NemeseaAlbum

Ik moet u wat bekennen, maar waarschijnlijk weet u het al lang. Immers, ik schrijf nu lang genoeg voor Progwereld en hoop dat ik in die tijd een soort van achting heb opgebouwd. Ondanks die reputatie hou ik zo nu en dan wel van de extreem gelikte, gladde en commerciële gedrochten die (vooral female fronted) “nu” metal bands tegenwoordig op de muziekmarkt gooien. Die kunnen mijn charme dan vaak ook met open armen ontvangen, mits het goed gemaakt is. En ja hoor, hier hebben we er weer één. Fout in veel opzichten, maar o zo lekker!

Nemesea is een band uit Groningen die in 2004 indruk maakte met het debuutalbum “Mana”. In 2007 maakte de band in gewijzigde bandsamenstelling het album “In Control”, dat de raad van commissarissen van Progwereld destijds nog maar net representatief genoeg vond voor publicatie op dit medium. Op dat album stonden namelijk ook behoorlijk wat dance invloeden en een samenwerking met een band die werkelijk niets met progressieve rock te maken had. Ten tijde van het verschijnen van dat album kreeg de band veel aandacht van de muziekpers, aangezien het één van de eerste bands was die met het inmiddels welbekende fenomeen ‘Sellaband’ in zee ging. Die samenwerking bleek later niet zo gunstig uit te pakken als men destijds deed voorkomen en het resultaat was dan ook dat de organisatie in 2010 failliet werd verklaard. Nemesea was één van de acts die met een kater achterbleef.

Je kan de band er niet van beschuldigen dat ze zichzelf niet durven te vernieuwen. Waar “Mana” een stevige toets van gothic liet horen en “In Control” een ratjetoe van diverse stijlen herbergt, laten ze met dit album horen dat ze ook nog eens meestervervalsers zijn. Huh? Meen je dat nou Ruard? Ja, althans, ik wil met nadruk de term ‘meester’ gebruiken. Dat is op zijn minst toch een compliment. Want hoe je het ook wendt of keert, Whenever is regelrecht gejat van Within Temptation, Say schaamteloos gekopieerd van Evanescense en bijvoorbeeld Allein van Rammstein is een track die voorkomt uit een samenwerking met een Rammstein coverband. Ook zijn er duidelijke knipogen te horen naar een band als Linkin Park. Het mooie van dit alles is wel dat die nummers tot in de perfectie zijn uitgevoerd. Ondanks die kopieën zijn er ook wel tracks die doen denken aan creativiteit, hoewel If You Could weer een typerende ballad is die zo cheesy klinkt dat je er stukjes brood doorheen kan halen en dat de gesmolten kaas zo langs je ellebogen naar je enkels wegloopt. Maar potverdikkeme, ook dit klinkt toch erg lekker. En zo is er bijvoorbeeld ook de single Afterlife met een geslaagde videoclip, die zo enorm catchy is dat het een schande is dat geen enkel radiostation dit heeft opgepikt. Hier zit dus echte hitpotentie in naar mijn bescheiden mening, zodanig dat mijn toch al lage dunk van de Nederlandse radiomakers tot een dieptepunt is gezakt. Schande! Dit is gewoon goed!

Er zijn meervoudige samenwerkingen op het album te vinden en één daarvan is met de Zwolse godin Charlotte Wessels van Delain. Samen met Manda Ophuis zingt zij het bombastische High Enough wat zo’n beetje de ultieme kaasfondue symboliseert. Hier scheiden de vaste bestanddelen zich van het vet, maar mooier kan het bijna niet: twee geweldige strotjes en prachtige vrouwen in één nummer. Is dit een bewijs dat female fronted metal het soms zo goed bij mij doet? Zangeres Manda Ophuis heeft een stem die zuiver en enigszins uniek en opvallend is. Ik kan haar dan ook nauwelijks betrappen op grote fouten, of het moet soms op het randje zijn of een ietwat hysterische uithaal in It’s Over, dat ze samen met Marcus Klavan van Bulletproof Messenger zingt. De titel zegt het al, de tekst blijkt over een verbroken relatie te gaan en u mag raden wie er bakzijl haalt. Even later maakt ze het blijkbaar al weer goed met haar vriendje in het nummer I Live, een fijne ballad met een mooie versnelling in het midden. Ophuis schrijft teksten die uit het leven gegrepen zijn en gaan over relaties en ontwikkelingen. Beetje voor de hand liggend en klef (hallo kaasfondue?), maar zeker niet verkeerd.

Enigszins opmerkelijk is de verandering van de sound vanaf het nummer Rush. Met dat nummer, plus de tracks Release Me, het instrumentale 2012 en het Rammstein achtige Allein, manifesteert zich plotseling een fijn elektronisch karakter dat het album goed doet en toch voor wat spanning en verrassing zorgt. De laatstgenoemde track is een voortvloeisel uit een samenwerking met de Duitse zanger Heli Reissenweber van de coverband Stahlzeit. Als u als allround progger een band als Rammstein kunt waarderen, dan zou ik vooral de bonustrack van dit album eens proberen, ik stond namelijk versteld van de treffende gelijkenis. Maar goed, als er in muziekland veroordelingen bestaan voor het jatten van materiaal, dan zou de band met dit nummer aan de hoogste boom belanden. Neemt niet weg dat ook dit nummer erg prettig in het gehoor ligt.

De productie van dit album is in handen voormalig After Forever toetsenist en Arjen Lucassen beschermeling Joost van den Broek. Hij heeft het album samen met de band geproduceerd, gemixed en gemasterd. Hij heeft de band ten opzichte van de vorige albums een wat zwaarder en grootser geluid gegeven en meer professionaliteit ingebracht. Daarnaast is hij verantwoordelijk voor de symfonische arrangementen in de muziek van Nemesea.

Aan het einde van de rit weet u wellicht door mijn kwajongenspassages niet waar u aan toe bent met de kwaliteit van het album. Vertrouw mij, artistiek gezien is dit werkje misschien niet verantwoord genoeg voor een toptien notering in een jaarlijst, maar het is wel een cd die het heerlijk doet op momenten dat je lekker wilt meeblèren in de auto. De productie is goed, de nummers ietwat clichématig, commercieel en voorspelbaar, maar dit is geenszins een product waar de band zich voor zou moeten schamen. Ik ben de laatste die u zal adviseren dit links te laten liggen in deze tijd van recessie. Al kost het mijn reputatie…

Ruard Veltmaat