Mr. So and SoAlbum

Het is voor het eerst dat Progwereld aandacht besteedt aan de Britse neoprogband Mr. So & So. Dat is best opmerkelijk, want in de jaren negentig heeft de band behoorlijk aan de weg getimmerd met als resultaat drie cd’s en een aantal optredens in het voorprogramma van Marillion. Echt uit de lucht vallen komt de band dus niet. Het gebrek aan aandacht voor deze band zal wel liggen aan het feit dat het eerste millennium van de 21^e eeuw naast een handdoek en een reünie slechts één album heeft opgeleverd en dat is nog een matig ding ook. Hoe het ook zij, in 2013 is daar “Truths, Lies & Half Lies”, een fonkelnieuw album dat tot stand is gekomen dankzij de fans die het vooraf al middels intekening konden bestellen. Ze zullen niet ontevreden zijn met het eindresultaat. Ondergetekende echter heeft  peentjes moeten zweten om deze cd op z’n waarde te schatten. Daar gaan we dan.

Met de scherpe metalriffs waar het album mee opent, lijkt het of de band een schutting wil bouwen tussen het verleden en het heden, maar nee, Paperchace ontvouwt zich juist als door en door Mr. So & So. Het zou qua gedrevenheid zelfs niet hebben misstaan op een album als “Compendium” uit 1995. Ook de zanglijn heeft dat aanstekelijke van weleer. Mr. So & So mag zich gelukkig prijzen met de vocale klik tussen de wat zeurderig klinkende Shaun McGowan en de helder en strak zingende Charlotte Evans. Terwijl ik me afvraag of de band het nummer Lies van Manfred Mann’s Earth Band kent, laat gitarist Dave Foster zijn kunnen even horen in een korte solo. Paperchase is een lekker nummer dat hoop biedt voor de rest van het album.

De band gaat vervolgens in hetzelfde vaarwater verder met het dampende Apophis, en het vlotte titelnummer Truths, Lies & Half Lies. Wel gaat ongemerkt het energieniveau van de plaat wat omlaag. Dat mag de veelvuldig ingezette akoestische slaggitaar op z’n conto schrijven. Mr. So & So compenseert dit met mooie, boeiende composities. Ik tel zo drie ballades in deze fase waaronder het kleinkunstachtige pianominiatuurtje Looking Glass, waarin Evans laat horen precies genoeg bite in haar stem te hebben om het nummer niet tot een suikerspin te laten verworden. In het zinderende Breathe valt trouwens op dat haar stem veel wegheeft van die van Cindy Oudshoorn van Kayak. Ook als met Time For Change de pit weer terug is in het album, kan de vergelijking met Kayak onmogelijk niet gemaakt worden. Wel klinkt Mr. So & So alles behalve gesofisticeerd, sterker nog, in Compliance is zelfs sprake van enige psychedelica. Please sluit het album prettig af. Ik heb de afgelopen tijd zelden zo’n typisch wegebbende slotmelodie gehoord. Goed gedaan meneer.

“Truths, Lies & Half Lies” kent een grote variatie, niet alleen in de tracks onderling, ook binnen de nummers schommelen de sferen nogal. Hierdoor is het lastig om het album van een mening te voorzien. Zo zit het mooiste moment van het album in het minst aansprekende nummer. Soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Luister maar naar Jingo. Tot slot: dit album moet het niet hebben van z’n proggehalte en toch is er geen haar op m’n hoofd die er aan twijfelt of deze cd op progwereld thuishoort.

Dick van der Heijde