Nem-QAlbum

Een jongen op een stoel kijkt je vanaf de cover van Nem-Q’s tweede album tegemoet. De stoel staat in een verlaten gesticht en zijn gezicht is vervaagd en onherkenbaar. Op de achterkant van de hoes staan de songtitels op de kaften van een stapel dossiers. De jongen blijkt Adrian te heten. Hij lijdt aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis, waarvan de albumtitel, “301.81”, de diagnosecode is. Nem-Q neemt ons mee in Adrian’s wereld en de gevolgen die zijn narcisme voor hemzelf en zijn omgeving hebben, vormen het centrale thema van de plaat.

Een psychische aandoening als thema, dat is flink zware kost. Het stemmige artwork, de mooie sferische opener Suburbia en het door piano en stemfragmenten geopende Adrian, weten de luisteraar snel het verhaal in te zuigen. Zoals het een goed conceptalbum betaamt, wordt het verhaal goed tot leven gebracht door de band. De nummers sluiten naadloos op elkaar aan. Tempowisselingen houden de luisteraar bij de les en er wordt zeer smaakvol gemusiceerd. De band houdt zich qua stijl op in de hoek van IQ en de manier waarop men met het verhaal omspringt doet wel eens denken aan een wat lichtere versie van Dream Theater’s “Metropolis Part II- Scenes From A Memory”.
De band verdient niets dan lof voor het vermogen om een goed sluitend conceptalbum af te leveren. De muziek is dik in orde en er is veel moeite gestoken in het creëren van een gelaagd geluid, vol effecten en sfeerelementen. Na enkele luisterbeurten blijven er nieuwe elementen naar boven komen die voorheen niet opvielen. Het veelvuldig, maar smaakvol gebruik van het typische Hammondgeluid zorgt af en toe zelfs voor een swingend tintje. Het stemgeluid van Paul Sieben is echter niet bijzonder gevarieerd en zijn bereik is niet bijzonder groot. De momenten waarop hij hoger en harder zingt, klinkt zijn stem wat meer breekbaar, wat dan juist weer voor een beetje extra charme zorgt.

De enige echte kanttekening valt te plaatsen bij het geluid van de cd. De plaat klinkt helder en transparant, maar ook enigszins dunnetjes, met uitzondering van het nummer Critical Mass, waar het hoofd automatisch meeknikt op de vette groove. Die onderlaag lijkt op de rest van de cd wat te missen, maar dat doet verder niet af aan de kwaliteit die Nem-Q hier levert: intelligente prog-rock van vaderlandse bodem.

David Nummerdor