MysteryConcert

Ruim een half jaar geleden bevond ik mij op de planken van het podium van de Boerderij. Ik had de eervolle invitatie ontvangen om als gastheer/presentator de vijfde editie van het Progdreams festival te mogen omlijsten. In die hoedanigheid mocht ik ook de band die deze avond zou optreden introduceren. Ze hadden zojuist hun uiterst succesvolle laatste studio CD “Delusion Rain” uitgebracht. Zo succesvol dat het album wekenlang op nummer één stond van de Progwereld Progressive Chart en diezelfde plaats innam bij menig collega op diens persoonlijke top 10 over het jaar 2015. Ze verzorgden die avond een spetterend optreden als afsluiting en min of meer hoofdact van het festival. En ik had de eer ze aan- en af te kondigen, een geweldige ervaring. Het optreden die avond werd ook opgenomen om op een later tijdstip te promoveren tot officiële live DVD. De fans zullen nog even moeten wachten, er wordt momenteel hard gewerkt door de band en het team van John Vis om een bruikbaar document samen te stellen. Zoals ze dat ook al gedaan hadden voor de DVD “Tales from the Netherlands” uit 2014 die eveneens in hetzelfde theater werd opgenomen.

Ik heb het natuurlijk over de Canadeze prog rock sensatie Mystery. De mannen hebben door de jaren heen een bijzondere band ontwikkeld met De Boerderij, dat mag wel duidelijk wezen. En dat is volledig wederzijds. Ca. 500 bezoekers hadden op een zaterdagavond in oktober de moeite genomen om huis en haard te verlaten om het tweede optreden van de band binnen één jaar te aanschouwen. Dat het huis en de haard niet noodzakelijkerwijs in ons eigen kikkerlandje stonden was ook duidelijk: een fors deel van de aanwezigen was afkomstig uit het buitenland, vooral Duitsland, Engeland, België en Scandinavië waren goed vertegenwoordigd. Wat te denken van de dame met het Noorse vlaggetje aan haar forse bierpul. Allemaal fans van het Franstalige zestal uit Quebec, Canada. Voor een deel ook dezelfde groep die het optreden een half jaar eerder had bezocht, een toegewijd publiek dus

En dat betaalt zich terug natuurlijk, de band was geweldig in haar sas met zoveel steun en aanhankelijkheid. ‘Home away from home’ was de frase van charismatische zanger Jean Pageau al tijdens het openingsnummer, een geïnspireerde versie van het titelnummer van de laatste CD, “Delusion Rain”, compleet met vijf-stemmige zang. Het concert deze avond zou bestaan uit een tweetal sets gescheiden door een pauze. En wat verrassingen als toetje aldus Pageau. We gingen er dus nog maar eens goed voor zitten/staan. Na Delusion Rain volgt Pride Part 1 en het wonderschone If You See Her, het verhaal over het meisje dat op school gepest wordt. Het lyrische gitaar geluid van bandleider/gitarist/componist Michel St-Père komt in dit nummer bijzonder tot haar recht met lichte verwijzing naar Camel-gitarist Andy Latimer maar met voldoende eigen stijl om origineel te zijn en te blijven. Another Day van “The World is a Game” uit 2012 start met sequencer geluiden, opgestart door de zanger op zijn mini portable toetsenbord waarna hij ook nog eens fluit speelde. Dit fantastische prog rock anthem, wat ca. 20 minuten duurt, heeft alles in zich wat een nummer in het genre behoort te hebben: tempo- en stemmingswisselingen, van ballad tot hard rock en terug, geweldige gitaarduetten, een fabelachtige melodieuze bas, sfeervolle toetsen en harmonieuze, meerstemmige zang, wat wil je nog meer. Een absoluut hoogtepunt van het concert. Dear Someone had een magisch moment aan het einde: een gitaarduet rondom zanger Pageau. The Preacher’s Fall, met grootschalige samenzang, was na een uur spelen het laatste nummer voor de pauze die ca. een half uur zou duren.

De gitaarduetten tussen de altijd rustige St-Père, immer met achterstevoren baseball cap, en de wat meer theatrale met eeuwige bandana getooide Sylvain Moineau zijn wat mij betreft de hoogtepunten van de shows. Heerlijk unisono werk en lyrisch spel, kippenvel soms. Een plekje achter een grote plexiglas kooi ditmaal voor drummer Jean-Sébastien ‘Animal’ Goyette. Ongetwijfeld noodzakelijk voor het geluid maar jammer voor de man zelf en zijn communicatie met het publiek waarbij dient aangetekend dat met name Pageau trachtte de drummer voortdurend bij de show te betrekken.

