My ArrivalAlbum

Alle albums van het Nederlandse Sylvium (waar twee leden van My Arrival deel van uitmaken) en het debuutalbum van My Arrival, “Satur9 & Indigo”, werden eerder door mijn collega Mario van Os besproken. Zijn enthousiaste recensies maakten me nieuwsgierig naar de muziek van dit drietal, maar om de een of andere reden kwam het er nooit van om er echt voor te gaan zitten. Toen een nieuw album werd aangekondigd, greep ik mijn kans en ‘kaapte’ het zonder aarzeling voor de neus van mijn collega weg.

Voor wie My Arrival nog niet kent: de band bestaat uit Fred Boks, Ben van Gastel en Richard de Geest. Hun debuutalbum vertelde het intrigerende verhaal van een man die, te midden van de ruïnes van een stervende planeet, op zoek gaat naar een nieuw begin. Dit vervolg bouwt verder op dat thema: de protagonist onderzoekt of een verlaten planeet geschikt zou zijn voor de mensheid. Tegelijkertijd probeert hij berichten te sturen naar zijn geliefde op aarde, maar die lijken niet door te komen. Het verhaal wordt bijzonder beeldend neergezet en deed me denken aan de film “The Martian” met Matt Damon.

Al na de eerste luisterbeurt begreep ik waarom mijn collega zo enthousiast was. Dit is een uitstekend album. Sterker nog, het behoort met gemak tot de beste albums die ik dit jaar heb gehoord. Wat vooral indruk maakt, is de sfeer: ingetogen, warm en meeslepend. De zang van De Geest speelt hierin een sleutelrol. Zijn stem heeft een prachtig, rauw randje en doet denken aan Ray Wilson. Wat een stem!

Na de korte introductie A Mind Caves, waarin de hoofdpersoon even aan het woord komt (en opnieuw: wat een stem!), gaat het album echt van start met Alone. Het soepele basspel en de solide drums vallen meteen op, terwijl de gitaar van Van Gastel prachtig door het gezongen deel heen soleert. Normaal gesproken zou dat storend kunnen zijn, maar hier werkt het perfect. Dit is mede dankzij de sterke melodie een indrukwekkend nummer.

Rock brengt een meer uptempo gevoel, met stuwend basspel dat direct de aandacht grijpt. De Geest zet hier krachtiger aan, wat hem uitstekend afgaat. De toetsen hebben vooral een ondersteunende rol en kleuren de nummers subtiel in, iets waarin beide toetsenisten met vlag en wimpel slagen. Ook in Castaway gaat het tempo omhoog. Het is bijna dansbaar en ook hier worden de toetsen erg goed ingezet.

Een absoluut hoogtepunt is Starfall. Hier bewijst het trio opnieuw hun talent om een intense sfeer neer te zetten. Dit nummer doet je alles om je heen vergeten en neemt je volledig mee in hun wereld. De gitaarsolo snijdt door merg en been en bezorgde me kippenvel. Dit soort momenten maken het album echt indrukwekkend. In So Close wordt de ontdekking van een gevonden onbekende machine bezongen. Het is knap hoe sterk verhalend ze dit kunnen overbrengen. Je zit er helemaal in.

Ik ben onder de indruk van dit drietal. Alle nummers op dit album zijn van bijzonder hoog niveau. Er ligt hen niets in de weg om door te breken naar een (veel) groter publiek. Mijn tip: blijf trouw aan dit hoge kwaliteitsniveau en doe nergens concessies. Zo klinkt de zang in Sleep Of No Dreaming een keer net iets te onvast. Neem desnoods meer takes totdat het perfect is. Daarnaast, met alle respect, zou het artwork voor mij wat meer professionaliteit mogen uitstralen.

Geen twijfel mogelijk: “Lost 3mbers” verdient een plek in mijn jaarlijst van 2024. Het voelt als een sfeervolle reis waarbij je de tijd en alles om je heen vergeet. Het is een ervaring die je steeds opnieuw wilt beleven. Hoor je het ook eens van iemand anders.