MythologicAlbum

De broers Rodler en zangeres Melissa Blair vormen samen Leger De Main. Chris Rodler maakt samen met gitarist Steve Matusik deel uit van de band Andeavor en enig tijd geleden ontstond het idee om gezamenlijk iets op cd te zetten. In eerste instantie zochten de Rodler-broertjes en Matusik nog een zanger. Na vele sollicitanten kwam met uiteindelijk uit bij Melissa Blair (intussen mevrouw Rodler) en zo ontstond Mythologic.

De cd begint met het geheel a-capella gezongen Magic To Breathe en is absoluut geen opmaat voor de rest van het album. Melissa Rodler heeft een prettig stem, rustig en melodieus. Met In Solitude start het album pas echt. Na een rustig intro, doch al redelijk complex begin, krijgen we een lekker in het gehoor liggend nummer voorgeschoteld. Die complexiteit zit in het instrumentale, want zodra Melissa gaat zingen wordt het gestroomlijnder. Eén van de eerste dingen die opvalt is dat de zang van Melissa wordt gedubbeld, zodat zij als het ware met zichzelf zingt of haar eigen achtergrondzang verzorgt. Iets wat eveneens gelijk opvalt, is het feit dat elke gitarist zijn eigen kant van het geluid bestrijkt. Vooral met een hoofdtelefoon op hoor je dus links en rechts iets verschillends. Knap is echter dat het toch één geheel vormt.

Het titelnummer laat een steviger Mythologic horen. De associatie met Rush ligt voor de hand en wordt nog eens benadrukt door de gevarieerd drummende Brett Rodler. Nergens loopt de technische virtuositeit uit de hand. Het nummer staat centraal, wat tot uitdrukking komt in de zang. Melissa hoeft niet te forceren om haar zanglijnen binnen de muziek te houden. Korte afgemeten gitaarriffs starten Battled Beliefs. Ik heb geen moeite met de dubbele gitaarlijnen, zowel links als rechts, maar de zang gaat op een gegeven moment een beetje tegenstaan. Op de momenten dat Melissa haar stem dubbelt, heb ik het idee dat ik een echo hoor. Het trucje is als het ware uitgewerkt. Dat komt misschien ook omdat je al naar twee gitaristen moet luisteren. Het wordt een beetje te veel.

Het langste nummer van de cd, A Dim Too Dark, start vrij rustig en die gedeelten keren regelmatig terug. Daarnaast is het weer een feest van afwisseling van rustig naar complex en zwaar en andersom. Korte drumstukjes wisselen korte gitaarpartijen af en het nummer slaat weer om naar een  rustig gedeelte. Dit is zonder meer het meest progressieve nummer van het album. Het opvolgende Flash Of Red werkt als een rode lap op een stier. Vol van de adrenaline gaan de broertjes en Steve Matusik in de aanval, terwijl Melissa als een volleerde toreador (’toreadrice’?) het geheel in goede banen leidt.

Met Truth Undiscovered komt er een einde aan deze cd. Een vrij rustig begin, akoestische gitaar en vervolgens weer een gitaarmuur en de rust van de zang. Snerpende gitaarsolo’s worden afgewisseld met akoestische gitaar en het volgende moment klinkt het geheel weer vloeiend.

Nog geen drie kwartier duurt “Standing In Stillness” maar in die drie kwartier gebeurt meer dan bij de meeste andere bands in een uur. Een ander groot pluspunt is dat het ook nog muziek is om naar te luisteren, zonder dat je eerst hoeft uit te puzzelen wat er nu weer gebeurd.

Dit gehoord hebbende ben ik zeer nieuwsgierig geworden naar de muziek van Leger De Main.

Rob van Oosten