Mostly AutumnAlbum

Twee en een half jaar na het verschijnen van het prachtige monument “White Rainbow” uit 2019 komt de Britse progband Mostly Autumn met een evenzo indrukwekkende opvolger.

Het album heet “Graveyard Star” en is 18 maanden in de maak geweest. Dit uiteraard vanwege de pandemie die de wereld in z’n greep had en dat in zekere mate nog doet. Diezelfde pandemie is de grote inspiratiebron voor het thema van de plaat. “Graveyard Star” gaat over de gevoelens die deze periode bij de meesten heeft opgeroepen, gevoelens van angst, onzekerheid, de behoefte aan contact en vrijheid, het gebrek aan toekomstperspectief en de kijk op hoe alles langzaam weer normaal wordt. Het bijzondere van dit thema is dat het zo enorm herkenbaar is en daardoor een grote mate van invoelbaarheid heeft. Mostly Autumn heeft niet ver hoeven zoeken om al deze emoties te toppen. Op zich doet de band niet zoveel anders dan anders (zelfs de bezetting is ongewijzigd), toch komt het allemaal tien keer harder binnen dan ooit.

Het is knap om keer op keer een product af te leveren dat deugt tot op het bot, dat kwalitatief zo hoogstaand is dat kritiek ervan afglijdt als een naaktslak van een zeephelling. Neem de bombast en constateer dat Mostly Autumn heer en meester is over het doseren van z’n dikke klank. Ook de wisselwerking tussen de zang van Olivia Sparnenn-Josh en die van manlief Bryan is voortreffelijk om nog maar te zwijgen over de integratie van de Keltische sounds. Behalve Angela Gordon op haar dwarsfluit zijn er magnifieke gastbijdragen van Troy Donocley en Chris Leslie op uilleann pipes, whistles en viool.

De toetsen zijn bij de band altijd dienend van aard met hier en daar een tingelend figuur; op “Graveyard Star” is dat niet anders. Iain Jennings is wat dat betreft ambassadeur van de goede smaak. Waar het bij Mostly Autumn hoofdzakelijk om draait zijn de ontzagwekkende gitaarinvullingen van bandleider Bryan Josh. “Graveyard Star” heeft weer een aantal heerlijke solo’s te bieden en ook de ondersteuning van de typerende raggende gitaarakkoorden is volop aanwezig. Bryan Josh heeft wat dat laatste betreft trouwens een fijne partner in crime in alleskunner Chris Johnson. Ook de ritmetandem, bestaande uit bassist Andy Smith en drummer Henry Rogers, is weer van enorme toegevoegde waarde op de smakelijkheid van de muziek. Elke noot, elke mep, elk accent is zó goed getimed. Mostly Autumn is een gedreven clubje weldoeners en de pandemie heeft de creativiteit beslist geen windeieren gelegd.

Voor zover de algemene beschouwingen, over naar de meer gedetailleerde specificaties. Het album wordt zowel geopend als afgesloten met een epic van meer dan twaalf minuten met daartussen tien nummers die in tijdsduur variëren van 2:01 tot 7:05. Het openende titelnummer Graveyard Star gaat met brede toetsenklanken vrij orkestraal van start waarna een uitstekend Mostly Autumn-nummer zich voltrekt. Een wat psychedelische gitaar lijkt het nummer uit te blazen. Lijkt, want een akoestische gitaar blaast het nummer weer nieuw leven in. Wat volgt is een buitengewoon expressieve gitaarsolo in Pendragon-stijl om je vingers bij af te likken. De epic sluit af met een vlotte variatie op het eigenlijke nummer. Van de tussenliggende nummers kondigt het heimelijk door Bryan Josh gezongen The Plague Bell de komst van het virus aan. Na deze ‘game changer’ is het de beurt aan Skin Of Mankind. Het begint behoorlijk opmerkelijk met z’n cowboy-sfeertje, maar uiteindelijk ontaardt het nummer in zalige Keltische folk zoals je dat kent van Mostly Autumn. Ook het prettig in het gehoor liggende Back In These Arms heeft deze dampende vibe en dat is nou precies hetgeen dat de band zo geliefd maakt.

Het album kent uiteraard ook enkele ‘uitpaknummers’. The Harder That You Hurt en This Endless War zijn zulke composities, ze beginnen klein en bouwen uit naar een enorme climax met Olivia Sparnenn-Josh die magistraal in de stijgbeugels gaat staan. This Endless War sluit trouwens af met een killer-gitaarsolo, ‘over the moon’ zo gaaf.

Het leukste nummer van het album vind ik Razor Blade dat geënt is op een pakkende melodie. Met het daaropvolgende Spirit Of Mankind is ook niks mis. Wel moet je hier tegen de hoge stem van Sparnenn-Josh kunnen, die is intenser dan ooit. In een nummer als Free To Fly klinkt ze juist tegenovergesteld, relaxed en poeslief.

Als het album uiteindelijk afsluit met het door Bryan Josh gezongen Turn Around Slowly gaan we zwierend over straat. Opmerkelijk hier is dat de vlotte finale van de openingstrack herhaald wordt en voor het goede effect aangelengd is met een instrumentaal slot.

Mostly Autumn heeft met “Graveyard Star” een enerverend album gemaakt. Toch knap dat de band na meer dan twintig jaar zichzelf nog steeds weet te overtreffen. “Graveyard Star” is als een ster die aan de heldere hemel staat. Doe een wens, tel je zegeningen en laat je meeslepen door de muziek.