Morse, NealAlbum

De spreekwoordelijke inkt van de recensie van het nieuwe driedubbel-livealbum van Transatlantic is nog niet droog of er verschijnt alweer een enorme klont plastic op de markt met nóg meer beeld en geluid rond Neal Morse. Ik heb daar naar aanleiding van die nieuwe Transatlantic wat lelijke dingen over geroepen, dat wil ik hier maar achterwege laten. Weet dat wat geldt voor Transatlantic, ook geldt voor Neal solo: we lijden zo langzamerhand allemáál aan Morse-obesitas. Ome Neal bederft zijn eigen markt, alsof hij zelf van mening is dat zijn houdbaarheidsdatum in zicht komt.

In dit geval leidt dat tot drie cd’s en twee dvd’s die in hoofdzaak verslag doen van een concert in Los Angeles, eerder dit jaar. Tijdens dat concert was er natuurlijk vooral aandacht voor “Testimony 2”, dat hier integraal voorbij komt, maar er werd nog veel meer moois gespeeld. Op de setlist prijkt een stuk van bijna elk album, inclusief een knappe samenvatting van “Sola Scriptura”. Bijkomend cadeautje is de minireünie van Spock’s Beard tijdens het Londense High Voltage festival. Daarnaast biedt de dvd een lange documentaire achter de schermen (gaap) en een item waarin Neal macrobiotische kooktips geeft. Of dat echt is of een geintje weet ik niet, op het moment van schrijven is er alleen een download van de cd’s voor handen.

Dat het gebodene van hoge kwaliteit is staat, gezien het oeuvre en de muzikanten, eigenlijk bij voorbaat vast. Een kat in de zak koop je natuurlijk nooit bij Neal. Toch valt er wel wat aan dit pakket af te dingen, al zijn het misschien kleinigheden. Om te beginnen is dit niet het meest interessante deel van voornoemd oeuvre. Een recensie van een live-registratie mag mijns inziens niet in hoofdzaak gaan over de kwaliteit van de composities, die moet immers aan de orde komen bij de bespreking van het originele album. Dat neemt niet weg dat ik “Testimony 2” nou niet bepaald een meesterwerk vind. Vooral zo rond de helft kakt het album enorm in en alle energie van een liveconcert kan dat euvel niet verhullen. Los daarvan moet zo me van het hart dat Neal solo niet die grote hits heeft die Spock’s Beard wel heeft. Waar is zijn eigen June, of The Doorway? Op dit album ontbreken dat soort parels in elk geval, op The Separated Man en misschien Lifeline na. Eigenlijk eigenaardig, maar dat heb je met die conceptalbums.

Er wordt bijzonder knap gemusiceerd, maar de zang is niet indrukwekkend. Vooral Neal laat wat steken vallen. Hij is ook hier aan de schorre kant, net als op de nieuwe Transatlantic liveplaat. Dat hoeft niks te betekenen, maar het kan ook een zorgelijke ontwikkeling zijn. Neal is niet meer de jongste en met al die activiteiten smeert hij zich wel erg dun.

Dun is ook een mooie omschrijving van het geluid op dit album. Een tikje schel, met een nare galm die het geluid laat rondkolken en samenklonteren. Wel authentiek live, met knarsende gitaren en knersende bekkens, maar niet gedurende de hele drie uur even prettig voor de oortjes. Ook vermoeiend is dat de verbindende tekstjes van Neal ernstig door de compressor zijn geslingerd, waardoor het steeds lijkt alsof het geluid wegvalt.

Nou ja, allemaal van ondergeschikt belang in het licht van de indrukwekkende prestatie die hier toch ook weer geleverd wordt. De bijdragen van alle muzikanten zijn tip top, met als knap hoogtepunt de kamermuziek bij het begin van part 5 van “Testimony” (dat dus intussen is omgedoopt tot “Testimony 1”). Met veel akoestische instrumenten wordt een schitterende interpretatie van dat moeilijke stuk gegeven. Ik heb de indruk dat Neal voor zijn thuisbasis, die nog steeds lastiger te veroveren lijkt dan die progminnende Europeanen, harder zijn best doet. Soms ontspoort dat een beetje, zoals in Reunion, het toch al drukke sluitstuk van “One” dat hier en beetje met de muzikanten op de loop gaat en in kakofonie verzandt. Op andere momenten zijn de heren meester over de materie en kan Neal terecht trots zijn op zijn bandje.

Overigens wekken de opnamen de suggestie dat dit concert nou niet bepaald voor een uitverkocht Ahoy gespeeld werd. Het klinkt eerder naar een halfgevulde Boerderij, luister maar naar de momenten dat Neal zijn publiek aanspoort tot meezingen. Als dat honderden meelallende fans zijn, blijk ik tóch Lee Towers te zijn. Maakt allemaal niks uit, net zoals het voortdurende uitdragen van Neals persoonlijke blije boodschap per saldo niets afdoet aan drie uur tamelijk briljante muziek. Als het goed is, is het ook meteen érg goed. Er is een korte trailer voor de dvd op Youtube, die ook nog eens onderstreept dat de livebeelden een hoop toevoegen: http://www.youtube.com/watch?v=r23P04SIY3Q Hoogtepunt Seeds Of Gold is wat dat betreft bewijs voor het feit dat je wel op Neal kan blijven schelden, maar dat de man nog steeds een genie is.

Dat gezegd hebbende, doe ik toch een dringend beroep: Neal, je bent een beste vent, maar nu even niks meer uitbrengen hoor! Ik moet eerst ontslakken.

Erik Groeneweg