NemoAlbum

 Het Franse Nemo stort op “Immersion Publique-live” een dampende bak progressieve hardrock over het publiek uit. Ik wou dat ik er bij aanwezig was geweest, daar op die aprilavond in Blavozy, want ik ben nogal ontvankelijk voor de eigenzinnige fratsen van dit viertal. Het uitbundige dat de eerdere drie studioalbums zo zalig kenmerkt is op deze live-cd weer royaal aanwezig, uiteraard zou ik haast zeggen. Neem bijvoorbeeld de opzwepende akkoorden van het instrumentale Au Dessus Des Pyramides en constateer dat overdaad bij Nemo niet heeft willen schaden. Daar was ik even bang voor toen ik deze cd in handen kreeg. Zou Nemo met deze live cd niet eerder iets afbreken dan iets opbouwen? Hoe zou de vaak wat wankele Franstalige zang zich houden? Zou de geweldige gitarist JP Louveton zijn toetsenspelende maatje Guillaume Fontaine niet volledig van het podium blazen? Hoe zou de nieuwe bassist zijn? Zou Lionel B. Guichard kunnen tippen aan het zeer sterke spel van zijn voorganger? En zou drummer JB Itier de boel niet hebben dicht gebeukt? Na een enkele draaibeurt bleek het tegendeel in alle facetten. Bij de zang, die altijd de Achilleshiel vormt van Nemo, heeft de hartstocht wedermaal afgetekend gewonnen en laat Louveton dan eens iets teveel geven… so what!

Ze zouden bij de NOS deze schitterende schijf eens moeten hebben. Dan konden ze hem gebruiken tijdens de uitzendingen van “Radio Tour De France”. Ik ben even de atlas ingedoken en Blavozy ligt dus in de streek Auvergne aan de oostzijde van het Centraal Massief. Een prachtige metafoor dient zich hier aan met de kracht en de pracht van de natuur die ook uit de muziek spreekt. De muziek van Nemo sluit nauw aan bij de heroïek van de pedaalridders en om gelijk maar in het wielerjargon te blijven: de heren zijn beslist geen koekenbakkers, hebben een flinke jas uitgedaan en zijn zeker niet aan het ‘linkeballen’ geweest. Anders gezegd: Nemo bestaat uit vier vaardige muzikanten die zich ook op het podium het zweet op hun voorhoofd hebben gewerkt met hun eerlijke muziek.

“Immersion Publique-live” duurt maar een uurtje waarin slechts acht nummers de revue passeren en dat is eigenlijk een beetje mager voor zo’n lekker bandje. Persoonlijk had ik een moord gedaan voor Sur La Tombe du Phoenix van “Présages” of Tous Les Chemins van “Prelude À La Ruine”, maar we kunnen het beter hebben over de tracks die wel aanwezig zijn. Feitelijk telt het openingsnummer, het folky Prélude À La Ruine niet mee want dit is slechts een van de schijf komende concertintro.

Met de drums en de samenzang van het begin van Les Temps Modernes knalt de band binnen. Als je deze cd als een wielerwedstrijd wilt beschouwen, als een ‘Tour De Nemo’, in dat geval krijgen de renners direct te maken met een lastige etappe. Van meet af aan is er sprake van hecht teamwerk met dynamische orgel- en pianopartijen en volvette gitaarriffs. Deze geluidscomponenten vormen al jaren de kopgroep die onvermoeibaar de Nemo-karavaan voorttrekt zonder last te krijgen van de hongerklop. Tevens is er een forse tijdrit die een ieder het zwijgen op heeft gelegd. Deze rit tegen de chrono wordt van oudsher al 1914 genoemd en gaat ditmaal weer over geaccidenteerd terrein, zodat met name Louveton en Fontaine met hun individuele inspanningen het uiterste uit hun gevoelige tenen hebben weten te halen. Het eind van deze rit voert overigens door een gebied dat werd bestuurd door de Meola-dynastie.

Niks is echter zo zwaar als de koninginnenrit van deze ronde, La Dernière Vague, met cols van de buitencategorie, spectaculaire ontsnappingen van Louveton en Fontaine, maar bovenal met een zowel listig als adembenemend duel van deze twee. Met de wind pal op kop voltrekt zich het tweeluik Cavalarie/Confrontation. Nemo toont aan met deze twee delen van het lange “Présage”-nummer Les Nouvelles Croisades de aandacht moeiteloos vast te kunnen houden. Met het goed opgebouwde Au Dessus De Toits en eerder genoemde Au Dessus Des Pyramides grijpen de heren terug naar materiaal van hun eerste album, “Les Nouveaux Mondes”. Deze remonte zorgt er overigens voor dat de spanning op het album gehandhaafd blijft, want we beleven weer magnifieke minuten. Het afsluitende Cluster 84 mag gelden als een zegetocht die het eigenlijk niet is. De heren zijn er ingevlogen zonder de kop te verliezen. In de bidon heeft een heerlijke cocktail gezeten van splijtende funk, sissende space, stevige prog en veel hardrock waar het viertal wel pap van lust. De stoom komt hen overigens uit de oren en het is elke keer weer opmerkelijk dat al deze stijlen elkaar niet in de wielen hebben gereden.

Het enige minpuntje op deze live cd is dat de publieke toejuichingen zo gruwelijk zacht zijn ingemixt. Waarschijnlijk is dit gedaan om te maskeren dat er maar weinig man aanwezig was daar in Blavozy en dat is jammer, want ik had Nemo wel een stadion vol gegund met duizenden idioten als ik.

Dick van der Heijde