Morse, NealAlbum

Toen bekend werd gemaakt dat Neal Morse werkte aan “Testimony 2” moest ik toch even de wenkbrauwen fronsen. Ik vind “Testimony” een monument. Een zeldzaam goed album dat muzikaal, tekstueel en qua beleving helemaal perfect is. Naar mijn mening maakte Neal Morse nooit meer een beter album. Daarbij is “Testimony” een afgebakend verhaal waarin Morse zijn bekeringsverhaal met de luisteraar deelt.

Maar toch vond Neal Morse het nodig om zijn verhaal uit te breiden. Hij richt zich op “Testimony 2” op de periode vanaf de start van Spock’s Beard tot en met het verlaten van deze band. Waarin in het eerste deel de nadruk ligt van het lege bestaan dat hij had ten tijde van Spock’s Beard en hoe dat langzaam aan veranderde. Ook het besluit om Spock’s Beard te verlaten komt aan de orde.

Het knappe van “Testimony” was dat het tekstueel eenvoudig bleef. Je mag het eens of niet eens zijn met zijn keuzes, maar het was als niet-christen wel goed te volgen. Bij het tweede deel vind ik dat lastiger. Met name na het tweede deel wordt het soms best lastig te volgen. Muzikaal gaat Neal Morse letterlijk verder waar hij gebleven is. Zo opent het album met Part Six. Gelukkig grijpt hij op het album ook terug naar muzikale thema’s van het eerste album. Van mij had hij dat overigens meer mogen doen. Testimony bestaat nu dus niet meer uit twee, maar uit vier cd’s.

Wat mogen we verder verwachten van dit album? Eigenlijk alles wat we gewend zijn van Neal Morse. Geweldige melodieën, indrukwekkende instrumentale stukken, tegendraads, meeslepend, koortjes, mooie ballades en heel veel kippenvel momenten. Deze man mag dat wel veel dezelfde soort muziek maken, ik ken niet heel veel artiesten die zo constant zo’n hoog niveau kunnen handhaven.

Ik vind het eerste deel van de eerste cd het meest indruk maken. In Overture No. 4 is het al meteen genieten geblazen, je wordt meteen met veel bombast in de muziek getrokken en je weet dat er nog veel gaafs gaat komen. Ook het hoofdthema van de overtures uit “Testinony” keert in dit nummer terug, prachtig gespeeld door een orkest. Time Changer is wel heel erg bijzonder. Dit omdat het nummer is opgenomen door alle Spock’s Beard leden. Dat geeft het nummer echt wel iets extra’s. Het is ook het ultieme bewijs dat er geen sprake is van rancune. Alle Spock’s Beard liefhebbers zullen extra smullen van dit nummer. Jayda is de eerste ballade van het album. Hierin vertelt Neal Morse het prachtige verhaal van zijn dochter. Zij werd met een gat in haar hart geboren. Een zeer ernstige situatie waar de doktoren niet veel mee konden doen. Na zijn vrouw in de kerk om gebed had gevraagd, bleek bij het volgende onderzoek dat het gat er niet meer zat. Neal Morse vertelde dit verhaal ook al op de Testimony DVD, maar het blijft zo indrukwekkend. De overgang naar het uptempo Nighttime Collectors is dan extra heftig. Hier hoor je Neal Morse rocken en feesten op het podium. Een schril en pijnlijk contrast dat hij perfect weet over te brengen.

Het tweede en derde deel van de eerste cd vind ik daarna wat wisselvalliger worden. Je krijgt ook nogal een bak met muziek over je heen, het is echt intens. The Truth Will Set You Free vind ik erg mooi, met name het dreigende van het orkest is erg mooi gedaan. Ook Road Dog Blues waarin hij ingaat op zijn vertrek uit Spock’s Beard en het afsluitende Crossing Over Mercy Street Revisited zijn sterke nummers. De nummers daartussen raken mij niet zo. Daarbij mis ik een mooie ballade zoals I Am Willing.

En dan hebben we nog een cd te gaan. Alle drie nummers die daarop prijken zijn geweldig. Maar het 26 minuten lange Seeds Of Gold is verreweg het beste nummer van dit dubbelalbum. Deze kan zo in de top drie van de beste epics die hij ooit gemaakt heeft. De opbouw, de zanglijnen en de instrumentale stukken, ze maken het geheel tot een waanzinnig nummer. Met een speciale vermelding voor Steve Morse die met zijn geweldige gitaarsolo tegen het einde, een van de mooiste stukken van het album heeft ingespeeld.

“Testimony 2” kan prima in de schaduw van het eerste album staan, maar is zeker niet beter. Dit album weet je wat minder goed vast te houden. Ook had het eerste album meer terugkerende muzikale thema’s, waardoor het meer als een geheel aanvoelde. Aan de andere kant is dit album beter dan de vorige albums die hij op de markt bracht. Daaruit blijkt maar dat hij de beste muziek maakt wanneer hij dicht bij zichzelf blijft.

Maarten Goossensen