MythoAlbum

Denkend aan Italië zie ik pittoreske stadjes in grazige heuvels waar de zon altijd schijnt. Denkend aan Italië proef ik een culinaire rijkdom waar we in Noordwest-Europa enkel van kunnen dromen. Denkend aan Italiaanse muziek (en dan denk ik even niet aan de verzamel-cd van Eros Ramazotti die de verder uitstekende pizzeria bij mij om de hoek constant op de shuffle heeft staan) hoor ik toetsentapijten die eveneens een warmte kennen waar we in Noordwest-Europa enkel van kunnen dromen, afgewisseld met complexe progrock die op zijn best op abstract niveau een Brits equivalent kent, maar waarvan het eigen gezicht toch immer glimmend aanwezig is.

Zo zou een recensie over een standaardwerk uit de klassieke Italiaanse symfo óf een recensie over een moderne Italiaanse progplaat die zich met de klassieken meten kan, kunnen beginnen. De eerste stapjes van de gebroeders Machera en Enzo Ferlazzo zijn echter van een geheel ander laken een pak. Middels een ep die drie nummers – elk van normale lengte – telt, geven de heren een duidelijk visitekaartje af.

En wat laat dat visitekaartje zien? De gitaarsynthesizer! De band bestaat effectief uit een zanger/bassist, een drummer en twee spelers van dit instrument dat toch wel vooral associaties met de jaren ’80 oproept. Nu is het gebruik van een of meerdere archaïsche muziekinstrumenten in ons aller favoriete genre natuurlijk niet direct wereldschokkend, maar toepassing van juist dit relikwie (ik moet persoonlijk steeds aan Iron Maidens “Seventh Son of a Seventh Son”-album denken, maar die specifieke gedachte is meer een persoonlijke beperking, denk ik) maakte mij in eerste instantie toch wel even nieuwsgierig.

Helaas moet ik concluderen dat een gedubbelde gitaarsynthesizer op zichzelf niet voldoende reden tot vreugde biedt. Idealiter is het archaïsche apparaat ingebed in interessant songmateriaal en daar ontbreekt het tot nu toe nog een beetje aan. De drie nummers op deze promo-ep kennen een AOR-idioom (inderdaad, jaren ’80), dat wel wat aan Survivor doet denken. Los van de vraag wie er anno 2008 nog zit te wachten op een Survivor-soundalike, ontbreekt het Mytho toch aan een zanger van het formaat Dave Bickler / Jimi Jamison, alsmede aan een gitarist van het formaat… uhm… alsmede aan een gitarist.

Ah, dát is misschien gewoon het probleem. De gitaarsynthesizer kan best een fraai instrument zijn als specerij in de mix, maar als voornaamste klankdrager lijkt hij in elk geval in deze context domweg te flets. Tekenend is dat Night Eyes, waarop het apparaat het meest gewoon als gitaar klinkt, ook het meest overtuigende nummer is. Slecht zijn de andere twee liedjes overigens ook niet, maar onopvallend helaas wel. Als de uitvoering op andere punten wat scherper zou zijn, zou dat misschien wat gemaskeerd worden, maar dat lukt nu niet.

Denkend aan een ‘rockband’ zonder gitaar, kan ik ook moeilijk om het uiterst populaire Britse driemanschap Keane heen. Deze driekoppige band verraste in 2003 vriend en vijand met “Hopes and Fears” waarop een elektrische piano de vrijwel enige melodiedrager was. Later haalden ze nog kunstgrepen als gitaareffecten uit en rees hun populariteit tot dusdanig grote hoogte dat de salonfähigheid onder ‘kritische luisteraars’ even snel weer verdwenen was. Eén ‘kunstje’ bleven ze echter wel beheersen: het schrijven van sterke liedjes met simpel klinkende, maar doeltreffende thema’s en wendingen. Daar doen wij progliefhebbers soms wat neerbuigend over, maar, beste mensen, dát is dus een hele kunst.

Erop of eronder? Op basis van dit ep’tje is het voor Mytho helaas net eronder. Toch heb ik het idee dat er niet te gek veel voor nodig is om de eerste langspeler, waar momenteel aan gewerkt wordt, nog wel op een positieve manier af te ronden. We houden de moed er alvast in.

Casper Middelkamp