MyndAlbum

Ik denk dat de meesten van ons wel ooit gehoord hebben van de Duitse band Mekong Delta. Deze progressieve death metal band heeft in 2010 een voortreffelijk album “Wanderer On The Edge Of Time” opgenomen; het eerste album met een compleet nieuwe bezetting rondom oprichter en bassist Ralf Hubert. Op dit album speelt ook gitarist Erik Adam H Grösch mee, die samen met Tom Brenneis (basgitaar) en Uwe Ruppel (drums) de band Annon Vin oprichtte in 1992.

Met deze achtergrond is de band Mynd misschien niet helemaal nieuw, maar toch horen we een verrassend ander geluid bij deze band die de opvolger is van de eerder genoemde Annon Vin. Grösch, Brenneis en Ruppel hebben elkaar acht jaar na het verschijnen van het album “A New Gate” weer gevonden en om het geheel meer elektronisch te laten klinken is toetsenist en orkestraal programmeur Christoph Metzendorf toegevoegd. Daarnaast heeft Brenneis zich nu meer op zijn basgitaar kunnen toeleggen, omdat de band een fulltime zanger – Marc Laukel – heeeft toegevoegd.

Het album “Awake” start met Muse Meets The Eye, een nummer dat – evenals de rest van het album – erg moeilijk in een hokje te plaatsen is. De band noemt zijn muziek retrogressive rock en wellicht geeft dit een goede omschrijving. Retro als in teruggrijpend op de oudere hardrock muziek, met een progressief en elektronisch tintje. Het middenstuk van A Secret Place doet bijvoorbeeld even denken aan La Villa Stragiato van hun grote voorbeeld Rush. Relations is een mid-tempo piano gedreven muziekstuk dat vrij eentonig zes minuten doordrijft, zonder enige uitbarsting of tempowisseling. Laukel heeft een heldere zangstem, zonder enig accent, maar verder zonder echte uitstraling of specifieke klankkleur. Hierdoor wordt de muziek ook niet afwisselender of spannend.

Het hele album blijft zo een beetje voortkabbelen, zonder echt indruk te maken. De muzikanten die allen een sterk verleden hebben in stevige metal bands hebben met dit album gekozen voor hun softe kant. Iets wat wellicht leuk voor hun eigen experiment was, maar voor de luisteraar toch minder goed uitpakt. Hier en daar laten de muzikanten wel horen wat ze kunnen, zoals een mooie gitaarsolo op Mynd Awake, een Hammond stukje op On My Isle, melodieuze arrangementen op A New Gate en indrukwekkende drum ’n bass op Villa Straylight. Dit laatste nummer heeft enige vergelijking met de eerste soloalbums van Phil Collins.

Degene die gezien de geschiedenis van de heren muzikanten verwachten met “Awake” een stevig prog metal album in handen te hebben, komen bedrogen uit. Het album is voor een breder publiek toegankelijk, met experimentele arrangementen, soft jazzy fusion en populaire tachtiger jaren hardrock elementen. Een niemendalletje dat leuk is om een keer te beluisteren.

Mario  van Os