Verslag: Peter van der Schelde
Foto’s: Ron Kraaijkamp
Datum: 12 maart 2013
Enthousiast publiek in een uitverkochte Boerderij – Roine Stolt rustig als altijd – Mike Portnoy in topconditie – Neal Morse expressief enthousiast – de zaal puilt uit van de decibels – alle benodigde ingrediënten bij elkaar voor een geslaagde avond van de Neal Morse Band en The Flower Kings (6 maart 2013).
Het begon allemaal in december vorig jaar. Een gerucht op Facebook dat de Boerderij een combi-concert van Neal Morse en The Flower Kings had weten te strikken en dat daarbij een Transatlantic toegift te verwachten viel. Direct was de grote vraag of Mike Portnoy daarbij aanwezig zou zijn? Een dag later werd het officiëel aangekondigd en de kaartverkoop kwam op gang. Toen in januari de definitieve bevestiging kwam dat ook Portnoy naar Nederland zou komen, duurde het niet lang of de kaarten waren uitverkocht.
Bij een uitverkochte Boerderij weet bijna iedereen dat je vroeg aanwezig moet zijn om een redelijke plaats in de zaal te bemachtigen. Om 19:00 uur stroomde de zaal dan ook aardig vol en zo begon voor velen een lange avond van vijf uur staan.
Met een overvolle programmering kunnen artiesten het zich niet veroorloven later te beginnen dan gepland staat. The Flower Kings openden dan ook redelijk op tijd de avond met het nummer Numbers van hun laatste album “Banks of Eden”. Direct had ik spijt geen oordopjes bij me te hebben gestoken.
Bassist Jonas Reingold had zich voor dit Nederlandse concert in een oranje shirt gestoken en Roine Stolt droeg een retro overhemd met veel oranje. Voor mij was dit de eerste keer dat ik The Flower Kings live zag. Het viel me op dat ze zich echt gedragen zoals je van Scandinaviërs kan verwachten. Gewoon rustig. Alleen Hasse Fröberg beweegt zich drukker op het podium. Tijdens de uitvoering van Numbers sprong een snaar van zijn gitaar en moest hij het een tijdje zonder doen. Het aantal decibels werd iets verdragelijker.
Het meest heb ik genoten van hun bijna dertig minuten durende uitvoering van The Truth Will Set You Free gevolgd door Rising the Imperial. Ze sloten af met een combinatie van Last Minute On Earth en In The Eyes Of The World. The Flower Kings waren een heerlijke opwarmer voor de rest van de avond. Tijd voor een korte pauze waarin het podium omgebouwd kon worden.
En tja … toen gebeurde wat iedereen wel verwachtte … de Neal Morse band, inclusief Mike Portnoy en Randy George betrad het podium. Van de rustige Zweedse benadering van prog belandden we in één klap in de dynamische muzikale wereld van Neal Morse. Nadat ze hun eerste nummer Momentum hadden gespeeld, hoorde ik mijn buurman uitroepen “Wat een verschil!”. Tja, voor drummer Felix Lehrmann van The Flower Kings is het natuurlijk niet helemaal eerlijk (en hij is echt geen slechte drummer) als hij zich moet meten met gigant Mike Portnoy die deze avond werkelijk in topconditie was. Dat bleek wel bij de uitvoering van Author Of Confusion. Het enige wat Portnoy deze avond niet helemaal lekker afging, was het opvangen van zijn stokjes nadat hij ze in de lucht had gegooid. Mijn buurman wist me te vertellen dat hij er zeven had verspeeld.
Neal Morse zelf ging het wat minder af. Aan zijn enthousiasme ontbrak het niet. Het was goed te zien dat hij nu al een flink aantal concerten met deze nieuwe vaste band heeft uitgevoerd. In mijn recensie van de “Live Momentum” dvd had ik al gemeld dat hij duidelijk meer aan zijn band kan overlaten. Maar nu was Neal af en toe zo bezig met rondlopen op het podium, waarbij hij één en al expressie was, dat hij zelf toch wel de nodige missers had. Aan het slot van de Question Mark Suite vergat hij zelfs zijn tekst en moest stoppen om zichzelf te herpositioneren.
Ook jammer was dat het aantal decibels zo hoog was dat ik daardoor toch wel een krakende vervorming hoorde in de zang. Ook de door mij zo gewaardeerde gitaarsolo op de “Live Momentum” dvd door Eric Gillette (tijdens Question Mark Suite) klonk gewoon niet prettig door het volume. Ook jammer dat ik Bill Hubauer tijdens World Without End wel viool zag spelen, maar de hele viool niet gehoord heb. Zoiets gebeurde ook tijdens de Question Mark Suite toen hij saxofoon speelde. Die hoorde ik amper. De hele mix kon dus echt wel beter en met een lager volume was dat denk ik wel wat beter geweest.
Genoeg gezeurd. De hele show van Neal Morse was wederom een enerverende ervaring en het publiek kreeg waarvoor men gekomen was. We zagen zelfs een Neal Morse die zingend tussen het publiek naar het balkon liep.
Het Transatlantic slot was leuk. Het begon met Neal Morse samen met Roine Stolt in een uitvoering van Bridge Across Forever. Het werd vervolgd met een Transatlantic-Medley. Neal Morse, Mike Portnoy, Roine Stolt en Jonas Reingold zetten All Of The Above in. Eric Gillette en Bill Hubauer voegden zich ook op het podium. Gaandeweg werd Tomas Reingold vervangen door Randy George. Inmiddels waren ze bezig met een selectie van nummers uit de Wirlwind. Mijn favoriet Rose Colored Glasses zat er ook tussen. Altijd als ik het nummer hoor raak ik geëmotioneerd. Ook nu weer. De muziek brengt de tekst heel dichtbij. Hasse Fröberg, Tomas Bodim en Andre Sondre kwamen ook op het podium meespelen en tijdens Stranger In Your Soul schoof Felix Lehrmann achter het tweede drumstel.
Tot slot kwam Jonas Reingold terug op het podium, beklom de installatie en met zijn sprong terug naar het podium werd het concert afgesloten. Einde van het feest. Met dank aan het twintigjarige jubileum van InsideOut Music.