MyrkurAlbum

Myrkur? Je bedoelt die “dan weer wel, dan weer niet black metal”-artieste, die zichzelf wel als zodanig presenteert? Met een recensie op Progwereld? Je merkt het al; er zijn heel wat verhitte vergaderingen op zweterige zolderkamertjes aan vooraf gegaan om dit besluit er door te krijgen. Want tja, als je diversiteit verkondigt, kan Myrkur er ook echt nog wel bij. Immers, we moeten het universum van de progliefhebber verbreden en juist niet afbakenen. Laten we vooral bij de betekenis van het woord progressief blijven. Toch!?

Myrkur is een synoniem voor Amalie Bruun. Deze Deense zangeres en multi-instrumentalist  was jaren geleden een ware sensatie en dat kwam niet alleen door haar zangtalenten. Als mannelijke recensent durf ik te zeggen dat haar roem haar niet alleen door haar muziek is aan komen waaien, maar ook door haar verschijning, in video’s en live op de bühne. Ze is prachtig om te zien, doet de verbeelding spreken, mysterieus, een tikje gevaarlijk en op veel andere vlakken bijzonder in haar presentatie. Bewondering, dus vat dit vooral niet seksistisch op.

Zoals gezegd, Myrkur komt uit Denemarken waar ze in 2015 met een sessieband een sensationeel debuutalbum “M” op de markt brengt. In eerste instantie doet ze dat incognito.  Dat album krijgt vanaf het begin fantastische kritieken. “M”aar er zijn ook recensenten die het album een mengelmoes vinden van mislukte black metal, met Ulver- en Clanned-achtige passages. Folk meets black metal, maar dan wat matig uitgevoerd. Toch levert het haar veel roem op, vooral in de Amerikaanse pers, waar het album het goed doet. In 2020 verschijnt het album “Folkesange”, dat een ode is aan Scandinavische folkmuziek en weg blijft van welke metal-vibe dan ook. Desondanks is het een prachtig geproduceerd album, waarin de stem van Myrkur centraal staat en waarop je een excursie kan maken naar mysterieuze, Scandinavische folkmuziek. De instrumenten voelen aan of je de middeleeuwen binnenstapt en er wordt fantastisch gemusiceerd. Opvallend in haar carrière is dat Myrkur vanaf het eerste moment ondergebracht is bij het label Relapse, dat zich vooral profileert als label voor harde muziek, waar vooral metalgerichte bands aan verbonden zijn. “Folkesange” is in dat opzicht dan ook een opmerkelijke en uitzonderlijke release voor deze maatschappij.

Met ‘Spine” doet ze in de optiek van Progwereld dan toch weer een stap terug. Ze grijpt terug naar de combinatie van black metal en folk, wat gevoelsmatig niet altijd goed uitpakt op de cd. Het is vooral de combinatie tussen de twee stromingen die niet heel effectief uitpakt en bij de productie van het album kunnen we ook wat vraagtekens zetten. Net als bij de eerste twee albums van Myrkur kun je de combinatie, toepassing en effectiviteit van de twee muziekstromingen betwisten.

Hoe dan ook staan er een paar pakkende tracks op deze plaat die na enkele luisterbeurten stevig in je systeem nestelen. Daar is Like Humans een goed voorbeeld van. Het refrein is beklijvend en de track kenmerkt zich door een donkere en mysterieuze sound. Dit is ook een voorbeeld van hoe verschillende producties van cd’s kunnen uitpakken. De stem van Myrkur is op deze plaat meer bewerkt en in combinatie met de elektronica profileert de artiest Myrkur zich volkomen anders dan op de voorgaande plaat “Folkesange”. Het is aan de luisteraar om te bepalen waar hij/zij zich het meest in kan vinden.

Die elektronica vind je ook in Mothlike. Mijn gedachten gaan vaak uit naar de Nederlandse band The Dreamside en dat gevoel overkomt mij vaker tijdens het luisteren. Titeltrack Spine is een oorwurm van jewelste. Misschien wel de beste track van het album: een lichte piano, elektronica, de zalvende stem van Myrkur en een refrein dat dreigend opkomt, echt heel mooi gemaakt.

Valkyriernes Sang wordt in het Deens gezongen. In essentie is dit onvervalste black metal en naast de cleane zang is er ook ruimte voor screams. Het laatste gedeelte van de song doet zelfs wat denken aan Borknagar. Het geeft maar weer aan in hoe divers dit album klinkt. Zeker als je die naast Menneskebarn zet, wat een ode is aan Amalie’s onlangs geboren kind. Het sluit het album lieflijk en kalmpjes af.

My Blood Is Gold is een song die in potentie uit had kunnen groeien tot iets groots. De song werd geschreven naar aanleiding van het overlijden van Amalie’s vader. We horen onderliggende spanning, breekbare zang van Annalie, donkere pianoklanken en spooky soundbites op de achtergrond. Het kent ook een mooie opbouw waarin de sfeer wordt opgestuwd en toch komt de gehoopte climax…niet. Wat mij betreft had er ook wat meer gesleuteld mogen worden aan de productie. De grootsheid blijft daardoor helaas achterwege.

De oplettende lezer zal concluderen dat er binnen deze recensie ruimte is voor twijfel, sympathie én overtuiging. Twijfel, omdat er binnen dit album verschillende stromingen te horen zijn waarvan ik niet zeker weet of dit de homogeniteit ten goede komt. Sympathie, omdat de stem van Myrkur een kwaliteit op zichzelf is en omdat veel refreinen en verscheidene elementen binnen de composities op sterke wijze naar voren komen. Overtuiging, omdat veel tracks meer dan prima in elkaar steken. Bijna geschikt voor het mainstream publiek. Echter, de diversiteit op deze plaat maakt de conclusie gerechtvaardigd dat dit type muziek nooit door een mega groot publiek wordt omarmd. Al met al een fijn uitstapje voor de experimenterende progger, hoewel het met 35 minuten ook nog eens erg kort is.