NebuleyesAlbum

Dit is weer zo’n twijfelgevalletje. In welk hokje moet je dit plaatsen?

Nebuleyes is een Frans project van Benjamin Masson en Xavier Boscher en is opgericht in 1999. Beide heren zijn van oorsprong gitaristen, daarnaast heeft Boscher een gedegen piano-opleiding genoten. De twee heren produceren voorafgaand aan dit album “Digital Enfant” (2003) en “Revolution Divine” (2004), twee avant- garde metal albums zonder al te veel succes.

De cd begint lekker dromerig, een beetje loom, een beetje ambient. Een dame met kraakheldere operazang haakt aan, en de cohesie van het eerste nummer Universal Prelude is prettig aan te horen. Maar daarna vallen we in Korzum Inc. Dit klinkt verschrikkelijk rommelig, druk en allesbehalve homogeen. Als dezelfde mezzo-contralto zangeres ook hier gaat zingen, is het drama echt compleet. Dat kán niet toevallig zijn; we hebben te maken met een mevrouw die zichzelf ‘Drama Elfamorta’ noemt. Hoewel in de verwijzingen te lezen is dat zij een mezzo-contralto is, zet ik zelf daar een kanttekening bij. Hoewel ik niet de grootste kenner ben van de operawereld, vind ik haar geluid vaak meer als die van een sopraan klinken. Ook de nummers na de genoemde eerste twee zijn niet van een hele hoge kwaliteit, behalve nummer zes: Neo-Generation. Het duurt namelijk even voor de zangeres inhaakt, en zodra dat gebeurt, blijft ‘het drama’ in een mooi ritme meezingen. Ook herbergt dit nummer technisch een mooi gitaargeluid.

Het moge duidelijk zijn, na een aantal nummers krijg je een beetje genoeg van het gezang van mevrouw drama. Technisch is het allemaal goed gezongen, op de aangehouden ritmes na. Ondanks dat zij het in de operawereld goed zal klinken, werkt haar geluid op dit album op mijn zenuwen. Dat komt mijns inziens omdat het niet goed is gekozen bij de muziek die Boscher en Masson hebben gecomponeerd. Een ‘normale’ zanger of zangeres zou hier beter mee uit de voeten kunnen, of zou het instrumentale aspect verbeteren. Het tempo van de zangeres ligt veel lager dan het enigszins sferische en melodieuze metal geluid van de twee componisten. Naast de zang irriteert de zin “Universal Being” in zowat elk nummer mateloos. (In zowat elk nummer komt de kreet “Universal being” langs). Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat deze cd een conceptalbum pleegt te zijn, maar continu die zin om je oren krijgen gaat op een gegeven moment ernstig vervelen.

Zijn er nog positieve punten te melden? Zoals ik al aangaf in de alinea hierboven; instrumentaal is het allemaal redelijk te beluisteren. De drums zijn af en toe zelfs erg goed en de drummer weet de bassdrum op het nummer Senso Fecondae verbazingwekkend snel en ritmisch te raken. Ook de gitaarsolo’s van Boscher en Masson zijn niet verkeerd, net als de toetsen. Een enkele keer wil de combinatie zang-muziek resulteren in een goed nummer, al zijn die schaars op dit album. Je kan de combinatie op de uniciteit van een album gooien, maar dat vind ik teveel eer. Wat mij betreft is er een aantal planken flink mis geslagen.

Tot slot is de productie ook niet briljant te noemen. Sommige instrumentale gedeelten lijken los van de zang te staan en af en toe komt het geluid wat wollig over. Alles bij elkaar is het geen must deze cd in je collectie te hebben.

Ruard Veltmaat