MyrathAlbum

‘Een roepende in de woestijn’ is een vaak gebruikte uitdrukking wanneer niemand enige acht lijkt te willen slaan op wat je te melden of te zeggen hebt. Het is een gevoel wat veel van mijn schrijvende collega’s bij Progwereld wel kennen. Maar ja, wie gaat zijn pennenvruchten over een genre als progressieve rock, metal en aanverwante stijlen dan ook toevertrouwen aan de muzikale fruitschaal die bij deze website altijd op tafel staat!?

Het is ongetwijfeld ook een gevoel wat het kwintet van Myrath moet kennen. Ik doel dan op het volgende. Je komt uit een windrichting die niet direct met (Westerse) muziek wordt geassocieerd, je komt uit een geheel andere cultuur, je bent erg jong en bovendien of beter nog tot overmaat van ramp speel je een muzikaal genre wat geen volle zalen trekt.

Wanneer je Tunesië zegt, denkt menigeen eerder aan luxe hotels, brede stranden en kamelen dan aan power- en progmetal. En dat laatste genre is nu net waarin deze groep zich al een tijdje beweegt. Wist het eerste officiële buiten Tunesië uitgebrachte album “Hope” niet tot onze burelen door te dringen, opvolger “Desert Call” heeft in het huis van ondergetekende toch wel een kleine zandstorm doen opsteken.

De eerste prille stappen van Myrath werden in 2001 gezet door de toen pas 13-jarige gitarist Malek Ben Arbia. Hij noemde zijn band toen nog Xtazy en speelde – naast tal van gespierde muziek van zijn voorbeelden – als fan van onder meer Symphony X-covers van deze band. Met Symphony X is gelijk een groep genoemd waaraan Myrath zich qua muziek kan spiegelen. De gitaarstijl die Ben Arbia hanteert vertoont ook flinke overeenkomsten met die van Michael Romeo. Toch zijn het de Arabische en Oriëntaalse invloeden die deze muziek een kruidig aroma geven wat veel van deze muzikale gerechten nog wel eens ontbeert. Persoonlijk ken ik twee groepen die deze invloeden ook in hun muziek verwerken en dat zijn Amaseffer en Orphaned Land.

Het knappe van de muziek op “Desert Call” is dat de genoemde invloeden alom aanwezig zijn, maar je niet door de trommelvliezen worden geduwd. Vergelijk het met het aantal pepertjes bij de sauzen op de menukaart van een wokrestaurant. Waar veel bands gelijk gaan voor de drie pepers, daar houdt Myrath het bij een pepertje. Wat verder in positieve zin opvalt, is de zeer sterke en vrijwel accentloze zang van Zaher Zorgatti. De man wordt gezien als de beste rockzanger van Tunesië (voor wat dit waard is natuurlijk) en weet zich zowel in het hoog als laag zeer goed staande te houden tussen de overwegend strakke en stevige muziek. Muziek die geraffineerd is doorspekt met aanstekelijke ritmes en (traditionele) instrumenten waarbij stil zitten haast ondoenlijk is. Muziek ook, die spaarzaam wat kleine oases van rust kent.

Worden toetsen bij groepen die deze muziek maken vaak gebruikt als muzikaal behang, daar levert Elyes Bouchoucha toch een bovengemiddelde bijdrage aan de muziek. Naast het vullen van gaatjes wervelen zijn vlotte solo’s met enige regelmaat door de muziek, vaak afgewisseld door de virtuoze solo’s van de snaarplukkende Ben Arbia.

Met “Desert Call” zal Myrath niet langer een roepende in de woestijn blijven. Hun roep heeft in elk geval al een vereeuwiging opgeleverd op het affiche van Progpower Europe 2010. Naast een dik uur lekkere muziek leveren deze Noord-Afrikanen met dit album wellicht ook een bijdrage aan een stuk verbroedering op aarde.

Hans Ravensbergen