Mrs. KiteAlbum

Mrs. Kite is een band uit Keulen, Duitsland. De band heeft drie keer de Duitse rock en pop prijs in de categorie ‘beste progressieve band’ gewonnen. Volgens de bio is de band beïnvloed door grote namen in de prog zoals Pink Floyd, Porcupine Tree, Yes en Dream Theater. Zelf hoor ik vooral de ‘hardere periode’ van Porcupine Tree in hun muziek.

Volgens de biografie wil Mrs. Kite wegblijven van de geijkte prog-paden, en dat vind ik een loffelijk streven. Maar ik vind dat de band teveel wil: progressief zijn om progressief te zijn. Dat maakt “Flickering Lights” ook een lastig album om te recenseren vind ik. Ik hoor zeker dat Mrs. Kite uit goede muzikanten bestaat, de muziek heeft zijn momenten, maar ik vind het wat uit balans. Ik had bij het beluisteren van deze cd continu het gevoel: deze muziek is het net niet.

Het probleem bij de muziek van Mrs. Kite is dat ik de zang van Florian Schuch niet zo goed bij de muziek vindt passen. Bij de zachtere passages is het oké. Ik vind zijn zang wat iel, en vooral bij de wat hardere stukken komt het niet goed over.  Het idee van aan de ene kant atmosferische stukken, en aan de andere kant harde, metal-achtige passages is goed; maar het klinkt wat stuurloos. En wat ik vooral mis is overtuigingskracht.

De cd begint met het nummer Just Some Flickering Lights. Een door gitaar gedomineerd nummer, met een wat grunge/alternatief begin en een jazzy tussenstukje. Het tweede nummer Kurschatten heeft een Duitstalige titel maar is ‘gewoon’ in het Engels. Ik vind dit één van de betere nummers. Vooral door de opbouw en de samenzang tussen de heren. De Beatlesachtige samenzang voegt echt wat toe aan de muziek. Dit nummer heeft ook een van de betere refreinen op deze plaat. Ik houd er zelf van dat muziek blijft hangen, en dat gebeurt niet echt bij de muziek van Mrs. Kite. Herkenbare melodieën en sterke refreinen helpen daarbij, en daarmee wil ik niet een pleidooi houden voor toegankelijke muziek, maar wel dat de muziek je bijblijft.

Het nummer Clubbing is weer richting metal, en doet mij denken aan bijvoorbeeld Threshold. Maar dan minder krachtig, en dat komt mede door de zang. De epic The Old Man valt verder nog op met een mooi begin met een stukje piano en akoestische gitaar. Ook het nummer Morning Hours klokt over de tien minuten. In dit nummer worden weer harde en zachtere passages aan elkaar verbonden. Maar de muziek gaat aan mij voorbij, het raakt mij niet.

Kortom, “Flickering Lights” is niet ‘my cup of tea’. Daarvoor mis ik teveel goede afgeronde songs, kracht en emotie. De band heeft zeker potentie, doet erg zijn best om progressieve rock te maken; misschien wel teveel.