Nemo

Si Partie 1

Info
Uitgekomen in: 2006
Land van herkomst: Frankrijk
Label: Quadrifonic
Website: www.nemo-world.com
MySpace: www.myspace.com/prognemo
Tracklist
Douce Mort (16:26)
- Vivant
- Douce Mort
Ici Maintenant (6:27)
Miroirs (6:44)
Si (8:00)
Apprentis Sorciers (20:05)
- Apprentis
- Léternel Liver
- Danse De La Plui [Nowea Fridjies]
- Pantins
- Sorciers
G Fontaine: toetsen, zang
LB Guichard: bas, zang
JB Itier: drums, zang
JP Louveton: gitaar, zang
Si Partie 2 (2007)
Les Enfants Rois cd-single (2006)
Si Partie 1 (2006)
Immersion Publique - Live (2005)
Prélude À La Ruine (2004)
Eve Et Le Genie Du Mal cd-single (2004)
Présages (2003)
Les Nouveaux Mondes (2002)

 Wie dicht bij de dood is geweest weet het leven meer te waarderen dan voorheen. Het kleine wordt prachtig en alles lijkt meer betekenis te hebben. Zie hier: de perfecte insteek om “Si – Partie 1”, het vierde studioalbum van het Franse Nemo, te recenseren, want hierop heeft deze enerverende band haar muziek met nog meer avontuur en intensiteit neergezet.

Nemo maakt zoals altijd muziek met een flinke diepgang, maar dat moet haast wel met die naam. Op dit vijf nummers tellende album, dat overigens nog een deel twee zal krijgen, worden de (zee) bakens enigszins verzet zonder dat de band daarbij een andere koers is gaan varen. Evenals op hun vorige platen mixen de vier muzikanten op uitgekiende wijze hun prog met hardrock, psychedelica en jazzrock / fusion. Sommige mensen kunnen uren naar de lucht kijken, want de wolken zijn immer in beweging. Sommige mensen kunnen uren in de open haard staren omdat de vlammen hen constant fascineren. Zo is het feitelijk bij Nemo ook. Het vermengen van de elementen is een constant boeiende weldaad voor de auditieve zintuigen. Deze cd duurt 57 minuten en dat is precies lang genoeg want Nemo maakt muziek die je laat hunkeren naar meer. Dit is creatief gezwoeg dat je tot in de oneindigheid wilt horen.

Uit het sonore geluid van een flatliner komt de band langzaam tot leven. Nou ja, langzaam, een betere bewoording is eigenlijk ‘niet meteen’. Eerst is er Vivant, de filmische intro van het lange Douce Mort. Aanzwellende strijkers en piano laten de band in vol ornaat invallen. In de vele minuten die volgen komen twee zaken aan het licht en wel dat Nemo donkerder klinkt, maar vooral dat Nemo er niet bepaald toegankelijker op is geworden. De heren mogen dat als een grote vooruitgang opvatten waardoor de progressieve rockfan zich keer op keer met de duimen omhoog zal verliezen in de felle riffs en de uitmuntende toetsen van dit nummer. Guillaume Fontaine komt met heel veel lekker sprankelende piano, zijn meest gebruikte klavier, maar ook met heerlijk orgelspel en meer dan ooit Moogachtige synths. Zo gaat JP Louveton niet zingen voordat Fontaine een opvallende melodie op synth heeft gegeven. Fontaine gaat het helemaal maken in het progressieve circuit, let maar op. Ook is er een wervelende gitaarsolo in jazzrockstijl op een ondergrond van sprankelend pianospel. Toch dient Nemo vooral gezien te worden als collectief. Het is al vaker ter sprake gekomen: Nemo bruist, Nemo dampt, Nemo is bombastisch, Nemo klinkt ook ingetogen, Nemo swingt, maar hoe dan ook: Nemo sleept je mee in hun bruisende wereld. De muziek barst van de tempo- en sfeerwisselingen, een riedeltje hier, een slagje daar. Nemo heeft er met JB Itier een goede drummer aan, maar hoe soepel hij alles ook aan elkaar mept, al die wendingen maken de muziek behoorlijk complex en nogal ontoegankelijk.

