NaamahAlbum

Naamah is nummertje zoveel in de steeds langer wordende rij van gothische metalbands. Vooral in Polen schoten deze bandjes, in de afgelopen jaren, als paddestoelen uit de grond. Kennelijk is er een vruchtbare bodem voor deze tak van metal in dit voormalige Oostblokland. Het zal niet voor niets zijn dat een band als The Gathering daar zo’n grote schare fans heeft.

“Ultima” is de opvolgeer van het, in 2000 verschenen, debuut “Naamah”. Merkwaardig genoeg bevat deze cd acht normale tracks, waaronder een cover van She Is My Sin van Nightwish en maar liefst drie bonusnummers. Nou ja, bonus kun je het nauwelijks noemen, Jeszcze Jedno en Sen zijn niet meer dan Poolstalige versies van respectievelijk Last Night en Dream. Muzikaal gezien zijn beide versies compleet hetzelfde. Alleen het derde extraatje, het ingetogen, door toetsen en zang gedomineerde Zireael, heeft echt een toegevoegde waarde.

Op de vraag of door het beluisteren van “Ultima” het muzikale hart sneller gaat kloppen, moet een ontkennend antwoord worden gegeven. Het is vooral de ritme-sectie die erg rommelig klinkt. Toch vreemd voor een band die al een jaartje of zes bij elkaar is. Bovendien is zangeres Anna Panasz ook geen hoogvlieger. In tegenstelling tot wat bij de meeste gothische acts gebruikelijk is, beschikt zij niet over een sopraanstem maar een aanmerkelijk lager stemgeluid. Dat is op zich best een verademing tussen alle hedendaagse nachtegaaltjes, alleen in dit geval pakt het verkeerd uit. Het zangwerk is knap saai en vrij monotoon, iets wat de liedjes niet ten goede komt. Nu zijn die toch al niet vreselijk hoogstaand, dus dat maakt het er allemaal niet aantrekkelijker op.

Tja, het lijkt mij duidelijk dat je weinig mist als je “Ultima” van Naamah links laat liggen. Er zijn legio acts in dit genre die hun zaakjes veel beter voor elkaar hebben.

Joost Boley