Mythopoetic MindAlbum

Drijvende kracht achter deze nieuwe band Mythopoetic Mind is Steinar Børve. Niet meteen een naam die een bel doet rinkelen, maar we kunnen hem kennen als de oprichter van Panzerpappa. Mijn collega Christopher Cusack besprak in 2012 hun album “Astromalist” en was daar zeer over te spreken. Die band maakte vooral muziek op het snijvlak van Canterbury en RIO (Rock In Oposition). Nu is dat niet meteen een sub-genre van de prog waar ik blij van word. Ik noem het wel eens ‘professoren rock’. Niet te vatten, ingewikkelde muziek, waar je niets van snapt, maar waarvan recensenten het roemen om zaken die ik dan weer niet hoor. Beetje als een David Lynch film kijken waar je geen touw aan vast kunt knopen, maar die volgens ‘kenners’ diepere lagen heeft die jij nooit bespeurd hebt.

Nu niet stoppen met lezen hoor!

Want, met Mytopoetic Mind wil Steinar Børve vooral meer de kant van de progressieve rock verkennen. Dat klinkt op papier al prima, maar gelukkig in de praktijk ook. Voor deze nieuwe band ronselde hij vier bandmaten van Panzerpappa, Pål Bjørseth van Gentle Knife en Arild Brøter van Pymlico. Het album werd gemixt door Jacob Hom-Lupo (White Willow). Dat zijn heel wat Noorse topmuzikanten bij elkaar.

Toen ik het album de eerste keer beluisterde zonder enige voorkennis, was ik ervan overtuigd dat ik met een uit Amerika afkomstige band te maken had. Ik moest denken aan bands als Discipline, Perfect Beings en Little Atlas. Dat geeft dus meteen een stukje richting in wat je mag verwachten. Het instrumentale Mount Doom (Ja, de man is een groot Tolkien fan) laat goed horen wat deze band in huis heeft. Het eerste deel heeft een hoofdrol voor gitarist Jarle G. Storløkken die bij vlagen aan de grote Allan Holdsworth doet denken. In het tweede deel zijn het meer de toetsen die op de voorgrond mogen treden. Het bouwt mooi op naar een redelijk bombastisch einde. De band vliegt hierin nergens uit de bocht, maar als luisteraar moet je wel bij de les blijven.

Prey is een redelijk complex werkje met tegendraadse melodieën. Zeker niet slecht, maar ik vind het allemaal net iets teveel ideeën in één nummer gepropt.

Train Of Mind geeft een mooie mix van progressieve rock met een vleugje Canterbury. Het saxofoonspel van Steinar Børve is erg sfeervol en zit helemaal tot in de poriën van het geheel verweven. De zangstem van Kjetil Laumann doet denken aan Steve Katsikas van Little Atlas. Wat mij betreft het mooiste nummer van dit album.

Maar direct daarna komt het lange Sailors Disgrace dat veertien minuten lang heel veel moois voorschotelt. Ook hier weer die sfeervolle saxofoon en de toetsen krijgen regelmatig vrij spel en doen je soms denken aan Emerson, Lake & Palmer. Prachtig hoe het nummer langzaam wordt afgebouwd en wegsterft. Prima album dat hier en daar nog een beetje uit balans voelt, maar met een aantal prettige composities. Ondanks wat meer complexiteit, toch een album dat goed te vatten is. Prima te doen, ook als je geen professor bent.

Maarten Goossensen