Mushroom GiantAlbum

Instrumentale muziek is muziek waarbij geen gebruik wordt gemaakt van zangstemmen maar uitsluitend van muziekinstrumenten. Om dit een volledig album – in dit geval circa één uur – vol te houden, moet je overtuigende muziek maken die continu blijft boeien. In ons muziekgenre komen vaak lange instrumentale stukken voor en ook volledig instrumentale albums zijn geen uitzondering. Toch zijn dit de lastigste albums om te maken. Vaak vervallen muzikanten in technisch gepriegel, hoogstaande virtuositeit op specifieke instrumenten en terugkerende concepten.

De Australische band Mushroom Giant heeft het instrumentale genre wel goed onder de knie. Zij weten te variëren in intensiteit, emotie, felheid, kracht en complexiteit, met een dynamische opbouw in de nummers, steeds wisselende melodieën en energieke passages. Een zangstem – die vaak een album kan maken of breken – wordt zeker niet gemist. Mushroom Giant kan zich meten met andere grootheden in het instrumentale gebied, denk aan Long Distance Calling, Mogwai en Djam Karet.

Het oorspronkelijke album uit 2014 – waar ik mijn recensie op baseer – start met Event Loop. Een nummer dat het psychedelische karakter van de band duidelijk maakt. Een zwaar op beide gitaristen gedreven nummer dat rustig maar stevig het album opent. Het nummer loopt ook mooi over naar Primaudial Soup, dat met een sterke gitaarriff opent. Uiteindelijk is deze opening een aanzet tot een complete trip van bijna een uur. Invloeden uit de psychedelische beginjaren van Porcupine Tree zijn met name in het openingsnummer duidelijk te horen. Referentie naar The Sky Moves Sideways – en dan met name de uitgebreide alternate versie met meerdere experimentele uitspattingen – of Moonloop en zelf met Voyage 34 zijn hier eenvoudig te maken.

Bij de heruitgave is ervoor gekozen om The Drake Equation als openingsnummer te gebruiken. Dit nummer opent erg rustig en kent een sterke opbouw naar een stevig eind met distorted gitaargeweld. Dit nummer doet het bijzonder goed tijdens liveoptredens (zie onder andere het hieronder opgenomen optreden tijdens Progfest 2013) en maakt het daarmee tot een perfect herkenningsnummer voor de band. Hoewel de opbouw van het album met deze switch in nummers anders wordt, is dit commercieel gezien met deze herkenbaarheid erg begrijpelijk.

Triptych is een bijzonder stevig progmetal nummer met een flinke knipoog naar de postrock. Een sfeervol rustig begin, gevolgd door een heftig stuk waarbij de gitaren de strijd met elkaar aangaan, heftig resonerend en aangevuld met verbindend toetsenspel. Vervolgens krijgen we een rustig tussenstuk waarbij de contrabas de sfeer bepaalt en dat naar een mooie fade-out van het nummer doorloopt. Lunar Entanglement pakt deze emotie weer schitterend op en bouwt deze mysterieuze sfeer verder uit. Dit nummer doet me erg denken aan een andere Australische artiest, namelijk de auteur en muzikant Mark Healey, die met zijn project Hibernal zijn eigen boeken muzikaal tot leven brengt. Muziek waarbij je met gesloten ogen een film aan je voorbij ziet trekken.

Alle overgangen zijn schitterend waardoor het gehele album als één compleet arrangement aanvoelt. Zo vloeit Lunar Entanglement naadloos over in Aesong. Dit nummer – met prachtig akoestisch gitaar werk van ex-groepslid Roger Shaw – is oorspronkelijk geschreven voor de musical gebaseerd op het werk van Whitley Strieber “The Hunger”, maar past perfect in het geheel van dit album.

Het onvermijdelijke epische nummer op dit album is Scars Of The Interior. Met 14 minuten geeft dit een goed beeld van waar Mushroom Giant voor staat. Verschillende tempo- en stijlwisselingen, rustig beeldende geluiden afgewisseld met stevig distorted en plukkende gitaaraanslagen. Filmische soundsoundscapes, sferische melodramatische en ijzingwekkende uitbarstingen met prachtige gitaarsolo’s en dito baspartijen, waarbij ook de contrabas schitterend naar voren komt. Het Hammond en Rhodes toetsenspel geeft een contrasterende ambient geluid op de overal heavy aanpak, wat gek genoeg een perfecte aanvulling is op de totale sound. De gitaarsolo’s, met het sterk plukkende effect en vervorming in geluid, doet erg denken aan Steven Wilson in zijn betere jaren.

Hoewel dit album al uit 2014 stamt heeft het voor mij – en waarschijnlijk voor velen onder ons – tot de huidige heruitgave moeten duren voordat dit bij ons is doorgedrongen. Instrumentale muziek zoals deze bedoeld is en voor degenen die zang minder belangrijk vinden dan de beheersing van de instrumenten is dit zeker een aanrader. Met terugwerkende kracht is dit voor mij jaarlijstmateriaal. Hoewel op de heruitgave de nummervolgorde enigszins is veranderd, is het slotnummer Majestic Blackness hetzelfde gebleven. Dit is overigens een begrijpelijke keuze want je kunt het album niet beter afsluiten dan met dit nummer.

Het goede nieuws is dat deze band uit Australië nog steeds bestaat en – volgens hun bandcamp pagina – momenteel bezig is met twee nieuwe albums die nog dit jaar en in 2022 zullen verschijnen. Ik ben zeer benieuwd naar deze albums, maar als ze op dit vooralsnog laatste album lijken dan gaat dat hoge ogen scoren. Wordt vervolgd…