NemoAlbum

“Barbares” is het zesde studioalbum van de Franse band Nemo. De plaat heeft de enorme pech de opvolger te moeten zijn van het door velen bewierookte tweeluik “Si” uit 2006 en 2007. Door deze twee albums (en dan vooral door het briljante eerste) is de lat op maximale hoogte komen te liggen. Voor de vermaarde polsstokhoogspringer Sergej Boubka zou het geen probleem zijn geweest zich wederom te overtreffen, maar bij muzikanten ligt dat toch even wat anders. Er zijn leukere jukken denkbaar. JP Louveton, Guillaume Fontaine, Lionel B. Guichard en JB Itier zijn er echter niet onder gebukt gegaan.

De heren hebben zich uitermate goed van deze ondankbare taak gekweten. “Barbares” is voor de band het juiste album om weer verder te kunnen gaan na de hausse die “Si” met zich meebracht. In principe had dit product dus best een beetje een zeperd mogen zijn.

Louveton en consorten bruisen als altijd met muziek die dan weer avontuurlijk is en dan weer pakkend. Het Nemo-geluid is ook hier een weldadige mengeling van progressieve muziek, hardrock, fusion, folk en psychedelica. Op “Barbares” is deze mix weer goed  doorroerd zodat een ieder die zich deze smakelijkheden wil laten smaken de oren met tevredenheid gespitst zal houden. Het is verstandig dat Nemo na het “Si”-succes dicht bij huis is gebleven. Nee, op “Barbares” verschijnt er niet echt veel nieuws onder de zon. Aan de percentages van de verhoudingen wordt eigenlijk al jaren nauwelijks nog gemorreld waardoor Nemo een geluid heeft dat je uit duizenden kan herkennen.

Hoor hoe ook ditmaal gitaar en toetsen het voortouw nemen met smeuïge partijen, sprankelende thema’s en aanstekelijke klanken. Hoor hoe de melodieuze bas weer weet te dragen, hoe levendig de drums knallen, maar wees vooral overtuigd van de expressieve zang en samenzang welke voor hen die de Franse taal machtig zijn de nodige poëzie bevatten. Soms komen de riffjes en loopjes wat vergezocht over, soms komen bepaalde passages juist net iets te toegankelijk over. Nemo lijkt wat zoekende naar zichzelf en schurkt daarbij tegen de grenzen aan van hun eigen idioom. Om toch een lekkere balans in hun muziek te houden heeft men het een met het ander gecompenseerd. Hoe dan ook: “Barbares” is een dapper plaatje.

Het werkstuk gaat met L.O.I. jammer genoeg niet echt lekker van start. Feitelijk manoeuvreert de band zich naar oncomfortabele diepten door ongeremd het telraam te gebruiken, een valkuil die Dream Theater heet. Een enkele keer lijken een paar power-chords redding te brengen in het nummer maar nee, het blijft een brij. Eigenlijk zou ik met veel meer respect over de verrichtingen in L.O.I. moeten praten. Dat verdienen de heren want spelen kunnen ze. Met 1959 en Le Film De Ma Vie maken ze het weer helemaal goed. Het ene is gebaseerd op een lekker pittige riff en het andere is geënt op een coole tokkel en een aanstekelijk slagje. Beide nummers zijn erg toegankelijk maar ze hebben zeer zeker wel die ontzagwekkende Nemo-signatuur. Desalniettemin heb ik sterk het gevoel dat ze hun bestaansrecht ontlenen aan de kronkelingen van het eerder genoemde L.O.I. Het past allemaal best goed bij elkaar, zo ook het donkere L’Armee Des Ombres waar de piano af en toe wat licht doorheen sprankelt en Faux Senblants dat evolueert van frisse jazz tot krachtige jazzrock met een Jeff Beck-achtige melodie.

Deze vijf nummers laten precies het euveltje van “Barbares” horen: de uitvoeringen zijn superieur   aan de composities. Een schande is dat absoluut niet. De lijn wordt doorgetrokken met het afsluitende titelnummer dat 25 minuten lang alle kanten van Nemo’s wereld laat horen. Er zijn aardige passages folk, de symfo heeft sfeer en van de hardrock gaat een zekere dreiging uit. Hoe  lekker het ook allemaal met elkaar verweven is, toch komt na een kwartier de klad er wat in en lijkt het of Nemo het album aan het volspelen is.

Nemo heeft  zichzelf een grote dienst bewezen met “Barbares”. De briljante band stelt aan de ene kant zijn fans gerust met een uitstekend album en aan de andere kant ligt de lat voor de toekomst  niet al te hoog.

De ‘Edition Limitée’ kent trouwens een extra cd met daarop vijftien nummers die gespeeld zijn in het kader van de “Si”-tour en neem maar van mij aan dat deze bruist.

Dick van der Heijde