Na het vertrek van Neal Morse waren veel mensen bang dat hij niet alleen Spock’s Beard, maar ook de symfo in zijn geheel de rug had toegekeerd. Wat een opluchting voor velen toen hij met het meesterwerk “Testimony” terug kwam. Een op en top symfo concept album waarin Morse zijn verhaal vertelt. In november 2003 maakte Morse een kleine Europese tournee, waarin hij ook Nederland twee keer aandeed. Zijn tweede Nederlandse concert, in 013 Tilburg (17 november 2003), is opgenomen en deze dvd is het resultaat hiervan.
Ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom ik toen niet naar één van de optredens geweest ben en nu ik de dvd meerdere malen heb gezien, kan ik één voor één wel mijn haren uit mijn hoofd trekken van spijt. Wat een fantastisch optreden!
De band die Morse voor zijn optredens heeft geformeerd, is indrukwekkend te noemen. Van de muzikanten die ook aan het album meewerkten, heeft hij Mike Portnoy (Dream Theater), Eric Brenton, Rick Altizer en Mark Leniger meegenomen. De band is aangevuld met John Krovosa op elektrische cello, Bert Baldwin op toetsen en Randy George op basgitaar.
Bijna elk bandlid beheerst wel meerdere instrumenten en al snel moet je tot de conclusie komen dat er een groep zeer getalenteerde muzikanten op de bühne staat. Eric Brenton vormt samen met Mike Portnoy één van de steunpilaren van de band. Op het album speelde Brenton alleen viool en fluit, maar live heeft hij veel meer verantwoordelijkheden. Naast viool speelt hij ook fantastisch gitaar (hij neemt bijna alle lead gitaarpartijen voor zijn rekening), fluit, pedal-steel gitaar en mandoline.
De gehele dvd is prima verzorgd. De dvd-case zit in een mooie kartonnen verpakking opgeborgen en ook het begeleidende boekje is fraai. Het menu is helder, overzichtelijk en de mogelijkheid bestaat om rechtstreeks naar een nummer te springen. Qua geluid is er helaas geen keuze en kan je de dvd alleen op dolby digital 2.0 beluisteren.
Dan het concert. Een integrale versie van Testimony staat op het program. De band – geheel in het zwart gekleed – komt op en Neal Morse zet The Land Of Beginning Again in, terwijl hij zichzelf op de akoestische gitaar begeleidt. Zowel het beeld als het geluid zijn uitstekend, een hele opluchting. Vanaf Overture No. 1 is het echt genieten geblazen! Brenton speelt prachtig viool en ook de elektrische cello van John Krovosa is bloedstollend mooi. Morse zet zijn moddervette toetsenspel in en gaat helemaal in zijn spel op. Portnoy drumt fantastisch en volkomen in dienst van de muziek.
De bandleden kunnen vrijwel allemaal ook uitstekend zingen. Tijdens California Nights komt dat al meteen duidelijk naar voren, met name de stem van Rick Altizer is sterk. De mooie saxofoon solo van Mark Leniger is ook zeker het vermelden waard. In het lekker vlotte Colder In The Sun steelt Brenton de show; hij switcht moeiteloos van gitaar naar de viool om daarna weer een bloedmooie gitaarsolo te spelen. Het a-capella “Like a lock to the door” wordt bloedstollend mooi gezongen, waarna de band weer strak verder speelt, heel knap gedaan en er volgt terecht een daverend applaus van het publiek. Jammer dat Morse geen damesachtergrondkoortje meegenomen heeft. Dit had het echt helemaal af gemaakt.
Akoestische gitaar en prachtig pedal-steel gitaarspel maken samen met de percussie een pracht uitvoering van Sleeping Jezus. Morse speelt steeds sneller en gaat het snelheidsgevecht aan met Portnoy, die werkelijk zijn kit laat schudden. De twee spelen samen het dak eraf en het daverende applaus dat volgt, maakt Morse bijna verlegen.