Na de pauze stond het theatrale Theatre Of The Mind op het programma. Het feit dat het Halloween was had zanger Pageau waarschijnlijk verleid om van kleding te verwisselen en getooid met bandana en masker de feestvreugde nog wat verder te verhogen. Wederom gitaarduetten, deze keer veel heavier, en de prachtige zang harmonieën werden uitstekend ontvangen en beloond met een overweldigend applaus. Wall Street King van het laatste album blijft een sterke song en dat geldt ook voor The Willow Tree, het verhaal over de tuinman met zijn gelukbrengende boom, voorzien van een subliem intro. Een top nummer wat in een strakke uitvoering de loyale fans wederom in extase bracht. Pageau was goed op dreef deze avond hoewel hij bij hoge noten soms wat moeite leek te hebben. En het moet gezegd, na een volle avond zang in de hogere regionen heb ik persoonlijk wel weer even genoeg aan die stem.

Na al dat geweld was The Sailor and the Mermaid van “Beneath The Veil Of Winter’s Face” uit 2007 een welkom stapje terug, zowel qua tempo als volume. Het was ook wel nodig om even op adem te komen, voor de band idem dito. Na deze relatief korte song was het de beurt aan Travel to the Night. Een mooi aan Wishbone Ash referend intro van unisono gitaren, een pompende baslijn en de nodige publieks participatie. Een behoorlijk heavy uitvoering met een hoofdrol voor de zwaargewicht in de band, Francois Fournier op vijfsnarige bas. Gillende gitaren roepen enigermate associaties op aan Iron Maiden, ook al zo’n band met duellerende gitaristen. A Song for You, eveneens van “Delusion Rain”, wordt vergezeld van een gemeende ‘we love you’ kreet van Jean Pageau. Het thema van dit super melodieuze nummer werd door de zanger op zijn portable synth gespeeld, zeker niet onverdienstelijk. Hiermee was het reguliere deel van de show ten einde maar we hoefden niet lang te wachten op een tweetal toegiften.

Shadow of the Lake van “Destiny” uit 1998 was toetje nummer één. De pathos, bombast en theatrale zang, de vocale harmonieën, de inmiddels overbekende gitaarduetten en toetsen tapijten, alle ingrediënten zijn aanwezig voor ca. 15 minuten feel good prog rock, ruim beloond door het hondstrouwe publiek. Encore nummer twee is wederom The Preacher’s Fall, ook al gespeeld tijdens de eerste set gespeeld.

Een uitzinnig publiek beloont de band met een minutenlang ovationeel applaus, de sterke band tussen publiek en band is zichtbaar en voelbaar, dat gebeurt niet zo vaak. Wederom is er die emotionele speech van drummer Jean-Sébastien Goyette met een extra dankwoord aan de trouwe fans, net zoals aan het einde van het optreden tijdens Progdreams. Na ruim twee en een half uur optreden in totaal is er opnieuw aan klantenbinding gedaan door de Canadezen. Vijf keer in drie en een half jaar op Nederlandse bodem, de Boerderij moet werkelijk als een tweede huis voor hen voelen.

Een klein punt van kritiek misschien nog ten aanzien van het toetsen geluid, dat wat mij betreft niet helemaal goed uit de verf kwam. Er zijn zeker verzachtende omstandigheden te noemen. Nieuwe toetsenman Antoine Michaud is pas sinds enkele maanden actief als toetsenist van Mystery. Voorheen fungeerde hij als gitaar oproepkracht en na het vertrek van Benoit Dupuis maakte hij de switch naar toetsen. Op zichzelf lovenswaardig maar het was allemaal nog wat onwennig, waardoor de toetsenpartijen slechts als support dienden. Zeker geen wervelende solo’s dus met als gevolg een zwaar gitaar georiënteerd optreden en qua geluid enigszins uit balans. Maar dit zal gaandeweg ongetwijfeld rechtgetrokken worden, een kwestie van tijd. Bovendien bleek zanger Pageau een behoorlijk capabele toetsenist. Geluid en licht in de Boerderij waren wederom van hoge kwaliteit en werden door de band terecht in het zonnetje gezet.

Mystery is een sympathieke, hardwerkende band met een nederige houding, veel spelplezier en onderlinge lol en, niet onbelangrijk, een geweldige wisselwerking met het publiek. Het zal nog even wachten zijn op nieuw werk maar de aangekondigde live DVD zal dit gat waarschijnlijk opvangen.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Ron Kraaijkamp