Na de overload van releases in het jaar 2003, waarin Mostly Autumn een nieuw studioalbum en maar liefst 2 dvd’s uitbracht, is de rust rond de band weer teruggekeerd. De band deed netjes elk jaar Nederland aan en wist veel nieuwe fans aan zich te binden. Nu, twee jaar na “Passengers”, heeft de Engelse formatie een nieuw studioalbum uitgebracht en zijn de verwachtingen hoog gespannen.Heel grof kan je “Storms Over Still Water” in drie categorieën verdelen: een zeer teleurstellend begin (nummers 1 t/m 4), een matig tussenstuk (nummers 5 t/m 8) en een spetterend eind (nummers 9 t/m 11). Ik zal ze toelichten.
Recht-toe-recht-aan, beneden de maat, geforceerd en inspiratieloos. Met deze steekwoorden kan ik het eerste deel het best omschrijven. Met het openingsnummer Out Of The Green Sky trapt de band af in de hoogste versnelling en houdt dat, zonder enig rustmoment, vol tot het derde nummer Ghost In Dreamland. Het is als een zware goederentrein die doelloos doordendert. Zowel Heather Findley als Bryan Josh verkennen in het openingsnummer en het daaropvolgende Broken Glass de grenzen van hun stem. Het resultaat is dat Heather geforceerd overkomt, omdat ze het maar moeite haalt en ook Bryan Josh, die toch al een stem heeft waar hij weinig kanten mee op kan, klinkt geforceerd en schreeuwerig.
Muzikaal gezien lijken de eerste nummers teveel op elkaar. Jammer dat de band geen rustpunten heeft ingebouwd en ook het fluitspel van Angela mis ik. Zij heeft toch de kwaliteit de muziek iets extra’s te geven. Er zitten leuke stukken in de nummers, zo is het toetsenthema van Broken Glass best aardig en eindigt Ghost In Dreamland met een zalige, maar veel te korte toetsensolo. Maar nergens weten de nummers in zijn geheel te overtuigen. Heart Life klinkt van de eerste vier nummers nog het best, we krijgen eindelijk rust, maar toch krijg je veel te veel het gevoel dat je dit nummer al eerder gehoord hebt in het repertoire van Mostly Autumn.
Met The End Of The World gaat het al veel meer de goede kant op. Het nummer switcht moeiteloos van heftige stukken met lekker fel gitaarwerk, naar mooie rustige passages en zowel Heather Findley als Bryan Josh zingen hier prima. Het loopt over in het heftige Black Rain. Dit nummer is weer net zo up-tempo als de eerste drie nummers en Bryan Josh schreeuwt de longen uit zijn lijf en dat is echt geen gehoor. Het nummer is op zich niet slecht, maar de band herhaalt zich veel te veel en speelt enorm op safe. We hebben het allemaal al eerder gehoord. Candle To The Sky klinkt gelukkig weer hoopvol. Het begin doet wederom behoorlijk standaard en te bombastisch aan en gaat snel vervelen. Dan draait het nummer 180 graden en volgt er een heerlijk rustig stuk met bluesy gitaarspel en subtiel toetsenspel. Verrassend.
Geen idee waarom, maar de band heeft het lekkerste tot het laatst bewaard. Carpe Diem opent met prachtig spel van Troy Donockley op de uileann pipes en kippenvel is direct niet meer te onderdrukken. Heather zingt prachtig breekbaar terwijl warm pianospel haar begeleidt. De spanning wordt langzaam opgebouwd en komt met heerlijk gitaar- en toetsenspel en woordloze zang tot een prachtige ontlading. Het titelnummer heeft een prachtige intro op de akoestische gitaar. De zang van Heather (tweestemmig) is prachtig en de orkestraties zijn oorstrelend. Dan sterft het nummer even weg om daarna met prachtig aanzwellend toetsenspel verder te gaan. Bryan Josh heeft de zang overgenomen en hij klinkt verrassend sterk. De gitaarsolo die volgt wordt een Mostly Autumn klassieker. Hij doet sterk aan Heroes Never Die denken en dat is echt wel een compliment! Het nummer eindigt zoals het begon, met tokkelend gitaarspel. Wow!
Als afsluiter heeft de band nog een fel instrumentaaltje in petto. Het nummer is lekker up-tempo met mooi fluitspel en lekker fel solerend gitaarwerk. Het toetsenthema klinkt wel heel erg bekend in de oren, maar dat stoort niet eens. Enige nadeel is dat dit afsluitende stuk veel te kort duurt.
De laatste drie nummers zijn absoluut top en rechtvaardigen alleen al de aanschaf van deze schijf. Je zou bijna vergeten dat de eerste nummers ronduit slecht en teleurstellend zijn en dat verandert de stand van de weegschaal toch aanzienlijk. Voor elke beginnende band, zouden de eerste nummers het predikaat “hoopgevend” gekregen hebben, maar van een band als Mostly Autumn mag je veel en veel meer verwachten. De laatste drie nummers maken heel veel goed, maar “Storms Over Still Water” is het minste Mostly Autumn album tot nu toe.