MuffxAlbum

Wanneer je de hoes van het laatste album van het Italiaanse Muffx bekijkt, denk je misschien in eerste instantie met een obscure metalband uit de jaren tachtig van doen te hebben. Schijn bedriegt echter, want deze Italianen schotelen ons een fraaie portie instrumentale progrock voor.

“L’Ora Di Tutti” is al het vierde album van deze mij volledig onbekende band. Het album bevat slechts vier nummers die tussen de acht en elf minuten klokken. In deze vier tracks slaagt de band erin om een mooie variëteit aan stijlen voorbij te laten komen. De hoofdmoot klinkt als een lichte vorm van stoner rock, dus in het riff werk horen we hier zeker Black Sabbath terug. Echter het toetsenwerk – op voornamelijk synthesizer, Farfisa en Fender Rhodes – zorgen ervoor dat het wel om een symfonische variant van deze rockgigant gaat. Een combinatie van Black Sabbath en het eveneens Italiaanse Goblin zou je het kunnen noemen. Daarnaast zorgt het jazzy drumwerk van Alberto Ria ervoor dat er een swingende en geïmproviseerde sfeer over dit album hangt. Het album lijkt live ingespeeld (en enig zoekwerk op het internet bevestigt dit vermoeden).

Opener Un ‘Alba Come Tante is een log nummer met ronkende basgitaar en een zware gitaarriff. Een tweetal koperblazers en het al genoemde drumwerk zorgen ervoor dat er ook de nodige swing in het nummer zit. Het is een instrumentaal nummer van ruim elf minuten, maar het bevat genoeg variatie waardoor het geen moment verveelt. Het hierop volgende Vengone Dal Mare bevat een gesproken introductie in het Turks. Dat zal zijn omdat de titel van het album verwijst naar het gelijknamige boek van Maria Corti uit 1962 dat handelt over een Ottomaanse aanval op het Italiaanse Otranto in 1480. Het is hier voornamelijk Goblin wat de klok slaat.

Naast genoemde bands zal ook Pink Floyd uit de beginperiode van invloed zijn geweest. Sommige passages brachten me echt terug naar de instrumentale stukken van albums als “Ummagumma” of
“A Saucerful Of Secrets”. De stukken op het Farfisa Orgel hadden zo maar door Rick Wright ingespeeld kunnen zijn. En waar op de eerste drie nummers vooral logheid en een laag tempo kenmerkend zijn, gaat op het afsluitende Bernabei de gashendel ineens vol open. Althans aan het begin en het eind van het nummer. Het nummer bevat een tempo en een stijl die mij sterk aan de Sabre Dance van Khachaturian deden denken. Ook hier worden weer wat Turkse teksten gedeclameerd.

Hoewel dit album uit 2017 is, slaagt Muffx erin om een heerlijke jaren ’60 en ’70 sfeer op te roepen met de muziek. Het is dat hier een historische gebeurtenis als inspiratiebron is gekozen, anders hadden de nummers ook prima dienst kunnen doen als soundtrack voor een onvervalste Italiaanse Giallo. Concluderend is dit opnieuw een Black Widow release die me prima bevalt.

Ralph Uffing