Mostly AutumnAlbum

Het was een grote schok in november 2017, toen het nieuws werd gebracht dat Liam Davison op 50-jarige leeftijd was overleden. Liam voegde zich halverwege de jaren ’90 bij Mostly Autumn als tweede gitarist en was al te horen op het debuutalbum “For All We Shared” dat in 1999 uitkwam. In 2014, twaalf albums later, verliet hij de band.

Liam had geen enkele moeite met de rol als tweede man achter Bryan Josh. Op het podium was hij een bescheiden vertoning, maar zijn spel was cruciaal voor het geluid van de band. Op de vraag waar dit album over gaat is Bryan Josh kort maar krachtig ‘This one’s for Liam’.

Het zal geen verrassing zijn dat het schrijven en opnemen van dit album voor de band een emotionele achtbaan is geweest en dat hoor je terug. Ik was zelf de band wat uit het oog verloren. Vond de muziek te veel een formule worden. Mijn voormalig collega Math Lemmen noemde het ook in zijn recensie van “Sight Of Day”. Nu staat die formule ‘klein beginnen – opbouwen en uitpakken’ zoals hij schreef, nog steeds overeind, maar de emotionele lading die het album bevat stuwt het geheel tot grote hoogte. Wat mij betreft is “White Rainbow” één van de beste albums in hun rijk gevulde discografie en misschien ook wel van dit jaar.

Het geluid blijft herkenbaar, maar de pure emotie geeft heel veel diepgang. De songs zijn stuk voor stuk een intense belevenis waarin de band opvallend hecht klinkt en waarin de emotionele gitaarsolo’s van Bryn Josh alles lijken te doorklieven. Viking Funeral heeft een prachtige opbouw die halverwege ook weer helemaal tot rust komt en daarna een folky tintje krijgt. Daarna gaat langzaamaan het gas er weer op en hoor je een minutenlange gitaarsolo die je overal kippenvel bezorgt.

Het meest indruk maakt de epic White Rainbow met zijn dik negentien minuten. De overgangen zijn soms net iets te voorspelbaar, maar wel heel goed gedaan. Halverwege komt het vocale deel tot het hoogtepunt door het indrukwekkende bereik van Olivia Sparnenn-Josh. Petje af voor hoe zij haar ziel en zaligheid in haar stem weet te leggen. Zo overtuigend. Daarna neemt de intensiteit alleen maar toe en vergeet je alles om je heen. De gitaar en toetsen stuwen de boel enorm op. Als opeens het gas eraf gaat en de akoestische gitaar ingezet wordt, moet ik even switchen. Maar door de mooie tekst en melodie wordt ik toch opnieuw meegezogen. Een epic die zich moeiteloos kan meten met bijvoorbeeld Heroes Never Die of The Gap Is Too Wide.

Zo trekt elk nummer als een film aan je voorbij. En elke keer word ik weer geraakt. Je hoort aan alles dat de band een muzikaal monument voor Davison wilde maken en dat iedereen presteert op het toppen van zijn of haar kunnen. Iemand verliezen kan je hart uiteen rukken, maar als je die pijn en emotie in je muziek kunt stoppen, dan gebeuren er bijzondere dingen. Dan groeit een stuk muziek uit tot iets groots. Bryan Josh weet Davison perfect samen te vatten in het prachtige Young: “Your guitar, was your heart. It never never lied” om daarna zijn eigen gitaar nog een laatste keer te laten spreken met een hemelbestormende solo.

Maarten Goossensen