MysteryAlbum

Mystery is inmiddels een grote naam binnen de neo-prog. Met “Redemption” zijn ze inmiddels toe aan hun achtste plaat. Vooral sinds “The World is a Game” uit 2012 timmeren de Canadezen behoorlijk aan de weg met een fijne blend van neo-prog als bijvoorbeeld Arena, met een vleugje Yes en een zweem van Styx en Journey. De spil van de band is al jaren Michel St-Pere, gitarist, songwriter en producer van Mystery. Een andere troef is Jean Pageau. Hij is een uitstekende zanger en zijn stem past heel goed bij de grandeur van Mystery’s muziek.

“Redemption” begint goed met Behind the Mirror. Dit keer geen lang, maar een krachtig en herkenbaar nummer. Met bovendien een mooie gitaarsolo van St-Pere. Hierna volgt het titelnummer. Typisch Mystery, een heel fraaie song. Met The Beauty and the Least trekken de Canadezen alle registers open. Ruim negen minuten sterke neo-prog met St-Pere in de hoofdrol. Ik vind dat dit nummer sterk is opgebouwd en een mooie spanning heeft.

Mystery neemt daarna behoorlijk wat gas terug met de ballad Every Note. Ik heb niets tegen rustige nummers, maar dit is wel heel zoet. Pearls and Fire is het tweede lange nummer en klokt bijna dertien minuten. Het begin is veelbelovend. Bovendien is er wat meer ruimte voor de toetsen. Maar ik vind het wel erg langgerekt. Als de band hier een song van pakweg acht minuten van had gemaakt was het veel krachtiger geweest. Er zit nu wat mij betreft te veel herhaling in. Met My Inspiration gaat Mystery op de balladtour, en wederom wel erg zoet. Je ziet al bijna de meezwaaiende handen met aanstekers voor je. Homecoming kenmerkt zich met name door de gitaarsolo van St-Pere. Er zit bovendien weer wat meer vaart en spanning in de muziek.

Met Is This How The Story Ends? besluit Mystery “Redemption” met een epic van negentien minuten. Het is een goed muziekstuk waar de inmiddels bekende kanten van Mystery naar voren komen. Het is mooi, maar mist de kracht van bijvoorbeeld Looking For Someone Else, naar mijn bescheiden mening.

Als recensent ontkom je niet aan vergelijkingen. Toen ik Mystery leerde kennen met “The World is a Game” was ik aangenaam verrast. “Delusion Rain” deed er naar mijn mening nog een schepje bovenop en met “Lies and Butterflies” consolideerde Mystery deze status. En als ik dan
“Redemption” vergelijk met deze platen vind ik deze wel de minste. Natuurlijk, als je houdt van Mystery’s muziek zul je weer genieten. Maar ik vind wel dat de Canadezen weinig verrassing meer in hun muziek hebben. Ik weet het wel, het is moeilijk om met neo-prog de originaliteitsprijs te winnen, inmiddels. En als de muziek dik in orde is, heb ik daar niet eens zoveel problemen mee. Echter, Mystery heeft in het verleden gewoon betere platen gemaakt, ondanks dat er genoeg moois op staat en de productie om door een ringetje te halen is. In mijn ogen maakt Mystery met “Redemption” een pas op de plaats in plaats van dat de band zich verder ontwikkelt. Nu ik dit schrijf besef ik dat er ook genoeg fans zijn die hier juist blij mee zijn, zij krijgen precies wat zij willen: goed geproduceerde neo-prog met grandeur. Ik zou zelf graag zien dat Mystery bij een nieuwe plaat ook nieuwe paden verkent.