MotorpsychoAlbum

Waar zijn tegenwoordig de bands die zich wagen aan onvolmaakte, onstuimige werken die zich een weg banen in het onbekende. Prefereert iedere artiest het kleine boven het grote? Is alle muziek tegenwoordig gescherm met de perfecte oefening? Nee, mag het antwoord gelukkig luiden. Er is daar nog altijd die Noorse naam die wederom met een grootse, zoekende plaat komt.

Als er namelijk een band de afgelopen drie decennia exploratieve muziek heeft afgeleverd, dan is het Motorpsycho wel. Hoewel de heren op hun debuutplaat hoofdzakelijk metal maakten, zijn genres als prog-, post- en psychedelische rock een steeds belangrijker onderdeel van het geluid gaan vormen. De versmelting van deze elementen heeft haast iets weg van alchemie. Het is dan ook niet gek dat deze proto-wetenschappelijke theorie een thematische inspiratie blijkt. Kortgezegd gaat alchemie er vanuit dat elementen kunnen muteren in andere (zuiverdere) elementen en op eenzelfde wijze combineert motorpsycho de uitbundigheid van de jaren ‘70 en de rauwheid van de 90’s tot een ultieme avontuurzucht. Zweverige, duwende arrangementen krijgen immers verscheidene minuten de ruimte om steeds immenser te klinken. Met enige turbulentie scheuren we zo naar een punt voorbij de horizon.

Het mag dan ook geen verrassing heten dat het hart van dit album wordt gevormd door een lange epic: het ruim veertig minuten lange N.O.X. Ditmaal is het nummer echter meer psychedelisch en hypnotiserend van natuur, hetgeen iets wegheeft van een ruigere Hawkwind. Het vijfdelig epos lijkt bovendien welhaast een fractale opbouw te hebben: het zijn cirkels, binnen cirkels, binnen cirkels. Zo opent Circles Around The Sun met een draaiende basmelodie waarbij de tonen steeds verder uit de maat lopen. Deze melodie transformeert uiteindelijk in een dronken schuinsmarcheerdersmars. Op Ouroboros (Strange Loop) treffen we wederom een ritmische draaikolk aan, waarbij de melodieën ditmaal welhaast funky zijn. De conclusie is statig en extatisch. Na een relatief korte overgang komen we aan op de 15 minuten durende climax: Night Of Pan. De stemming is aanvankelijk ingehouden – welhaast fluisterend zelfs – waarna een Nils Frahm’achtige orgelpartij sluimerend binnentreedt en de basgitaar de spanning onverminderd voortduwt. Gitaren grommen gevaarlijk. Vervolgens begint een heerlijke, eindeloos aanvoelende opbouw. Steeds verder verliezen we ons in het onbekende. Onstuimige, onrustige tonen laten de luisteraar snakken naar verlossing. Hoewel de band uit barmachtigheid het nummer met jazzy toetsenspel opengooit, blijft de bas de duimschroeven aandraaien. De terugkeer naar Circles Around The Sun benadrukt dat de immense opbouw slechts heeft geresulteerd in een rondje rond de audiokerk. Geen probleem! Als de muziek zo goed is, start ik met liefde weer van voor af aan.

Naast deze epic, biedt de band ook enkele aangename korte(re) composities. Openingsnummer The All Is One is een prettige deurmat voor deze plaat. Een lekker opzwepend ritme en een zomers arrangement grijpen de aandacht. De gierende gitaren en explosieve drums zorgen voor spanning en  stevenen daarenboven af op een middenstuk waarin de Mellotron mooi uitwaaiert. The Magpie heeft vervolgens een verstild begin dat overvloeit in folky gitaargetokkel. Een frivole melodie versnelt echter de pas, wat de warme tonen van pit voorziet en het nummer gelukzalig laat aanvoelen. Dreams Of Fancy bevat tot slot pastorale Mellotronpartijen die dromerig voortbewegen. Ook hier gaat het de tempo omhoog, hoewel de opbouw meandert, waardoor deze compositie een aansprekend rustpunt vormt.

“The All is One” bevat al met al rauwe doch uitbundige muziek. Vergeleken met de voorgangers is deze plaat minder zwaar. Zo zijn de ritmes losser, de arrangementen zonniger en de klanken meer psychedelisch van aard. Het album is niettemin een logische opvolger van The “Crucible” en “The Tower”. Dat is enerzijds positief, maar anderzijds lijkt de verrassing er wel enigszins af te gaan. Dat kleine kritiekpuntje deert echter weinig, aangezien deze muzikanten consequent kwaliteit afleveren en de muziek als een huis blijft staat.

Zoals goede alchemisten veranderen de heren namelijk nog steeds zware metalen in goud. Hoewel de ietwat ruwe stijl zijn glans lijkt te hebben verloren, laat dit onverlet dat elk nummer overtuigt. Prettige melodieën en uitbundige arrangementen zoeken ook hier weer prettig het ongewisse op. Het resultaat mag een van de hoogtepunten van 2020 worden genoemd.