Het liedje If van Pink Floyd lijkt nooit ver weg bij de muziek van het Nijmeegse Mummy’s A Tree, het vehikel van songwriter Stefan van den Berg. Misschien heeft u nog nooit van deze band gehoord. Ook ik kwam er bij toeval mee in aanraking. Ik ruilde recentelijk via Markplaats een gitaar met gitarist Martin Luiten en hij nam twee elpees voor me mee; dit “Goodbye Stratoshpere” uit 2018 en een plaat met spoken word en soundscapes die hij met zijn vrouw had opgenomen. Toen de gitaardeal rond was pluiste hij mijn platenkast uit en ging het gesprek al snel richting de progressieve rock die we graag luisteren. Hij vertelde over zijn enthousiasme om de geluiden van synths en gitaren van de jaren zeventig zo precies mogelijk te reproduceren met hedendaagse middelen.
Eigenlijk zette ik pas dagen later voor het eerst deze plaat van Mummy’s a Tree op en ik was meteen blij verrast door het ruimtelijke en natuurlijke geluid van het album. De productie heeft een uitmuntend detail, echt niets is gladgestreken – wat zelfs een beetje wennen is. Voor sommigen is het misschien wel een beetje te veel ‘in your face’. Met een bijna documentaire-achtige rauwe eerlijkheid worden gitaren weergegeven. Ook zanger Stefan van den Berg staat recht voor neus met zijn kleine eerlijke liedjes. Hij is net als Roger Waters, die If ooit inzong, geen zeer begenadigd zanger, maar als performer en vertolker weet hij wel iets pakkends te doen. Het doet soms een beetje denken aan de prettige psychedelische kneuterigheid van Kevin Ayers. De spaarzame toetsenpartijen (moog, mellotron), welke veelal verder in de nummers verschijnen, klinken inderdaad authentiek en voegen echt wat toe.
De muziek heeft een indierock feel, maar de arrangementen en instrumentale stukken getuigen van een grote kennis van het progressieve genre. Mummy’s a Tree heeft een interessante manier van het psychedelische rockgevoel terug te brengen in een hedendaags geluid zonder daarbij een plat beroep te doen op onze nostalgische drang naar meer van vroeger. De liedjes kunnen allerlei kanten op groeien, van garagerock tot vervreemdende psychedelica met tapemanipulaties. Toch blijven het ook gewoon liedjes. Ogenschijnlijk oprechte verhalen uit de koker van Van den Berg.
De band Mummy’s a Tree heeft liefhebbers van progressieve genre genoeg te bieden en heeft ook iets eigens. Deze elpee gaat zeker bij mij de verzameling in. Minstens even blij ben ik met die zwarte stratocaster die ik ruilde met gitarist Martin Leuten. Hij heeft nu mijn oude Japanse L6-s kopie, de gitaar die Carlos Santana promootte voor Gibson en vervolgens verguisde. Misschien is zijn oude stratocaster op de albums wel te horen. Hoe dan ook, dit album is een sterke aanrader voor liefhebbers van authentieke klanken en ‘in your face’ uitvoeringen van kleine liedjes.