Mountain EyeAlbum

Bij Progwereld kijken we kritisch naar onze eigen schrijfsels, maar hebben we bijvoorbeeld nog nooit een functioneringsgesprek gehad. In onze maatschappij tamelijk onbegrijpelijk, want geef je sommigen in deze samenleving één vinger dan…nemen ze je hele hand.

Ik ben zo’n ratje. Eentje die altijd de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Zo’n gladjanus die aan de rijkgevulde Progwereld bibliotheek een cd wil toevoegen die niet volledig aansluit bij het businessplan van de onderneming. Of in ons geval van de stichting, we zijn eind 2022 een (succesvolle) crowdfunding gestart om er één op te richten.

Als de eindredacteur het eerste nummer One Of Nothing zou luisteren zou hij me op staande voet ontslaan. “Verdikkeme Ruard, nu flik je het weer!” Mountain Eye is namelijk een band die voor een groot gedeelte buiten onze kaders zou vallen. Maar de melodieuze momenten tussen het stevige geluid zijn de moeite waard, in die mate dat we hierover moeten berichten.

Mountain Eye is een Nederlandse band met roots in onze prachtige hoofdstad Amsterdam. Alleen dat is al een motivatie waard, maar dat is uiteraard niet het enige argument jullie hierover te berichten. De band is in 2017 samengesteld met verschillende muzikanten afkomstig uit de metalscene in Europa. De band maakt een mix van alternatieve metal, gemengd met stevige riffs en sfeervolle progressieve rock ingrediënten. Zanger Arthur Robinson blinkt uit in zowel reguliere (cleane) zang als in screams en grunts.
“First We Become Ashes” is de tweede cd van de band en het concept-idee erachter zijn de vier fases op het gebied van zelfontwikkeling volgens de theorie van Friedrich Nietzsche.

Als je in beginsel de muziek moet omschrijven kom je al snel in het bereik van Linkin Park en Korn. De muziek is in de basis snoeihard maar ook gevarieerd -en- opvallend melodieus. De riffs van de gitaristen zijn bijna altijd stevig, maar zoals gezegd melodieus en doordacht, bovendien is de muziek  perfect geproduceerd. Verder kun je de stijl in het kort omschrijven als een mix tussen nu-metal, metalcore en (hard)rock met progressieve, ingetogen passages.

Centraal staan de kwaliteiten van zanger Arthur Robinson. Ik zou hem als fenomeen willen betitelen. Hij klinkt als een zombie in de Walking Dead (luister naar het einde van Watershed), maar ook als een geïndustrialiseerde robot, zoals in Peščera. Of luister naar de prachtige afsluiter IME waarin Oosterse melodieën en de verschillende zangstijlen van Robinson samenkomen: zacht en gevoelig, meeslepend en tragisch, rockend en schreeuwend. Elke zichzelf respecterende zanger of zangeres zou zo veelzijdig moeten klinken. Zo’n diversiteit, ik neem er mijn pet voor af, hoewel hij soms ook kan klinken alsof hij zijn boterham uitspuugt na een stevige avond stappen op het Leidse- of Rembrandtplein.

Voor alle duidelijkheid, niet alles is knetterhard binnen de muziek van Mountain Eye. Er staan een paar sfeervolle tracks op de cd, één daarvan is het melancholische Away From Home. Halverwege de track wordt het wel wat steviger en kent het een orkestrale finish met een memorabele melodie. Als je gaat voor een catchy, gedreven nummer dat snel in je systeem gaat zitten zou ik kiezen voor 9 Knives, dat voor een groot gedeelte wordt gedreven door toetsen en programmering.

Als Nederlandse website voor progmuziek voelen wij de verantwoordelijkheid jullie op nieuwe acts te wijzen. Misschien ligt deze cd ietwat buiten wat gebruikelijk is, maar aangezien dit soort bands ook geen airplay krijgt binnen de Nederlandse muziekscene, voel ik het als een persoonlijke verplichting deze band bij de gitaar- en rockliefhebbers te introduceren. Met alle mogelijke gevolgen van dien voor mij eigen functioneren binnen Progwereld.