Nathan MahlAlbum

De kracht van internet! Dat is wat me te binnen schiet als ik de naam van Nathan Mahl hoor. Tot voor de zomer van 1999 had nagenoeg niemand ooit van deze band gehoord. Maar middels één optreden als openingsact op de tweede dag van het allereerste NEARfest en de daaruit voortvloeiende laaiend enthousiaste berichten die via de moderne tamtam (internetnieuwsgroepen en -forums) tot mij kwamen, was het duidelijk dat hier een band was opgedoken die wel eens precies in mijn straatje zou kunnen liggen.

Want de Canadese band Nathan Mahl bracht op die dag en op het – op dat moment net verschenen – album “The Clever Use Of Shadows” (1999) een wel erg energieke mix van oude stijl prog met een flinke dosis jazzrock. Gedacht moet worden aan een iets minder extreme variant op National Health en moet ik soms toch ook onbewust denken aan een instrumentale Gentle Giant.

Dat komt met name omdat toetsenist c.q. bandleider Guy LeBlanc zowel een voorkeur heeft voor heftig orgelwerk (iets wat velen later tijdens de Rajaz-toer van Camel moeten kunnen beamen) als ook door de puntige klanken van de clavinet (denk aan Superstitious van Stevie Wonder of aan het spel van Kerry Minear bij Gentle Giant). Het gitaarwerk van José Bergeron versterkt dat nog meer met zijn Phil Miller (National Health) achtige gitaargeluid. Met dien verstande dat Bergeron het varieert met opvallende klassieke gitaarklanken die echter live uit een gitaarsimulator lijken te komen, hetgeen hem dan wel weer in staat stelt om dit op een vernuftige manier met elkaar te vermengen. Deze opnames laten ook weer eens horen wat een daadwerkelijk uitstekende drummer als Alain Bergeron aan muziek kan toevoegen. Elke wending, muzikale afslag of sfeerwisseling wordt zonder moeite genomen. Jammer dat je er de hoofdtelefoon voor nodig hebt om goed te kunnen horen wat bassist Claude Prince nu precies speelt, maar het is duidelijk dat deze ook zijn mannetje meer dan staat.

Ja, u leest het goed: om goed te horen wat de bas doet moet je de moeite nemen om deze cd te beluisteren met een hoofdtelefoon. Reden hiervoor is dat NEARfest 1999 het enige festival is dat niet op een professionele manier (lees: op meerdere sporen) is opgenomen. Wat we hier te horen krijgen is in essentie de mix zoals deze via het mengpaneel binnenkwam en daarin ontbrak voor een groot deel de bas. Voor het zaalgeluid was dit schijnbaar geen punt, maar voor een live-opname is dat toch problematisch. Met het nodige schuiven en draaien aan de knoppen tijdens het mixen van deze cd heeft men echter nog veel naar voren kunnen halen en zodoende valt het de gemiddelde luisteraar denk ik niet eens op. Maar het is bijgevolg wel jammer dat de vele virtuoze baslijnen van Claude Prince niet echt goed te horen zijn. Afgezien van een lichte brom tussen de nummers door (volgens mij van de kant van de gitaarversterker) en een charmant krakend keyboard, zijn de opnames op deze schijf meer dan goed te pruimen. Zodoende komt het opwindende karakter van hun optreden erg goed over.

Dit album is jammer genoeg echter gelijk ook een soort van grafsteen voor deze bezetting van Nathan Mahl. Er zou nog één optreden volgen waarna de wegen zich tussen Guy LeBlanc en gitarist José Bergeron zouden scheiden. LeBlanc ging onverdroten voort met Nathan Mahl maar het zou nooit meer hetzelfde zijn. Iets wat goed te horen is als men de versie van Carpe Diem op deze cd vergelijkt met de uiteindelijke studioversie op “Heretik Volume I: Body Of Accusations” (het album dat de opvolger zou worden van “The Clever Use Of Shadows”). De versie op dit live-album lijkt over te lopen van energie terwijl de studiovariant een stuk meer gedragen is. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar de eerste.

“Live At NEARfest 1999” is een gaaf schijfje dat eens temeer bevestigt dat deze bewuste bezetting erg bijzonder was en dat alle ophef rond dit optreden toentertijd meer dan alleen een hype was.

Christian Bekhuis