My SoliloquyAlbum

De belangrijkste band van gitarist Pete Morten is natuurlijk Threshold, waarmee hij in 2012 nog een prima nieuw album “March Of Progress” heeft afgeleverd. Verder is hij actief in een aantal andere bands, zoals Metalloid en Nightmare World. Daarnaast heeft hij al tien jaar een soloproject “My Soliloquy”, waarmee hij na tien jaar eindelijk een volledig debuutalbum heeft afgeleverd, “The Interpreter”. Eerder bracht hij al drie ep’s uit. Op dit album presenteert hij zichzelf als Multi-instrumentalist en musiceert hij bijna alle instrumenten, met uitzondering van de drums, die door Damon Roots worden bespeeld.

De muziek is vrij eenvoudig te omschrijven: progmetal met uitstapjes naar aanverwante stijlen, maar soms wat inspiratieloos en regelmatig te vlak. Niet in de zin van het woord, want naast de redelijke composities hanteert hij regelmatig tempo- en ritmewisselingen, gooit hij genoeg variatie en creativiteit in de afzonderlijke nummers en het hele album, maar het ontbreekt vooral vaak aan spanning die je blijvend onderhouden en geïnteresseerd houden. De nummers stralen op regelmatige basis weinig uit en daarnaast had Morten wat mij betreft ook een andere zanger in mogen huren. Hij heeft een vervelende, zeikerige, scherpe en soms hoge stem waarvan ik absoluut niet gecharmeerd ben en rolt hij op een licht bekakte manier met de teksten waardoor het album moeilijk te benaderen valt. Af en toe doet hij me wat aan James La Brie en soms weer aan Bruce Dickinson denken.

Ondanks mijn scherpe beoordeling is het toch opmerkelijk dat nergens een zwak bespeeld instrument te vinden is, want die heeft Morten echt wel onder controle. Natuurlijk zijn de gitaarsolo’s van hoog niveau, tenslotte is hij van huis uit gitarist. De gitaarsolo in Dream In Extremis is goddelijk en zo zijn er nog wat meer fijne solo’s te vinden. De muziek heeft bijna vanzelfsprekend veel raakvlakken met Threshold en Dream Theater, maar tapt hij regelmatig uit andere vaatjes. Zo heeft Corrosive De-Emphasis een mooie discobeat meegekregen die heel aardig klinkt, maar naarmate het metalgehalte en de diversiteit toeneemt, vervalt het nummer toch weer in een niemandsdalletje waardoor de spanning weer volledig wegvalt. Andere nummers gaan zelfs volledig langs mij heen, een voorbeeld daarvan is Fractured. Iets wat Morten ook niet bijzonder sterk brengt, zijn de symfonische elementen in de muziek, die wat meer aandacht hadden mogen hebben in mijn optiek.

Normaliter verdeel ik de beoordelingen in mijn recensies in twee groepen; absoluut kopen (soms bijna met garantie) en niet kopen. Dit album krijgt geen van beide stempels mee. Ik voorspel hier absoluut liefhebbers voor, maar ik kan genoeg irritatiefactoren in de muziek benoemen. Alleen al de kenmerkende stem van Morten is een bepalende factor in de muziek. En die factor overtuigt maar nauwelijks.

Ruard Veltmaat