Na The Promise, waarin het “princes, pricipalities, legals and legalities” gedeelte perfect in samenzang gezongen wordt en het mooie Wasted Life, komt er na 42 minuten een einde aan part 1. De band gaat onverstoord verder met de tweede overture. Hierin zorgt het viool- en cellowerk weer voor een flink portie kippenvel en soleert Morse heerlijk strak op zowel toetsen als gitaar.
Dat ook Bert Baldwin een uitstekende toetsenist is, bewijst hij in Power In The Air, waar hij het hoofdthema voor zijn rekening neemt. Neal’s aanstekelijke enthousiasme spat van je scherm af en geeft je een stoot energie.
Het rustige Somber Days wordt vol emotie gespeeld en de samenzang met Rick Altizer is uitstekend. Ook het rustige It’s All I Can Do wordt perfect gespeeld. De combinatie met elektronische drums is een goede keuze geweest. Mede door het warme cellospel krijgt het nummer een flinke emotionele lading. Tijdens het eerst gedeelte kun je in de zaal verder een spelt horen vallen. Part 2 is hiermee aan het einde gekomen en de band komt terug voor part 3, maar nu helemaal in het wit gekleed.
Het derde deel is eigenlijk één groot hoogtepunt, maar vooral het aanstekelijke Sing It High kent een pracht uitvoering. Op het podium maken de mannen er een waar feestje van en besluiten Altizer en Baldwin tot het maken van een klein dansje. Eric Brenton wordt in het zonnetje gezet en geeft een lesje razendsnel vioolspelen. Ook bassist Randy George, die we eigenlijk nog bijna niet gezien (maar wel gehoord) hebben, wordt aan het publiek voorgesteld.
In part 4 zit een schitterende uitvoering van I Am Willing, die behoorlijk emotioneel (en niet sentimenteel) overkomt. Bij The Storm Before The Calm gaat het dak er weer af. Morse levert heerlijk toetsenwerk af, zingt uitstekend en de solo van Mark Leniger op de saxofoon is erg mooi. Bij deze solo klimt Morse achter de slagpercussie en demonstreert dat hij daar ook geen problemen mee heeft, hij rent vervolgens snel terug voor een toetsenloopje waarna er a-capella het “princes, pricipalities, legals and legalities” stuk wordt ingezet. Daarna mag Portnoy – die constant uitstekend drumt – even helemaal los gaan, tot groot enthousiasme van het publiek.
Ik heb geprobeerd een paar hoogtepunten eruit te halen, maar eenvoudig is dat niet. Het hele concert is namelijk een aaneenschakeling van hoogtepunten. Neal Morse dirigeert de band met verve door Testimony heen en is het stralende middelpunt van het geheel. Zijn zang is, op wat kleine foutjes na, erg sterk net als zijn toetsen- en gitaarspel. Wat een veelzijdig en begenadigd muzikant!
Op de tweede disk staan nog drie toegiften die samen goed zijn voor 53 minuten! Dat noem ik nog eens een toegift. Vooral Stranger In Your Soul kent een gave uitvoering. Als Morse achter de drumkit plaatsneemt en Portnoy de percussie voor zijn rekening neemt, raakt het publiek bijna in extase. Verder kan je er ook nog een tourdocumentaire vinden van dik 67 minuten. Morse vertelt steeds een stukje over elk concert waarna er beelden volgen van de reis en een clipje van het betreffende optreden. Wanneer je geïnteresseerd bent in de kleinste prullenbak ooit, een heleboel koffers, busproblemen (2x) en een Portnoy die vrienden maakt met Ronald McDonald, moet je deze zeker kijken. Zelf vind ik hem wat langdradig en had hij zo 15 minuten korter mogen duren.
Alles bij elkaar ben je 255 minuten zoet met deze prachtige dubbel dvd. Ik kan niet anders dan hem aan iedereen aan te raden. Een waar juweel.
Maarten Goossensen