My Own ArmyAlbum

My Own Army is een uit Rotterdam afkomstig gezelschap dat bestaat uit vier leden, die in beginsel zijn geïnspireerd door de muziekstroming grunge en bands als A Perfect Circle, Alice in Chains en Oceansize. Die invloeden zijn op veel momenten nog goed te bespeuren, maar zoals de band zelf aangeeft (en Progwereld inmiddels kan bevestigen) is de band op zoek naar een progressief metalen geluid.

Door die ontwikkelingsdrang gaat de reikwijdte van deze band dan ook ver. Het kwartet, bestaande uit Vincent Hekkert op gitaar, Herman de Kok op gitaar en zang, Sven Spierings op drums en programmering en Ferry Westdijk op basgitaar, snuffelt aan verschillende stijlen zoals alternatieve rock, grunge en (een vleugje) metal. Je kunt vergelijkingen maken met bands als Tool, Steven Wilson/Porcupine Tree en Galahad, maar ook een gepensioneerde Nederlandse band als A Day’s Work. Analyserend kun je nog veel meer namen noemen, vooral als je de cd meerdere luisterbeurten gunt. Het zijn vaak de details en de productie die de vergelijking sluitend maken. De manier van zingen van zanger Herman de Kok doet soms denken aan Steven Wilson, maar ook aan Paul Glandorf van Semistereo en voorheen A Day’s Work.

Belangrijk te weten is dat de productie vaak een groot aandeel heeft in die vergelijkingen. Aan de andere kant ontdekt je wellicht Stu Nicholson in een aantal nummers, zoals Lucky Ones of Hospital Lies. Met andere woorden, je krijgt een boeiende variëteit voorgeschoteld door de Rotterdamse band. Lucky Ones lijkt ook muzikaal sterk op de composities van Galahad. Een totaal ander genre en ik betwijfel of de band ooit heeft geluisterd naar deze progrockiconen, maar het is een van de sterkste nummers op het album. Dubbel genieten!

Deze cd is voor een brede groep muziekliefhebbers interessant. Waarom? De band is in mijn optiek driftig aan het zoeken naar de balans tussen de genoemde inspiratiebronnen en de motivatie vooruitstrevend te zijn. Ze zijn bezig op te schuiven naar een progressief metalgeluid, zonder door te slaan binnen het genre. Daarmee leveren ze boeiende nummers af, waarbij het fundament overduidelijk binnen de rock ligt. Overigens lijken de Rotterdammers vastberaden te zijn door te breken, de meeste nummers klokken rond de vier minuten en zijn daardoor dus ook snel op te pakken door radiostations.

Je moet het op zijn minst voelen; My Own Army heeft absoluut overeenkomsten met de muziek van Porcupine Tree en daardoor natuurlijk ook met Steven Wilson. Bijvoorbeeld Mary’s Song en eigenlijk geldt dat voor meer songs, zoals album opener A Beautiful Secret. Staan er ook minder sterke nummers op? Zeker. Like Gods In The Garden is een vlak nummer dat in het geheel niets toevoegt aan de dynamiek van het album. Saai is een te heftig woord daarvoor, maar het scheelt weinig.

Per definitie is dit album niet direct vanzelfsprekend rijp voor de Progwereld-bibliotheek, maar er zijn zeker veel overeenkomsten te vinden met het door ons geliefde genre. Overall gezien lijkt deze formatie zich toch iets meer thuis te voelen binnen de alternatieve rock. Nummers als Outnumbered bewijzen dat idee ondubbelzinnig, maar laten we vooral een volgende cd afwachten. Kwalitatief gezien biedt deze in ieder geval veel aanknopingspunten en is het een lekker regionaal uitstapje net buiten de grenzen van Progwereld.