Er zal een keer een nieuw Mostly Autumn album komen dat weer helemaal fantastisch is, daar ben ik van overtuigd. Nu echter is het nog even niet zover, en waarom? Schiet mij maar lek! Misschien komt het omdat we allemaal, inclusief de bandleden zelf, even moeten wennen dat Heather Findlay de band na dertien magische jaren heeft verlaten en vervangen is door een andere zangeres. Olivia Sparnenn is nu de leading lady. Aan haar stem zal het niet liggen, die is mooi helder. We kennen haar al vanwege haar werk als achtergrondzangeres bij Mostly Autumn, maar ook als leadzangeres van Breathing Space. Misschien is dit album minder spetterend omdat Bryan Josh mevrouw Sparnenn niet al te groots heeft willen lanceren, dat hij zich compositorisch nog niet helemaal heeft willen geven. Josh is echt in staat tot het schrijven van meesterlijke nummers, maar dat blijft hier helaas grotendeels achterwege. “Go Well Diamond Heart” is dan ook een nogal wisselvallige plaat.
Als gitarist heeft Josh een uitmuntende status en zeker nu toetsenist Ian Jennings weer terug is in de gelederen mag je grandioze dingen verwachten. Het is jammer dat Mostly Autumn met dit album slechts een voorschot neemt op de toekomst, want deze bezetting is puur goud. Wat hadden we graag een tweede “The Spirit Of Autumn Past” of een tweede “Passengers” in onze handen gehad, maar helaas. Oké, de band is natuurlijk progressief, maar ze loeren toch verdacht veel in hun eigen achteruitkijkspiegel. Dat laatste zal de gemiddelde fan worst zijn. Wat hem of haar echt zorgen mag baren is dat er na de uitmuntende intro van openingsnummer For All We Shared een halve plaat lang geen nummer van betekenis meer is te horen. Na deze sfeervolle start van het album dat met z’n toetsenakkoorden en z’n uilleann pipes misschien wel de mooiste Mostly Autumn-intro ever is, volgen vier eenvoudige liedjes waarin niks spectaculairs gebeurt. De eerste twee gaan qua stijl richting de pop van Breathing Space en zijn best aangenaam. Daaropvolgend komen twee door Josh gezongen rockers en het moet gezegd worden dat het refrein van Something Better best lekker klinkt. Zet daar wel tegenover dat de akkoordwendingen in de coupletten van Deep In Borrowdale behoorlijk tenenkrommend zijn. Het is alsof je cd-speler even slipt.
Een heftig thema in het intrigerende titelnummer doet het tij keren. Het nummer is opgedragen aan Ben Parkinson, een jonge soldaat die in Afghanistan op een landmijn stapte waardoor hij beide benen verloor, een hersenbeschadiging opliep en talloze andere verwondingen. Het is een zinderend psychedelische passage van gitaar en toetsen waar op den duur indrukwekende oorlogsgeluiden doorheen worden gemengd. Voor sommigen is dit misschien iets ’too much’ maar er gebeurt tenminste iets. Tijdens een toespraak van een kolonel (hoe overbodig) mogen we ons opmaken voor een nummer waarmee Mostly Autumn zichzelf een grote, grote dienst bewijst.
Back To Life is een ballade van uitzonderlijke schoonheid. Het zou verboden moeten worden. De whistles zijn prachtig en geven de akoestische gitaar en de piano de juiste Keltische sfeer.
Sparnenn spant haar boog en schiet iedereen recht in het hart. Dit is haar terrein, hier is ze op haar best en het is natuurlijk een briljante compositie. Het is zo’n nummer waar je als gitarist meters boven jezelf uitstijgt als je er aan het eind een solo mag weg geven. Heeft iemand misschien Bryan Josh gezien? Dit is precies wat het album nodig heeft en alhoewel de twee daarop volgende nummers er niet aan kunnen tippen, profiteren ze wel degelijk van de verworven waardering.
Zo is Hold the Sun niet meer dan een goed popnummer met een sterke opbouw dat uitmondt in een lekker ongegeneerd stuk in de lijn van Pink Floyd. Ook de gedragen afsluiter And When the War is Over… is niet verkeerd, maar het kan z’n funktie als hekkensluiter ondanks de nodige bombast niet echt vervullen. Wel is er een glansrol voor Olivia Sparnenn en dat geeft hoop, hoop zoals het gehele album eigenlijk al in het teken staat van de toekomst.
“Go Well Diamond Heart” is een album dat gezien moet worden als een overgangsplaat. In die optiek is het allemaal best aardig en acceptabel wat de band uit York laat horen. Leg de lat eens even niet zo hoog, maar beloof aan jezelf dat je dat de volgende keer wel zal doen.