Music StationAlbum

Bulgarije is nou niet een land dat bekend staat als leverancier van spraakmakende progressieve bands maar Music Station probeert daar verandering in te brengen. Deze zeskoppige formatie debuteert verrassend professioneel met Shaping en klinkt op deze langspeler als Bulgaarse yoghurt, lekker vol en romig.

Qua stijl is deze band het meest op zijn plaats onder het kopje progmetal, hoewel het metalen gehalte van de muziek vrij bescheiden is. Stevige progressieve rock met scherpe randjes is misschien een term die de lading beter dekt. Productioneel heeft de groep haar zaakjes prima voor elkaar, de sound is kraakhelder en prettig om naar te luisteren. Uitstekend gedaan.

Ook op de verpakking valt weinig aan te merken. Het tafereeltje op de hoes, een baby die uit een ei kruipt en vanuit de lucht wordt gadegeslagen door een ooievaar, is mooi vormgegeven en geeft een goede weerspiegeling van de titel van de plaat. De teksten zijn geschreven door een buitenstaander die luistert naar de naam Mina Coleman, waarschijnlijk een Engelse of Amerikaanse mevrouw. Een hele verstandige zet want bandjes uit voormalige Oostbloklanden blinken nogal eens uit in het neerpennen van krakkemikkige Engelstalige teksten.

Shaping klokt bijna een uur en in die tijdspanne komen tien tracks voorbij. De eerste drie songs, Intro, Shaping en After Twilight, vormen eigenlijk samen een nummer en daarmee hebben we meteen het hoogtepunt van dit album te pakken. Na het spannende beginstukje worden we getrakteerd op een aantal klassieke pianoriedels, de opmaat voor een swingend up-tempo gedeelte dat doet denken aan het werk van, de helaas ter ziele gegane Italiaanse band, Madsword. Het refrein is ijzersterk en de samenzang is keurig verzorgd. Het laatste part start met akoestisch gitaarwerk en etnische drums. De talrijke breaks zorgen voor voldoende afwisseling en de solo’s, zowel op gitaar als toetsen, maken het plaatje compleet.

Een andere opvallende compositie is Past, waarin enkele, bijna letterlijke, citaten van Iron Maiden’s Can I Play With Madness zijn opgenomen. Jammer genoeg neemt de kwaliteit van de nummers wat af naarmate de cd vordert. Painting Souls is nog wel aardig, met name door het goede gitaarwerk en de felle solo’s. Ook het heftige instrumentaaltje Night Dreams heeft nog wat leuke momenten maar het sluitstuk Gamble Away is ronduit tegenvallend. Zanger Pavlin Manev, die over een aangename, cleane stem beschikt, kan op deze ballade zijn accent niet langer verbloemen maar ook het liedje zelf rammelt aan alle kanten.

Deze schijf eindigt dus in mineur maar dat mag de pret niet drukken. Dit debuutalbum zet Music Station neer als een band met veel mogelijkheden. De totale indruk is positief, alleen al het eerste kwartier van Shaping is de moeite meer dan waard.

Joost Boley