Louveton is beter gaan zingen. Zijn vocale prestaties op “Cannibales“, zijn soloalbum uit 2005, waren al beduidend beter. Op “Si – Partie 1” zingt hij met nog meer controle over zijn uitbundigheid. In al zijn hartstocht vliegt hij niet meer zo uit de bocht met van die naïeve hoge omslagen, al moeten de billen nog wel eens samen worden geknepen als Louveton een hoge noot probeert te halen, maar hij komt er wel bij. Louveton zingt in het Frans en laat hij het vooral niet in zijn kop krijgen dat te veranderen. Dat theatrale past geweldig bij de ietwat obscure wereld die Nemo wil scheppen. Tegen het eind van Douce Mort gaat Louveton helemaal uit zijn dak, de samenzang is er imposant en de adrenaline kolkt. Het nummer eindigt met een fraai stukje hectiek van de bas en de Moog.

Ici Maintenant begint prachtig contrasterend met ingetogen pianospel en mooie zang, een thema dat een aantal maal terug komt in het nummer. De gitaarakkoorden van het nummer maken het nummer breedvoerig en gedragen met o.a. sappige wah-wah, rake accenten en een gedecideerde gitaarsolo. De Franse ‘Fab Four’ spelen met zoveel verve dat zelfs een passage met een paar eenvoudige wollen synthakkoorden en een dito gitaarlijn al Indrukwekkend klinkt. Akoestische slaggitaar neemt het over en het heftige Miroirs dient zich aan. Hierin zit een ontzagwekkend spectaculair duel tussen gitaar en toetsen. De ruime ervaring die Louveton en Fontaine hebben met dergelijk geflits heeft zijn vruchten afgeworpen, want dit is absoluut de sterkste samenwerking van de twee.

De wat grimmige sfeer waarin Nemo zijn nummers onderdompelt, maakt de muziek ondanks de allesbehalve lichtzinnige teksten verre van zwaarmoedig. Daarvoor zorgen o.a. de heldere stem van Louveton, de sprankelende piano, de koele Wurlitzer, de ploppende bas en de cleane gitaar. De melancholie die de wankele zang oproept mist z’n effect nergens. Het geeft de muziek z’n ongenaakbare charme. De intro van Si is daar hét voorbeeld van. Dankzij de vele stijlen waar het bandgeluid uit is opgebouwd, weten de heren hun muziek met de nodige variatie te arrangeren zonder dat de onmiskenbare Nemo signatuur uit het oog verloren wordt. Opmerkelijk is dat het begin van Si met z’n zweverige zang en heldere gitaartokkels onopgemerkt overgaat in een plechtig stuk. Voordat je het weet staat Fontaine zich het zweet op z’n voorhoofd te werken met een flink psychedelische solo. Een statig toetsenthema volgt en Nemo barst haast uit haar voegen van de bombast. Nemo knutselt wat af zonder dat de nummers gekunsteld overkomen.

“Si – Partie 1” sluit af met een 20 minuten durende epic. Het is erg veel jazzrock dat hier de klok slaat met een fenomenale hoofdrol voor bassist LB Guichard. Sinds de vorige live plaat is hij aanwezig en wat een aanwinst! Dit nummer, dat de Harry Potter-achtige titel Apprentis Sorciers heeft meegekregen, bevat met o.a. zinderend vioolspel, gloedvolle bluesgitaar en heftige Mellotronklanken wederom een gemêleerd scala emoties.

Aan het eind van de cd blijft de flatliner achterwege en dat is maar goed ook. Nemo verdient een heel, heel lang leven en daar zal eenieder getuige van zijn.

Dick van der Heijde

Send this to a friend