NemoAlbum

 Vooropgesteld: ik vind Nemo een te gekke band. Hun gedreven mengvorm van prog, fushion, hardrock en psychedelica, zoals die te horen is op de cd’s “Les Nouveaux Mondes” uit 2002 en “Présages” uit 2003, spreekt mij bijzonder aan. Oké.

Voorafgaand aan “Prelude A La Ruine”, de derde cd van dit Franse kwartet, is de single “Eve Et Le Genie Du Mal” verschenen. Naast een voorproefje op het nieuwe album staat hierop tevens een drietal versies van min of meer al ‘bekende’ nummers. Ik heb wat tegen het fenomeen ‘single’ en dat zal denk ik bij velen zo zijn. De B-kant van het zwarte 45-toerenplaatje was de perfecte plaats voor het dumpen van matige leftovers en omdat een cd- (maxi) single zelfs 20 minuten mag klokken van de Buma-Stemra, krijgen we meestal nog een kwartier re-mixen, edits en speciale versies voor onze kiezen.

Ook deze single is aan een dergelijke vorm van opvullerij niet ontkomen. De naamsbekendheid van Nemo zal ongetwijfeld toenemen, het is echter maar de vraag of Nemo dit niet veel beter kan realiseren met waardering voor hun reguliere cd’s. “Eve Et Le Genie Du Mal” is een aardig product dat naar het mij lijkt hoofdzakelijk in de kast zal belanden van de progverzamelaar. Een hit zal het nummer niet worden en omdat het geheel ook al weinig spectaculair is, vind ik dit schijfje eigenlijk vrij overbodig.

Het nummer waar het allemaal om draait is op zich best aardig. Het begint erg sferisch met mooie toetsenklanken en sprankelende tokkels. De muziek zwelt steeds maar aan met een korte, melodieuze gitaarsolo als blikvanger en lekker, scheurend orgelspel tegen het einde. Het nummer is niet echt Nemo en dat is met het oog op het nieuwe album misschien juist net de bedoeling. Braafheid is hier nog te veel troef. Dat geldt ook voor de overigens uitstekend uitgevoerde cover van de Beatles klassieker Strawberry Fields Forever. Eigenlijk is dit liedje een beetje te zoet voor de band. De compositie krijgt dan ook een eigenzinnige uitbreiding aan het eind waardoor de heren lekker olie op het vuur gooien met onder meer woordloze zang. Een sterke passage die als het hoogtepunt van deze single kan worden beschouwd.

The Cyclop’s Eye en Generateur zijn beide origineel afkomstig van “Presages”. The Cyclop’s Eye betreft hier een Engelstalige versie van het fraaie L’oeil Du Cyclope. Muzikaal weet dit nummer wederom te imponeren met vurig spel op akoestische gitaar en piano. Ook in het Engels blijft dit nummer overeind al heeft het gepassioneerde Frans z’n ongenaakbare charme. Tijdens de opnamen van de nieuwe cd is ook het dampende Generateur opnieuw opgenomen. Deze versie spettert iets meer dan die op “Presages”, met name het tussenstuk met virtuoze basloopjes en wah-wahgitaar. Het knalt de boxen uit en toch heeft het nummer op “Presages” meer uitstraling.

Nemo heeft met deze single bewezen een onmiskenbare albumgroep te zijn. Singles zijn los zand. Geef mij maar het echte werk.

Dick van der Heijde