NebelnestAlbum

Gadverdamme! Bah! En meer van dit soort krachtige bewoordingen. Wat vind ik dit toch bijzonder irritant en vervelend. Neen, waarde lezer(es), schrik niet. Ik heb het hier niet over de muziek van dit Franse collectief. Waar ik me mateloos aan stoor is de schrijfwijze die de band op zijn albums hanteert. Wat een nonsens. Eigenwijs als ik ben, schrijf ik nu dan ook gewoon Nebelnest in plaats van het door de band geopteerde NeBeLNeST. Dat lucht in ieder geval iets op, zodat ik nu wat kan vertellen over de geschiedenis van deze band, want aan de muziek die deze heren vervaardigen stoor ik me allerminst.

Het kwartet wordt in mei 1997 opgericht door Michaël Anselmi, Cyril Malderez en de broers Grégory en Olivier Tejedor. Laser’s Edge brengt in 1999 het titelloze debuut uit, dat met positieve kritieken overladen wordt. Daarna wordt de band binnengehaald door Cuneiform Records, dat in 2002 het album “Nova Express” op de markt brengt. Dit door Bob Drake geproduceerde album overklast “Nebelnest” op alle fronten en de vakpers komt dit keer dan ook werkelijk superlatieven tekort. Dan besluit gitarist Cyril Malderez tijdens de opnamen van het derde album plaats te maken voor Sébastien Carmona wat het begin is van een onzekere periode. Laatstgenoemde houdt het namelijk kort voor het verschijnen van het nieuwe album voor gezien, zodat de band tijdelijk zonder vaste gitarist komt te zitten. Inmiddels is Matthieu Sassier de band komen versterken, maar hij doet dus niet mee op deze plaat.

Omdat “Zepto” is samengesteld uit opnamen uit verschillende jaren, bevat de plaat dientengevolge zowel materiaal met Malderez als met Carmona. De drie andere leden worden op deze plaat verder bijgestaan door Vincent Boukefa op klarinet. Met “Nova Express” wist Nebelnest mij erg eenvoudig te overtuigen met zijn buitengewoon aantrekkelijke, avontuurlijke avantprog. Terwijl de band zich op die plaat min of meer tussen King Crimson enerzijds en Present en Univers Zero anderzijds in nestelt, moet ik na uitvoerige beluistering van het nieuwe album concluderen dat de instrumentale muziek dit maal duidelijk richting het werk van de twee laatstgenoemde bands is opgeschoven.

Naast deze referenties roept “Zepto” desalniettemin bij mij nog altijd wat herinneringen op aan de jaren zeventig progressieve rock van bands als Faust, Pink Floyd of Shylock, maar deze zijn nu niet zo nadrukkelijk aanwezig. Toch is Nebelnest beslist geen band die in het verleden is blijven hangen, want de ongebreidelde agressiviteit en ongeremde onstuimigheid in combinatie met de intelligente spitsvondigheid en uitdagende vindingrijkheid geven het album alleszins een modern, contemporain geluid. Doordat het viertal af en toe als een wervelwind ogenschijnlijk alle kanten opvliegt (zelfs in de richting van freejazz, hardcore en noise), kan deze plaat mogelijkerwijs zelfs voor de meest ervaren oren een stuk moeilijker te behappen zijn dan voorganger “Nova Express”. Dat is natuurlijk goed nieuws voor de liefhebbers van avant-gardistische progressieve rock, maar daarmee geeft de band wel een deel van zijn unieke positie prijs.

Aan de andere kant klinkt Nebelnest misschien juist door deze koersverschuiving bijzonder fris en levendig en dat is gezien de turbulente voorgeschiedenis van deze derde plaat een indrukwekkende prestatie te noemen. Dit is mijns inziens voor een aanmerkelijk deel te danken aan het karakter van de opnamesessies van “Zepto”, waarbij de band bewust zijn experimenteer- en improvisatiedrang de vrije teugels heeft gegeven. Dat deze liberale benadering hier en daar ietwat uit de hand lijkt te lopen, neem ik daarbij graag voor lief. Per slot van rekening biedt de plaat nog voldoende moois om van te kunnen genieten. Sterker nog… Ik ben van mening dat dit album wel eens kan uitgroeien tot één van mijn favoriete platen van 2006.

Daarmee is “Zepto” voor mij dus toch een meer dan geslaagd schijfje geworden. Weliswaar schat ik “Nova Express” nog altijd ietwat hoger in, maar met dit album bewijst Nebelnest dat de band niet bang is om enige risico’s te nemen. Daar kan je dan toch alleen maar bewondering en waardering voor hebben?

Frans Schmidt