets aan veranderen. Ik was juist benieuwd hoe dat met de vervangers zou uitpakken. Al dagen had ik me afgevraagd met welke nummers de band op de proppen zou komen en vooral waarmee ze zouden openen. Ik kon me niet voorstellen dat ze hetzelfde zouden doen als op de dvd. Kortom ik zat vol verwachtingen en wilde me graag laten verrassen.

Het werd een prettig emotionele avond en ik was niet de enige die dat zo beleefde. Op het podium hing een grote tros hartvormige rode ballonnen, dit ter ere van het eerder die week gesloten huwelijk tussen zangeres Olivia Sparnenn en Gitarist / zanger Bryan Josh. Niet dat het wemelde van de toeters en bellen, absoluut niet. Er heerste een onuitgesproken sfeer van blijdschap en deze kwam tot uiting in een meer dan negen kwartier durende show. Het was een optreden zonder pauze, waarin een bonte mengeling van Mostly Autumn-nummers was te horen. Uiteraard was er ruimschoots aandacht voor nummers van de dvd zoals Unquiet Tears, Evergreen, Deep In Borrowdale, Drops of The Sun, Questioning Eyes etc, maar er was ook ruimte voor bijzondere nummers als Changing Fast, en het schitterende rustpuntje Rain Song, beide afkomstig van de limited  edition van “The Gost Moon Orchestra”. Ook werd een nieuw nummer gebracht: Slow Down dat aan het eind een fraaie zanglijn heeft van meneer en mevrouw Josh. Daarnaast kwamen nummers voorbij als Winter Mountain (waar het concert wat moeizaam mee opende) Simple Ways en Nowhere To Hide. Het kersverse bruidspaar gaf alles wat ze had, nee, meer dan dat. Het was een zaligheid om door de bevlogen Josh te worden ondergedompeld in een zee van gitaargeluid, net niet te hard maar wel volle por als de muziek dat nodig had. Over de vocale kwaliteiten van Sparnenn is al veel geschreven. Slecht zingen is bij haar geen optie. Het was van zulke adembenemende klasse wat ze liet horen, dat een paar tandjes minder ook nog de boeken in was gegaan als geweldig.

Door de afwezigheid van Gavin Griffiths werd de drumkruk bezet door Alex Cromarty (Heather Findlay Band), iemand met een flinke mep en een lekkere groove. Daardoor klonk het allemaal erg  dynamisch en robuust op het podium. Het kan aan mij liggen, maar ik denk dat bassist Andy Smith de avond van zijn leven had. Hij heeft menig metertje op het podium afgelegd en bekrachtigde vele accenten met een beweging. Hij is een energiek persoon en dat paste goed bij de muziek. De plaats van Anne-Marie Helder werd ingenomen door de frêle Hannah Hird, met die verstande dat Hird  geen fluit speelde. We moesten het dus doen zonder nummers als The Last Climb en The Spirit Of Autumn Past en dat was op z’n minst jammer. Nu heb ik altijd geleerd niet te kijken naar wat je niet hebt, maar naar wat je wel hebt. Toetsenist Iian Jennings heeft de nodige partijen overgenomen. Hij is een geweldige toetsenist en samen met de fratsen van Josh kwam je niks te kort. Wat niet vaak genoeg onderstreept kan worden is het belang van Liam Davison als tweede gitarist, want dankzij zijn inzet kan Josh zo uitpakken. Het was weer een fraaie tandem. Solide en onverwoestbaar.

De toegift begon met een cover van Pink Floyd en wel Wish You Were Here. De gedrevenheid waarmee Josh het publiek aanspoorde tot meezingen, zal ik niet gauw vergeten. Vervolgens kwam een briljante versie van de klassieker Heroes Never Die. Het was echt een nummer dat je in z’n volle glorie over je heen moet laten komen. Evenals op de dvd sloot het concert af met Tonight en met dat reflectieve nummer zullen ze tot in de lengte van dagen af willen sluiten, lijkt me. Het serene eind gaf iedereen een voldaan gevoel en daar wil ik het bij laten.

Het leuke is dat door dit concert mijn Mostly Autumn-beleving er een extra dimensie bij heeft gekregen. Ik luister natuurlijk altijd op huiskamerniveau en dus zonder power. Ik was bijna vergeten hoe dat was…

Dick van der Heijde
Foto’s: Ron Kraaijkamp