Narrow PassAlbum

Iets ten zuiden van Genua in de provincie Liguria ligt Portofino, een mondain havenstadje, schilderachtig gelegen in een beschutte inham. Het voorland van deze ontmoetingsplek voor de jetset is een el dorado voor wandelaars. Overweldigende natuur, schitterende vergezichten, stadjes met voor die streek karakteristieke pastelkleurige huizen. Een plekje in dit gebied heet Pietre Strette, dat je zou kunnen vertalen als nauwe doorgang. Mauro Montobbio heeft zijn project vernoemd naar deze bijzondere locatie: Narrow Pass. Ik ken dat gebied heel goed, ik heb er menig uurtje zwetend en genietend rondgelopen en collega Joop eveneens. De nieuwste creatie van Montobbio levert mij in meerdere opzichten een gelukzalig gevoel van herinnering op.

De titel van de cd “A New Day” doet misschien anders vermoeden, maar we hebben met een schoolvoorbeeld van de oude Italiaanse school te maken: de klanken zijn supersymfonisch met een hoofdrol voor gitaar en toetsen. Sfeervol is de opening met akoestische klanken en fluitspel van John Hackett (inderdaad, de broer van!), die op vier nummers zijn grote talenten tentoonspreidt. Montobbio laat direct een slepende gitaarsolo horen, die je direct bij je lurven gijpt en waarvan de hele schijf mee doordrenkt lijkt. In de verte is iets van Camel te horen.

De pastorale sfeerplaatjes, zeker als zangeres Anna Marra hieraan een bijdrage levert, met Hackett die weer een hoofdrol vervult, doen mij denken aan “The Geese And the Ghost” van Anthony Philips. De folkinvloeden zijn duidelijk hoorbaar. Bij deze klanken zie ik mij in gedachten weer door dat gebied dwalen. De andere zangpartijen zijn voor Alessandro Serri, die ik van iets minder niveau vind. Met name het accent van de in het Engels gezongen teksten is toch een minpuntje. Zonde, waarom niet in de prachtige moerstaal gezongen!? Als de gitaar hier en daar iets zwaarder wordt aangezet, roept  “A New Day” ook associaties op met Steve Hackett en Genesis, zeker geen misselijke vergelijking.

En als we dan toch weer aan de wandel zijn in de top van De Laars zie en hoor ik de zee woest tegen de rotsen beuken in een stevig nummertje bluesrock, dat voor een welkom portie afwisseling zorgt, maar waarbij de melodie zeker niet wordt vergeten. Zoals je na elk klimmetje en voorbij elke bocht een nieuw landschap kunt ontwaren, schakelt de band ook soepel over naar een afwisselend nummer met meer nadruk op toetsenpartijen en een vleugje jazz met Elisa Montaldo (Il Tempio delle Clessidre) op de vleugel. Tegen het eind gaan nog een keer de remmen goed los. Hackett laat horen waarom hij juist niet de broer van is, een luchtig toetsensolo, nog een keer die gitaar die zo in je botten gaat zitten. Wat blijft het na al die jaren toch genieten in Liguria!

Verwacht geen nieuwe lente van deze Italianen, we hebben het allemaal wel eens eerder gehoord. Zo progressief is “A New Day” dan eigenlijk niet te noemen. Maar melodieën die voor kippenvel zorgen, rustgevende stukken met veel blaasinstrumenten, knappe composities, een goede productie en fraai solowerk maken dit gemis voor mij ruimschoots goed. Ik ga dit jaar zeker weer naar Liguria, ik heb al wat werkjes in gedachten voor op mijn mp3-speler.

Fred Nieuwesteeg