Mother Black CapAlbum

Het is guur weer buiten, storm Ciarán heeft menig boom ontworteld in het bos waar ik graag mag rondstruinen, maar de nasleep hiervan is voor nu te gevaarlijk om te trotseren. Gelukkig heb ik het album “Caveman TV” van het Engelse Mother Black Cap om te recenseren. Ik trek mij terug in mijn eigen mancave en laat mij verwarmen door een bandgeluid dat net zo vertrouwd is als de zalige erwtensoep van oma en  als het knapperend haardvuur dat Mother Black Cap als geluidscollage toevoegt aan dit album.

Mother Black Cap is voor mij geen bekende naam en ze hebben pas vier albums uitgebracht in hun achttienjarige bestaan. Dat blijkt een bewuste keuze te zijn omdat ze -heel eerlijk- aangeven dat ze liever live spelen. En een keuze waarbij het alleen draait om nostalgie. Want het blijkt niet alleen uit hun muziekkeuze maar ook qua geluidsproductie is Mother Black Cap volledig blijven hangen in de beginjaren 70.

Titelnummer Caveman TV is bijvoorbeeld een kruising tussen Kaipa uit hun beginjaren en het solowerk van Roger Waters, met wat gepaste frivoliteiten van Focus. Het eindigt met een heerlijke, gejaagde Camel-gitaarsolo,  zoals we die kennen van “Mirage”, een van mijn favoriete albums. Een Doors-orgeltje geeft Memory Lane even een psychedelisch sfeertje mee. Genoemd naar het graafschap waar ze vandaan komen start Norfolk met grootse uithalen symfonisch en wordt dit verder uitgediept op z’n Pendragons en IQ’s uit hun beginjaren, met tussendoor de groove van Focus. Een zalige gitaarsolo zorgt ervoor dat Three Fools fraai overloopt in Last Chance. De zangstem doet me hier het meest denken aan David Bowie ten tijde van zijn alter ego Ziggy Stardust. Hoeveel meer jaren 70 wil je het dan nog hebben? Caveman TV Reprise is een passend slot, waarbij het haardvuur langzaam uitdooft en ik de laatste restjes snert als passend troostvoer gelukzalig naar binnen werk.

Mother Black Cap speelt op “Caveman TV” typisch Britse symfonische muziek die nog het meest refereert aan de groep England –die ten onrechte altijd in de luwte is gebleven- en Tiger Moth Tales. Het niveau is echter vergelijkbaar met het Duitse Apogee. Kortom, de nostalgische progliefhebbers onder ons, met een hang naar melodie, harmonieuze structuren, symfonische elementen en een gepast snufje folk, komen prima aan hun trekken op dit album. Verwacht echter geen baanbrekende muziek.

Mother Black Cap is namelijk authentiek en doet lekker zijn eigen ding, zoals het Britten betaamt. Eigenzinnig, overtuigd van zijn eigen kunnen, met onderkoelde humor, zoals in Norfolk, waarin de subtitel Graveyard of Ambition volledig waargemaakt wordt. Want midden in het nummer wordt plotsklaps een wervelende Hammondorgelsolo afgekapt om een mededeling over het stationsperron te laten horen: ‘..dat de trein naar Norwich vanaf platform 10 klaar staat voor vertrek..’.
Mij kun je bijvegen als daarna het zalige symfonische intro weer wordt opgepakt.