Mostly AutumnAlbum

Bands die een succesvol eigen platenlabel hebben kunnen zich heel wat permitteren. “Still Beautifull” is in twee jaar tijd het derde live album van Mostly Autumn. Je kan bij een dergelijke output natuurlijk vraagtekens  zetten, je kan het ook laten. Ik zou maar voor dat laatste gaan, want deze dubbelaar is op vele punten interessant te noemen.

Allereerst is daar het feit dat dit het eerste live-album van Mostly Autumn is met Olivia Sparnenn als leadzangeres. Het is een waar genot om te horen hoe ze met haar strakke, heldere stem bezig is in haar rol als nieuwe frontvrouw. Sparnenn zingt zo gemakkelijk, zo kundig of het nu gaat om oude nummers of nieuwe. Heel even heb ik met de gedachte gespeeld dat ze te goed is voor de band maar nee, de klik is overduidelijk. Dat de vonk overgesprongen is op de rest is iets waar gitarist en medezanger Bryan Josh absoluut blij mee zal zijn. De band klinkt hier overtuigend, dynamisch en energiek. Dat is ook wel nodig, want het materiaal op het in 2010 verschenen “Go Well Diamond Heart” is dat niet en kan een dergelijke oppepper goed gebruiken. Die plaat staat met zes nummers in zekere zin centraal op “Still Beautifull”. De eerste drie daarvan vormen het openingsblok van het album. Hold The Sun klinkt nog wat bleu, maar met Deep In Borrowdale en Something Better gaat het gas erop.

De kwaliteit van dit alles is hoog en daarom is het onbegrijpelijk dat het hoesje amper informatie biedt. Zijn dit nu opnamen van één concert of is dit een compilatie van allerlei optredens die de band gaf in 2011?  Eigenlijk maakt het geen lor uit waar de nummers gespeeld werden, deze tracklist is nagenoeg subliem. Tel maar mee. Zes nummers komen van “Go Well Diamond Heart”. Vier nummers vallen in de categorie ‘bijzonderheden’. Hieronder kan het Breathing Space-nummer Questioning Eyes gerekend worden. Tevens zijn er twee nummers die afkomstig zijn van de limited edition van “Go Well Diamond Heart”. Met name het ingetogen Forever Young is mooi. Het past goed tussen de overige nummers en het laat de kwaliteiten van Sparnenn goed tot zijn recht komen. Ook zijn er natuurlijk klassiekers zoals Heroes Never Die en Evergreen. Erg fraai is de fluitsolo in het oudje The Last Climb, maar Mostly Autumn bewijst zichzelf echt een dienst met de aanwezigheid van vijf nummers die van “Passengers” afkomen. Het gedragen titelnummer daarvan mag dan wel tot in den treuren gebracht zijn; de uitvoering met Sparnenn is niet te versmaden en ook haar timing in het zinderende First Thought is om week van te worden.

“Still Beautifull” eindigt op een manier die je graag ziet. And When The War Is Over... fungeert als hekkensluiter, een voor de hand liggende keuze daar het op “Go Well Diamond Heart” ook de afsluiter is. Deze liveversie is echter zoveel beter. De intensiteit is er namelijk precies op maat.

Eigenlijk is alles op dit album wel van de juiste snit en daardoor is “Still Beautifull”alles behalve overbodig. Ik had trouwens niet verwacht dat Mostly Autumn met een livealbum ooit nog iets bij mij los zou kunnen maken.

Dick van der Heijde