Allez JB, ouvrez le gaz!
Het door de Franse band Nemo op single uitgebrachte Les Enfants Rois gaat vlot van start. Het wat opgeklopte drumritme van JB Itier vormt een perfecte ondergrond voor het energieke gebruis van de anderen. Het is even wennen om Nemo zo open en opgewekt te horen klinken, maar uiteindelijk bezorgt dit vlotte nummer met z’n scherpe gitaarriffs en z’n heerlijke toetsenspel de luisteraar een heleboel verwennerij.
“Les Enfants Rois” is verschenen voorafgaand aan het tweede deel van “Si”, het tweeluikige concept van de band over genetische manipulatie waarvan deel één in 2006 al insloeg als een bom. Op het moment van recenseren ligt “Si Partie 2” al hier te wachten op zijn bespreking en zonder iets relevants over dat album te willen verklappen kan ik stellen dat het nummer Les Enfants Rois met z’n openheid goed past bij het overige materiaal op dat album. Samen met de andere twee tracks op deze single, een daverende cover van Ozzy Osbourne‘s Diary Of A Madman en het niet eerder verschenen instrumentale Touche Coule, is dit 13:33 minuten durende product een geweldig Nemo-ding. Overigens kon dat van hun vorige single, Eve Et Le Genie Du Mal, nou niet bepaald worden gezegd. Met krachtige akkoorden spettert Les Enfants Rois uit de boxen. In deze vurige hardrocksong zit de onmiskenbare Nemo-vibe die het nummer maakt tot een absolute grijsdraaier.
Les Enfants Rois is gezegend met een compositie die deugt, eenvoudig weliswaar, maar zeer zeker aansprekend. Door de jarenlange ervaring met de band weet JP Louveton exact hoe hij een compositie ‘smeu’ moet meegeven. Zo is de tempowisseling met een melodieus gitaarthema om naar uit te kijken en het eind, het boeiende eind is met zijn Kansas sound een ware verrassing.
Het leuke van Diary Of A Mad Man, de Ozzy-cover, is dat de stem van JP voor geen meter lijkt op die van Ozzy. Het uitbundige, het theatrale komt gelukkig wel overeen. JP en Nemo blijven hierdoor klinken als zichzelf en dit is een pre voor een geslaagde cover. Atmosferische gitaarsprankels zetten deze wat slepende hardrocksong in beweging. Door de invulling met toetsen en de hulpeloos klinkende zang richting Robert Smith van the Cure ontstaat een sfeervol nummer dat uitmondt in een stuk onvervalste gothic. Nemo bljft keer op keer verrassen want met gothic heeft het viertal zich nog niet eerder ingelaten. De vraag is eigenlijk: waarom niet? Het gaat ze zo goed af.
Touche-Coule is een wat structuurloos stuk dat met zijn blues insteek nogal als een jamsessie overkomt. Speciale aandacht moet uitgaan naar die heerlijke toetsensolo van G Fontaine. Deze maakt dit enigszins teleurstellende nummer helemaal de moeite waard.
Nemo mag hopen op de fanuitbreiding die ze met deze single verdient. De combinatie van de drie nummers zal het hem moeten doen, vlot in Les Enfants Rois, meeslepend in Diary Of A Mad Man en onbevangen in Touche-Coule en mocht dat niet werken dan is deze single op z’n minst een vermakelijke aanwinst op hun oeuvre.
Dick van der Heijde