Multi StoryAlbum

Multi Story heeft recent een dubbel live cd getiteld, “Live At Acapela”, uitgebracht, opgenomen tijdens hun tour in 2016. Het nieuwe live-album werd opgenomen in de Acapela Studios in Cardiff, Wales, als finale van de tournee van de band ter ondersteuning van het laatste studioalbum, “Crimson Stone”, uit 2016.

“Live At Acapela” bevat tracks van alle drie Multi Story-albums: “East/West” (1985), “Through Your Eyes” (1987) en het reeds gememoreerde “Crimson Stone”. Multi Story heeft een aantal nieuwe shows gepland in 2018, waaronder een optreden in april in ’t Blok te Nieuwerkerk aan den IJssel en werkt aan materiaal voor het volgende studioalbum.

Het is en blijft een raar fenomeen, een band die ongeveer dertig jaar niets van zich laat horen en dan opeens uit het niets een relatief goed ontvangen studioalbum weet af te leveren. Niet zo gek dat er dan ook opgetreden wordt en dat één van die succesvolle optredens, in hun achtertuin in Wales, wordt opgenomen en gepromoveerd wordt tot een dubbel live album.

Het Acapela muziektheater en opnamestudio in Pentyrch, Cardiff, is gehuisvest in een omgebouwde kapel in Wales. De houten vloeren en het hoge plafond geven de muzikanten en artiesten naar verluid een prachtige natuurlijke klankkast. Het theater afficheert zichzelf graag als de allerbeste kleine zaal in Zuid-Wales. Een soort van mini-versie van de Boerderij dus. Die ambiance is ook een beetje te horen aan het geluid dat het publiek produceert tussen de nummers door. Je kunt aan de reacties horen dat de zaal verre van uitverkocht was, de respons is een beetje lauw.

De eerste schijf is, op één nummer na, gevuld met nummers van het laatste album, “Crimson Stone”, en dan ook nog grotendeels in de juiste volgorde. Het nummer dat niet op het voornoemde album staat is openingstrack Breaking Ground, van het debuut album “East West” uit 1985. De start is veelbelovend, met akoestische gitaar tegen elektrische gitaren en toetsen aan. Maar al snel valt de matige geluidskwaliteit op, onevenwichtig zelfs. Het drumwerk klinkt ongeïnspireerd en simpel, het overall groepsgeluid is rommelig. 12:16 komt live beter uit de verf, het lage/midden tempo past goed bij de band. Crimson Stone, titelsong van het laatste album, is uiterst melodieus en een mooie demonstratie van waar de band toe in staat is. Dat laatste geldt min of meer ook voor Black Gold (Part II) dat qua geluid en tempo in de buurt van Pink Floyd ligt.

Schijf 2 is gevuld met ouder werk en dat is te merken. Overduidelijk invloeden van tijdgenoten Marillion en in mindere mate Arena, vooral in Heroes en All Out Of Love. De composities zijn matig en de muziek heeft de tand des tijds minder goed doorstaan dan bij eerder genoemde generatiegenoten, op zich geen schande. Star Traveller vormt de afsluiting van de live dubbelaar, het nummer start rustig en gaat daarna op zijn ‘Marillions’ door naar het einde, vooral het toetsenwerk is hier debet aan. Mooi gitaarwerk van Aedan Neale. Het geluid is matig tot zwak, jammer dat er niet iets meer aandacht aan mix en productie is besteed. Het doet de band nu te kort en het geluid ontstijgt nauwelijks het bootleg niveau, helaas.

De stem van zanger Paul Ford is iets om aan te wennen. Dat is op het studiomateriaal al zo, maar komt nu live nog eens pijnlijk naar voren; soms wat onvast en hier en daar zelfs vals, je kunt in elk geval zeggen dat zijn stem authentiek is. Het lijkt ook alsof er onbalans is tussen de vocalen en de rest van de muziek, dan weer zacht en vervolgens weer te hard ten opzichte van de instrumenten, vreemd. Het maakt daardoor een amateuristische indruk, misschien wel ten onrechte.

Een beetje een tegenvaller dus, dit live-album. Misschien nèt iets te snel uitgebracht, voortbordurend op het succes van het laatste studioalbum. Met wat meer aandacht voor het productionele aspect had dit mogelijk een veel betere uitgave kunnen worden, een gemiste kans.

Alex Driessen