In het 15-jarige bestaan van Mostly Autumn heeft deze Britse band zich nog niet eerder aan een volledig uitgewerkt concept gewaagd. Tot nu dan, want met het uitbrengen van “Dressed In Voices” slaat de formatie een andere weg in. Een moord vormt de kern van het aangrijpende verhaal dat via deze cd verteld wordt. Het gaat over schuld en boete vanuit het perspectief van de dader. Hij wordt geconfronteerd met het verlies van alle hoop, dromen, plannen en liefde van het slachtoffer. Brian Josh, die dit werk eerst als soloproject wilde uitbrengen, oordeelt dat de dader het volle gewicht van wat hij heeft aangericht dient te voelen.
Een donker en zwaar thema, hier past ook een donkerder stijl muziek bij. De sfeer, ook in de muziek, is de hele schijf door beklemmend. De band slaagt er goed in dit thema passend te vertalen naar de muziek. Kenmerkend voor Mostly Autumn is het progfolkgeluid, maar deze Britten laten het niet bij deze stijl. We zien Keltische invloeden terugkeren, symfonische, melodieuze passages, maar ook de heavy elementen ontbreken niet.
Regelmatig wordt de van MA bekende ‘muur van geluid’ opgetrokken, vormgegeven door Ian Jennings op toetsen en Brian Josh op gitaar. In het eerste nummer Saturday Night is het al raak. Hier maken we ook kennis met de geluidseffecten, die de sfeer nog eens benadrukken. Daar staan ook voldoende hele ingetogen, rustige stukken tegenover, zoals in Box Of Tears, met piano, fluit (Anne-Marie Helder), akoestische gitaar en zang van Olivia Sparnenn, die weer gewoon mooi zingt. De duetten met haar op zich niet zo fraai zingend echtgenoot Josh mogen er ook zijn.
Josh zorgt voor stevige riffs en ondersteuning van de melodie, maar soleert uiteraard ook weer volop. In de niet zo erg lange nummers op “Dressed In Voices” zijn solo’s te horen die ruim over de minuut klokken. Soms rauw en scheurend, maar ook subtiel en zo vol overgave gespeeld dat je het gevoel dat bij de teksten hoort zelf ervaart. Mooi gedaan.
Ian Jennings pakt vooral uit op de piano, maar vlak ook zijn vaak subtiele inbreng met synth-stukken en orkestraties niet uit. Hier en daar laat hij ook zijn Hammond aangenaam ronken. Hij is zeker voor een belangrijk deel bepalend voor de Mostly Autumn sound.
Op de tweede helft van de plaat geeft Mostly Autumn de nostalgische en melancholische sfeer, die dan in het verhaal aan de orde is, vorm door met countryachtige geluiden op de proppen te komen. Dit komt tot een hoogtepunt, als je daarvan kunt spreken, in The House On The Hill, waarin een steelgitaar dit nummer bijna tot een tranentrekker maakt. In Down By The River hebben we dan al eerder aan de bluesrock kunnen ruiken.
Aan variatie in stijlen en intensiteit is in de muziek van Mostly Autumn dus geen gebrek. De nummers komen het beste tot hun recht door ze als totaalplaatje te beluisteren en daarbij de teksten goed te volgen. Zoals zo vaak helpt het “Dressed In Voices” goed op zijn waarde te kunnen schatten door de repeatknop goed zijn werk te laten doen.
“Dresses In Voices” kan mij absoluut bekoren. Een goed verhaal, pakkend vertaald in muziek. Mooi gitaar- en toetsenwerk, goede zang, fraaie composities, vol van variatie. Ik zie “Dressed In Voices” nog niet zo snel een klassieker worden, maar meer dan voldoende is het zeker.