Mostly AutumnAlbum

We zijn op deze aarde slechts op doorreis. Waarheen we op reis zijn, dat weten we niet. We worden geboren, we hebben onze eerste gedachten, maar geven uiteindelijk de klok weer door. De trein des levens pikt reizigers op of brengt ze naar hun halte. Onderweg, in dit leven dus, gebeuren er allerlei dingen, maar het is de eenvoud, de simpele dingen, die er toe doen. Dat is in het kort het thema van “Passengers”, de nieuwe cd van Mostly Autumn. De titel had niet beter gekozen kunnen worden.

In elf schitterende nummers wordt dit thema van voor naar achter toe uitgewerkt. Het beste wordt het thema verwoord door Heather Findlay in de Iain Jennings-compositie Another Life, waarin ze treffend zingt: “Another life, another passenger. The miracle’s complete, you’re born!”. Of door Josh in het prachtige titelnummer Passengers: “Dropping off passengers, over and over.”

Muzikaal heeft Mostly Autumn in navolging van dit thema ook gekozen voor een eenvoudige aanpak, waarbij de enorme kracht van de composities de aandacht krijgen die ze verdienen. Dat is een dappere, maar verstandige aanpak, daar de kracht van Mostly Autumn altijd al lag in – ach, laat ik het maar zeggen: het componeren van een goed liedje. De band rond zanger/gitarist Bryan Josh was met name op haar sterkst in de langzamere composities, welke altijd tot de publieksfavorieten behoorde. Op deze nieuwe cd staan weer een aantal nummers, die makkelijk tot de al indrukwekkende lijst Mostly Autumn-klassiekers gevoegd kunnen worden.

Zo is daar het schitterende Bitterness Burnt, een Findlay-composite opgedragen aan haar vorig jaar overleden vader. Deze lieflijke compositie staat in schril contrast met de tekst, welke een aantal onopgehelderde zaken met haar vader naar boven brengt. Opvallend aan dit nummer is het uitstekende fluitspel van Angela Goldthorpe, welke in het laatste refrein haar plaats moet afstaan aan Chris Leslie, die een prachtige vioolsolo laat horen.

Simple Ways is ook zo’n nummer dat toekomstige concertbezoekers in vervoering zal brengen. In dit nummer worden de typische dubbele vocalen tussen Josh en Findlay weer van stal gehaald. Deze troef, en het hypnotiserende ritme, geven het nummer een verslavend karakter. De spiritueel aandoende tekst over de kracht van eenvoud, het licht oosterse karakter en het krachtige instrumentale einde… klassieker!Another Life en First Thought gaan beide over onze eerste dagen op aarde. De laatst genoemde is een puike Josh-compositie, gezongen door Findlay, welke opvalt door het gebruik van twee refreinen. De eerst genoemde is een Jennings-compositie, maar met tekst en zang van Findlay, en valt op door het trage karakter en de Pink Floyd-achtige solo aan het einde.

Caught In A Fold, Pure White Light, Something In Between en Answer The Question zijn de vier stevigere nummers op deze cd. Vaak worden ze als de mindere beschouwt en dat is ook nu het geval. Toch zijn het zeker geen slechte liedjes, en geven ze in ieder geval lucht tussen de zwaargewichten waarom ze heen cirkelen. Answer The Question, bijvoorbeeld, eindigt met prachtig pianospel van Jennings.

Het lange Pass The Clock valt uiteen in drie delen. In het eerste en aan het begin van het derde deel wordt de dubbele-vocalen-troef ontzettend uitgebuit. Allesfluiter Troy Donockley is prominent aanwezig, en geeft het nummer gelijk een Iona-tintje, met aan het einde ook zo’n typische, folky ‘reel’. Zowel Donockley als violist Leslie moeten trouwens maar mee op tournee, want het is mij een raadsel hoe Mostly Autumn dit live wil oplossen. Knap hoe in het tweede deel de doelzaksolo (!) van Donockley overloopt in een prachtige, zigeunerachtige vioolsolo van Leslie.

Bij het nummer Passengers, moest ik denken aan Pendragon en -opnieuw- Pink Floyd. De oeh’s en ah’s zijn in dit sterke nummer niet van de lucht. Tekstueel een belangrijk nummer, zal Passengers bovenal te boek worden gesteld als zo’n typische Mostly Autumn-song. En bij zo’n typische Mostly Autumn-song hoort natuurlijk zo’n typische Mostly Autumn-gitaarsolo. Nou, die krijg je ook. Prachtig. Het nummer loopt langzaam over in het instrumentale Distant Train. En inderdaad, luisterend naar dit mooie stuk zie ik die trein des levens daar rijden, “picking up passengers”.

Nou, neem mij maar mee! Ik rijd graag mee met Mostly Autumn. Ah, kijk, daar rijdt de trein. Even kijken waar hij stopt. Hmmm, dat lijkt op een concertzaal, wat een rare halte. Snel erheen, misschien zijn er nog kaartjes te koop.

Markwin Meeuws