Het uit België afkomstige Murky Red werd in 2010 opgericht. Drijvende kracht achter de band is Stef Flaming die alle muziek en teksten schrijft. Daarnaast is hij de leadgitarist en zanger van de band. De band staat, zoals ze zelf zeggen, met één been in de classic rock en met het andere in de progressieve rock.
Dat is een uitstekende samenvatting van de muziek van dit zestal. Hun muziek is een samensmelting van Led Zeppelin, Pink Floyd, The Doors en Black Sabbath. Het progressieve zit hem vooral in het gitaarspel van Stef Flaming dat regelmatig aan dat van David Gilmour doet denken. Maar ook het toetsenspel van zijn echtgenote kan af en toe lekker ronken en doet in bijvoorbeeld On New Year’s Day aan dat van John Lord (Deep Purple) denken.
De nummers zijn allemaal vrij compact en bevatten vaak goed uitgewerkte tempowisselingen. Het is overduidelijk dat de band over twee gitaristen beschikt. Regelmatig wordt er een ware muur van gitaargeluid opgetrokken. Dat maakt dat de muziek nog wel eens overvol aandoet. Less is more is hier zeker van toepassing. In sommige nummers gaat dit wel goed. In het sterke bluesachtige Cold Outside wordt veel beter gedoseerd en wordt er optimaal gebruik gemaakt van beide gitaren.
Zoals gezegd neemt Stef Flaming ook de zang voor zijn rekening. Deze is een stuk minder aansprekend dat zijn gitaarspel. Zijn stem komt vrij lomp over en bevat te weinig diepgang om te blijven boeien. Zijn stem is gewoon beperkt, werkelijk alles klinkt daardoor hetzelfde en dat gaat vervelen. Wanneer hij samen zingt met zijn partner klinkt het trouwens wel beter, zoals te horen in I Give You My Soul.
Uiteindelijk is de muziek te veel recht-toe-recht-aan en schuurt het te veel tegen de classic rock aan om de doorgewinterde progfan volledig te kunnen bekoren. Ben je echter gecharmeerd van dat genre, dan is “Time Doesn’t Matter” zeker een interessant album.
Maarten Goossensen